Gerçekten filmin sonu böyle mi bitiyordu?
Bilmiyordum, tek hatırladığım bana verdiği o sözdü.
Onu da tutamaştı zaten.
Birbirimize bakarken gözlerimi ondan ayırıp filmi izlemeye başladım.
Sonu gerçekten mutlu muydu? Bunu öğrenmek istiyordum.
♤
Film bitmişti. Ve Kenan'ın da dediği gibi mutlu sondu gerçekten.
Peki onların sonunun mutlu olması, bizim sonumuzuda mı mutlu yapardı? Hiç sanmıyordum.
Bizim bir sonumuz olmayacağını düşünürken, mutlu bir sonumuz olacağına kendimi inandıramazdım.
Film bitmişti fakat Kenan'ın gözleri hala ekrandaydı. Onu izlemeye devam ederken bu bakışlarımı Duru böldü. "Yasmin." diye halsiz bir şekilde yanıma geldi. "Çok uykum geldi, yatmaya gidelim mi?"
Bu soruyu sorduğunda beni Arda ile karıştırdığını düşündüm fakat daha sonrasında onun odasında beraber kalacağımız aklıma geldi.
Kenan'a son bir kez bakıp ayağa kalktım ve Duru ile sinema odasından çıktık.
Neden böyle hüzünlüydü şimdi? Hüzünlü olması gereken birisi varsa oda ben olmalıydım.
Duru ile beraber odaya ilerlerken arkadan gelen ses yerimde buz kesilmeme sebep olmuştu: "iyi geceler Yasmin." Neden bu kadar basit bir cümle beni değişik hissettirmişti?
Ona aldırış etmeyip odaya ilerlemeye devam ediyordum ki Duru engel oldu. Beni kolumdan tutarak gitmememi sağladı, yavaşça kulağıma yanaştı. "Sende ona iyi geceler demelisin."
Demeli miydim?
Tekrar gitmeye çalışacaktım ki Duru yine izin vermedi. Tek çare olarak arkama döndüm. "İyi geceler Kenan."
Ona baktığımda fark ettim ki, gerçekten berbat görünüyordu. Az önce sinema salonunun karanlığından dolayı görememiştim ama şuan baktığımda gözlerinin şiştiğini hatta kızarık olduğunu fark ettim.
Yoksa filmi izlerken mi ağlamıştı?
Roller mi değişti yani? Bu filmi ilk izlediğimiz zaman ağlayan ben, şimdi ise Kenan'dı. Dürüst olmam gerekirse bu garipti, daha önce doğru dürüst üzgün olduğunu bile görmediğim adamı bugün basit bir film yüzünden ağladığını görmek benim için garipti.
Hemde o zamanlar bana "sadece bir film, gözlerini kızartmaya değmez." Diyen biri için, bu filmde ağladığını görmek benim için dünyanın en garip görüntüsüydü.
Kenan tam gideceği esnada bu sefer onu durduran bendim. "Kenan"
Kenan beni duyar duymaz hızla bana döndü. "Yasmin?"
"Sen..." dedim tereddütle. "Neden ağladın?"
Cevap vermedi, bir süre öylece suratıma baktı. Ardından gülmeye başladı. "Ben mi, ağlamadım ki?" Dedi alayla.
Yalan söylüyordu. Onun ağladığını anlayacak kadar tanımıştım en azından.
"Ağlamışsın."
"Hayır." Dedi. "Ağlamadım."
Daha fazla bir şey söylemedim. Çünkü boşunaydı, Kenan ağladığını kabul edecek bir insan değildi. Bana da yalandan inanmış gibi yapmak düşer.
"Tamam öyle olsun." Dedim ve yanımdaki Duru'nun koluna girdim. "İyi geceler."
"Sana da."
Ve Duru ile beraber üst kata çıktık. "Valla helal olsun Yasmin." Diyen Duru'ya döndü bakışlarım. "En sonunda köşe bucak kaçmadan doğru dürüst bir diyalog kurdunuz, umarım daha iyilerini kurarsınız." Dedi ge gülmeye başladı.
