Χάος Γαία & Έρωτας [#SCBC2024]

[ Ο άνθρωπος είναι ο αιώνιος κυνηγός του χρόνου ]

[ Χρόνος ]

Από την ώρα που γεννιόμαστε έως την αποβίωση μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον πιο ήσυχο και ταυτόχρονα επικίνδυνο εχθρό, τον χρόνο.

Όταν είμαστε παιδιά τον θέλουμε για να μπορέσουμε να παίξουμε παραπάνω εκείνο το απόγευμα στην παιδική χαρά με τους φίλους μας και να μην γυρίσουμε νωρίς σπίτι.

Όταν είμαστε έφηβοι τον αναζητάμε για να προλάβουμε μέσα σε μία ημέρα να ικανοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στον ελεύθερο χρόνο, στη βόλτα με τους φίλους και κυρίως στον εαυτό μας.

Όταν είμαστε ενήλικοι τον κυνηγάμε για να μας αφήσει κάποια λεπτά να ξεκουραστούμε ύστερα από μία εξουθενωτική ημέρα στη δουλειά ή για να περάσουμε παραπάνω χρόνο με την οικογένεια μας.

Όταν πλέον ανήκουμε στην κατηγορία των ηλικιωμένων τον παρακαλούμε να μας χαρίσει κάτι για να ζήσουμε λίγο ακόμη σε αυτό το ταξίδι που το λένε ζωή.

Φτάνουμε σε μία ηλικία όπου πλέον μπορούμε να ζήσουμε μόνο με τις αναμνήσεις και τότε μόνο συνειδητοποιούμε πως δεν δημιουργηθήκαμε για τίποτε άλλο πέρα από την δουλειά μας ως κυνηγοί ενός αόρατου θύματος που περισσότερο το ρόλο του θηρευτή καταλαμβάνει.

Σημάνει τόσος σημαντικός πόρος της ζωής μας αυτή η λιγοστή παραπάνω διάρκεια σε εκείνο το φιλί, εκείνη τη βόλτα, εκείνη την ημερομηνία παράδοσης ενός εγγράφου για εργασία ή δουλειά, εκείνη τη φιλία και εκείνη τη μοιραία σχέση.

Ίσως να τον κυνηγάμε τόσο έντονα γιατί φοβόμαστε, φοβόμαστε πως κάτι ωραία θα τελειώσει σύντομα και μπορεί να μην μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να αναβιώσουμε κάτι παρόμοιο.

Τι παράξενο πράγμα που είναι ο χρόνος. Μία λέξη με έξι μόνο γράμματα μπορεί να φέρει στο πέρασμα του το απόλυτο χάος, την απόλυτη ακαταστασία και τρέλα μα ταυτόχρονα και την απόλυτη ευτυχία και ευδαιμονία.

༺༻

Ημέρα 4 ( η μέρα που έφυγες )

Το πρωινό βρήκε την κυρία Δόμνα να κατευθύνεται προς το παντοπωλείο της Μάγδας με σκοπό να πιούν καφέ και να κουβεντιάσουν κάτι που συνέβη στη πρώτη όση ώρα εργαζόταν στο σπίτι η Ρόζα.

Όσο και αν της εξήγησε η εγγονή της πως δεν είναι ανάγκη να βγει από το σπίτι για να δουλέψει εκείνη και απλά να κάνει ησυχία και να μην εισέρθει στο δωμάτιο η γιαγιά της αρνιόταν κατηγορηματικά. Δικαιολογούσε την άποψη της με το γεγονός πως θα ένιωθε άβολα να βρίσκονται στον ίδιο χώρο που εκείνη εργάζεται και ας είναι από τον υπολογιστή και εκτός αυτού ήθελε να βγει και μία βόλτα όπως εκείνη που από τα χαράματα βρισκόταν στην θάλασσα.