Onu görmeyi bekliyordum fakat bu kadar yakından değildi. Yanıma geldiğinde kalbim çıkarcasına atmaya başlamıştı.
Üstünü çıkartmış formasını bana uzatıyordu. Yüzümdeki peçeteyi çektim ve ona döndüm. "Yasmin?" İsmimi uzun zaman sonra ilk defa onun ağzından duyuyordum ve bu bana iyi gelmemişti.
Ayağa kalktım bana uzattığı formayı elinden çekip yüzüne fırlattım. "Formam var seninkini isteyen yok, git yerime tercih ettiğin kıza ver bunu!"
Hızlıca uzaklaşmaya başladım. Stadyumun dışına çıktım ve ilk bulduğum yere tutunup destek almaya çalıştım.
İyi hissetmiyordum zorlukla nefes alıyordum kalbim acıyordu sanki.
Bu Kenan'ın beni bırakıp başka kıza gittiğini öğrendiğim gün çektiğim acı ile aynıydı.
Ağlıyordum delicesine ağlıyordum hemde bağıra bağıra. Nerede olduğumun bir önemi yoktu hıçkırıklar içinde ağlıyordum.
Gözlerimi kapatmış elim kalbimde acımı dindirmeye çalışırken omuzumda bir el hissettim.
Hemen arkamı dönüp göz yaşlarımın arasından bulanıklar ile seçebildiğim yüzü görür görmez ayaklandım.
Kenan buradaydı.
"Yasmin ben-" sözünü kestim. "Ne işin var burada?" Sustu yüzüme baktı öylece. "Sevgilin kızar bak magazinciler var burada defol!" Aslında onu düşünüyordum onca şeye rağmen hala onu düşünüyordum benimle anılmasını istemiyordum.
Gitmiyordu yüzüme acı içinde bakıyordu. "Defol git Kenan!" Diye bağırdım göz yaşlarım arasından. "Lütfen" Diye fısıldadım. "Git canım yanıyor git."
Bana acı içinde kızaran gözleri ile bakıyordu sadece. Ardından Mina çıktı içeriden. "Yasmin!" Hemen yanımıza geldi Kenan'ın karşına dikilip bağırmaya yeltendiğinde onu durdurdum.
"Bırak Mina değmez." Dedim gözyaşlarımı dindirmeye çabalarken. "İçeri git lütfen." Gitmedi bekledi oda öylece.
Arkamdan geçen ilk taksiyi durdurdum. "Tek kelime etme ona Mina." Dedim ve onun yüzüne bakmadan taksiye bindim.
Telefonum defalarca bir annem bir babam bir de Mina tarafından çalıyordu. Açmadım cevaplamadım sadece uzaklaşmak istiyordum.
Bir barın önünde durduğumuzda indim. İçeriye bitkin bir şekilde girdim. İçeride bir kısım dans ediyordu onların arasından geçip bir tabureye oturdum ve en ağırından bir alkol sipariş ettim.
♧
Ne zamandır buradayım bilmiyordum. Sadece tek bildiğim vardı o da deli gibi sarhoş olduğumdu. Fakat acım azalmamış daha da katlanmıştı.
Ücretimi ödedikten sonra bardan dışarıya çıktım. Dışarıda Mina ve Kenan duruyordu.
"Oo." Dedim yanlarına ilerlerken "hayırdır düğün falan mı yapıyoruz?" Dedim ve kafamı arkaya atıp bir kahkaha patlattım.
"E ama o düğün çoktan oldu ki." İkisi de susmuş beni dinliyordu. Ne dediğimin farkında bile değildim.
Ağlamaya başladım. "O düğün oldu ve gelin terk edildi biliyor musunuz?" Dedim Kenan'a ima ederek. Göz yaşlarımı sildim ve hepsine tek tek baktım.
"Niye geldiniz düğün bitti diyorum ya!" Diye bağırmaya başladım. Neden bana acı içinde bakıyorlardı?
Başım döndüğünde az kalsın düşüyordum ve Kenan yanıma geliyordu. "Sakın!" Diye avazımın çıktığı kadar bağırdım.
Onu ellerimle ittim. "Mina!" Diye bağırdım. "Ne işi var bunun burada?"
Onların yanından uzaklaşıp gidiyordum ki Kenan kolumdan tuttu. "Seni böyle gönderemem Yasmin. İyi değilsin." Kolumu sertçe geri çektim.
"Sen beni terk edip gittiğinde de iyi değildim ben Kenan! Ne değişti şimdi birden değere mi bindim?" Sustu. Verecek cevabı yoktu.
Mina yanıma geldi. Koluma girdi ve beni Kenan'dan uzaklaştırdı.
Mina beni götürürken sadece birbirimize baktık. Yılların özlemi vardı bakışlarımız da. Eskisi gibi bakıyorduk birbirimize.
Aradaki tek değişen şey, eskiden birbirimize bakarken aşktan ışıldayan gözlerimiz bugün acı içinde göz yaşından parlıyordu.
Daha fazla dayanamadım ve hem sarhoşluğun hem de acının ağırlığı ile kendimi yerde bulmuş ve bilincim kapanmıştı.
Son gördüğüm şey bana doğru koşan Kenan'dı.
♤
Gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalışırken başım çatlıyordu.
Gözlerimi tamamen açmayı başardığımda etrafa baktım fakat burası benim odam değildi.
---3. Bölum Sonu----
