Fingers that made wonders {original story}

i. niezależnie od konsekwencji

- Wesołych świąt, mamusiu!

Głośny, dziecięcy głos oraz dźwięk bosych stóp uderzających o podłogę wyrwał młodą kobietę z letargu.

Chłopiec przylgnął do matki, która z czułością zmierzwiła mu włosy.

— Wesołych świąt, kochanie - powiedziała cicho. — Co ty na to, żeby obudzić tatusia? — zapytała. — Nie, nie w ten sposób — zaznaczyła szybko, widząc, że chłopiec już przygotowuje się do biegu.
Na twarzy jej syna pojawiło się zrozumienie.

-—Zagrasz coś? — zapytał, a jego oczy niemal zabłysły z ekscytacji.

Kobieta zaśmiała się dźwięcznie widząc podekscytowanie syna.

— Tak. Chcesz posłuchać? — zapytała, chociaż przecież doskonale znała odpowiedź.

— Tak! — wykrzyknął w odpowiedzi rozradowany chłopiec i wskoczył na czarną kanapę, mającą już lata świetności dawno za sobą.

Kobieta usiadła na stołku, przerzuciła kartki w zeszycie z nutami i delikatnie dotknęła palcami klawiszy.

To, co teraz grała znacząco różniło się od tego czego najczęściej słuchał jej syn. Było o wiele poważniejsze, dłuższe, a co za tym idzie - trudniejsze. Mimo to chciała, a nawet, pragnęła w pełni ukazać synowi sztukę - jaką bez wątpienia stanowiła muzyka klasyczna.

Dziecko, otulone beżowym, puszystym kocem słuchało jak zahipnotyzowane, a jego palce, położone na kolanach, bezwiednie kopiowały ruchy matki. Była to umiejętności wypracowana przez nie do perfekcji. W wolnym czasie, będąc już w zaciszu swego pokoju chłopiec umilał sobie czas udając, że pod palcami ma klawisze pianina i uderzając w nie niczym pianista światowej klasy. Czynił tak tylko w samotność, bojąc się, że jego rodzicom owe śmiałe marzenia nie przypadłyby do gustu.

Teraz, siedząc na kanapie w przytulnym, acz małym salonie i, słuchając gry matki przyrzekł sobie jedną rzecz:

Nauczy się tak grać.

Będzie się uczył, nim osiągnie kres swych możliwości.

Niezależnie, jak wiele będzie musiał w tym celu zrobić.

Niezależnie od konsekwencji.