Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günümüz.
<WASTED AFFAIRS>
"Bayan Manoban'ın odasına bir adet kahve ve sandiviç lütfen!"
Sabahın erken saatlerinde uyanmanın verdiği bıkkınlık hala üzerimdeyken masamın üstünde duran çizimlere bakındım. Düzeltmem gereken birtakım şeyler vardı. Dönen sandalyeme oturdum, ve kalem kutumdan birkaç adet kurşun kalem çıkardım.
Yüksek mimarımız Bay Lee, bu projeyi elime ilk verdiği zaman içimde yapamayacağıma dair birçok kaygı vardı. Nitekim hala vardı, ama az da olsun geçmişti. Bunun için Jungkook'a karşı büyük bir minnet duyuyordum, çünkü o olmasa eğer çoktan projeyi yapamayacağım diye nutuk çekmeye başlamış, etrafa huzursuzluk dalgası yaymaya yüz tutmuştum.
Eskimiş bir kültürel mekanı restore etme sorumluluğu sizlere kolay gelebilir, bunu anlayışla karşılıyorum, ama biz mimarlar açısından çok zordur. Siz çizimlerinizi, binanın duruş şeklini beğenseniz dahi her zaman çevrenin fikrini önemsemek zorundasınızdır. Eğer yaptığınız şey beğenilmezse kapak sizin başınıza patlar, büyük bir azar işitirsiniz, hatta maaşınızın yarısını alamama tehlikesiyle karşılaşırsınız.
Sektörde buna benzer çok olayla karşılaşmıştım, ama gariptir ki benim başıma hiç böyle bir şey gelmemişti. Aksine benden üst kademede olan hiçbir personel bana mobbing ya da zorbalık uygulamamış, son derece anlayışlı bir üslupla yaklaşmışlardı.
Üniversiteyi ilk bitirdiğim zamanlar iş hayatının nasıl olacağına dair çok büyük korkularım vardı. Sonuç itibariyle artık mezun olacağız diye bol keseden puan dağıtacak dekanlar, akademisyenler yoktu. Nerede işe başlayacağım, nasıl insanlarla kaynaşıp yakın olacağım, benden üst kademeler bana kötü davranacak mı derken kendi yarattığım stres havuzunun içinde boğulacak vaziyete geliyordum.
