BLIND IN LOVE

Chapter 5: THE BROKEN MARRIEGE.

After a year....

COLET'S POV.

I can't stop crying in front of my daughter's tomb. I miss my baby so much, you don't deserve all the pain, baby.

"Your mom changed, I don't know her anymore." I said habang tinatanggal ang mga dahon na nakaharang.

"Please tell mommy na I'm here for her" I can't stop crying anymore. Nagbago lahat simula nung nawala ang anak namin.

Dahan-dahan kong hinaplos ang pangalan ng anak ko. Malapit ko na sanang makikita ang pagdadalaga mo anak ko pero ang daya-daya ng mundo, pinagkait niya sa akin ang maranasan yun.

"I'm sorry if mama didn't save you from that person who hurt you" My voice cracked as my tears comtinue to fall in her tomb.

"Col tama na ang kakainom lasing kana" Tinapik ni jhoanna ang likod ko. "Ano kaba jho shot pa" Hindi ko namamalayang lasing na pala ako.

"Tatawagan ko na ang asawa mo baka mag alala yun" Sabi pa ni gwen habang nag t-type sa cellphone niya. "Loi didn't care about me stop calling her" Marahan akong tumayo at naglakad palabas.

Kahit malabo ang nakikita ko, kaya ko pa ring umuwi. Ayokong may taong binibaby ako dahil sa maliit na bagay.

"Ano uuwi ka mag-isa?" Alam kong nakaalalay sa'kin si jho. "Bitawan mo nga ako, kaya ko jho." Inalis ko ang kamay ni jho sa balikat ko at nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa makarating sa kung saan ako nag parking.

"Sigurado kaba?" Tumango ako sabay sumakay. Kaagad kong pinaandar, malakas ang ulan ngayon. Lakas din nitong panahon na'to sumasabay sa kung ano ang nararamdaman ko.

Ginawa ko naman lahat para manatiling masaya ang pamilya ko kahit na nawala ang bituin sa buhay namin ni maloi. Minsan nakakaramdam din pala tayo ng pagod, kahit gustong-gusto nating manatiling lumiwanag kung may nawalang isang liwanag didilim at didilim pa rin.

Nang pagdating ko ng bahay ay naabutan kong naglalakad si maloi sa gitna ng ulan. Ang suot nitong puting na suits ay basang-basa at dumikit na ito sa kaniyang balat.

Kaagad akong bumaba ng sasakyan ngunit para akong pinipigilan ng mga paa ko. Gusto ko siyang yakapin pero hindi ko kayang gawin.

Nang mapansin ako ni maloi ay kaagad siyang tumakbo papunta sa akin at niyakap ako nang mahigpit pero hindi na siya kayang yakapin pabalik.

"Anong nangyari? Hun magkakasakit ka niyan" Marahan ko siyang pinagmasdan. "Bakit hindi mo gamit ang sasakyan mo?" Hindi niya ako sinagot kundi hinawakan ang kamay ko.

"Happy 10th anniversary hun" Bati niya at niyakap ako. Hindi ako makapagsalita, hindi ko aakalaing makakalimutan ko iyon.

"Pumasok na tayo." Kumalas ako sa pagkakayakap niya at naglakad ngunit napahinto ako nang yakapin niya ako sa likod at ramdam ko ang hikbi niya.

"Hindi ko kayang lumalayo ang loob mo sa akin" Saad niya. "Pwedeng ayusin natin lahat ng mga nasira, magsimula ulit tayo let's try again" Marahan kong tinanggal ang kamay niya at naglakad papasok nang bahay.