Maan? /bankzitters

troost

Pov Maan

Ik kijk nog een keer naar de tekening. Zal ik hem vandaag geven? Vind hij hem wel mooi? Misschien gooit hij hem wel weg. Mijn hoofd maakt overuren. "JA GEWONNEN" Ik hoor Matthy door de muur heen roepen. Matthy is het stile persoon van de groep. Hij praat niet veel maar is wel aardig. We hadden tijdens het middageten een leuk gesprek over gamen en over mijn tekeningen. Ik kijk naar mijn tekening in het lijstje. Ik heb de datum erop geschreven van mijn eerste nacht in casa del huts. De moeilijkste nacht tot nu toe. Ik sta op en loop naar de woonkamer. Waar Milo alleen op de bank zit. Ik geef hem de tekening. Hij kijkt er naar. Vind hij hem mooi. Had ik hem niet moetten geven. Moet ik hem weggooien? "Dankjewel Maan!" Hij lacht. Hij vind hem mooi. Ik lach ook.

"Help je mee ophangen" Milo staat op van de bank en pakt een schroevendraaier uit het kastje. Hoezo ligt die daar? Hoezo een schroevendraaier? Hij loopt naar de gang en ik loop achter hem aan. We komen aan bij zijn slaapkamer. Ik kijk rond. Het is helemaal opgeruimd en netjes. Alleen snoeppapiertjes op de grond. MIJN LIEVELINGS snoepjes. Ik kijk naar de grote zonnestralen die de kamer binnenkomen. Ik zie een groot dakraam. Die hadden we bij papa ook altijd. Op zolder. Waar ik altijd ging zitten als ik alleen wou zijn. Ik kijk naar de wolken die zich vervormen door de wind. Ik kijk naar de zon die er steeds tussendoor komt. Wat zou je hier mooi sterren kunnen kijken. "Je mag wel even op mijn bed zitten, Ik ben de tekening vergeten, momentje" Milo loopt naar beneden en ik ga op zijn bed zitten. Ik laat me naar achter vallen. Ik lig op bed en kijk naar buiten. Naar de wolken en de zon. Mijn bijnaam die vroeger veel gebruikt werd. Mijn oude beste vriendin is in het jaar dat alles mis ging, overleden. Ik had niemand meer. Ik kijk naar de wolken en de blaadjes die over waaien. De blaadjes die kunnen gaan en staan waar ze willen zonder tegengehouden te worden door hun vader die hen slaat of schopt. Ik kijk naar de wolken, Ik kijk naar.. Mijn ogen worden zwaar. Ik sluit langzaam mijn ogen. Ik hoor mijn grote broer opnemen. Net als vroeger. Ik en mijn broer. Ik haal diep adem. Ik lach. Dit heb ik gemist. Rust. Mijn broer. een veilig gevoel.

Pov Milo

Ik loop even snel naar beneden om de lijst te pakken. Wat ben ik ook een sukkel. Ik vergeet de laatste tijd echt veel. Ik ben nog steeds niet mezelf naar dat ik Emma niet meer heb. Em wat echt alles voor me. Maar ook niks. Ze was vaak aan het appen met anderen waarvan ik niet mocht weten wie het was. Ze flirtte iedere keer met de jongens als ze hier was. Ik pak het lijstje en loop naar mijn kamer. "Maan ik..." Ik kijk naar Maan. Ze slaapt. Ze ligt op mijn bed. Ik lach en loop weg. Ik laat haar lekker slapen. Ik leg het fotolijstje op mijn bureau. Ik kijk naar mijn handen waar ik nog steeds de schroevendraaier in vast heb. Ik leg hem ook op het bureau. Ik kijk erna. Hoe wilde ik een spijker in de muur slaan met een schroevendraaier? Ik laat mezelf op mijn bureaustoel vallen. Ik ben Moe. Ik ben op.

Ik loop naar de badkamer. Ik zit op de grond tegen de koude tegels. Ik ben moe. Ik voel tranen opkomen. Tranen van verdriet. Ik ben Emma kwijt, Mijn allesje. Tranen van onbegrip. Hoe kan een vader dit zijn eigen kind dit aandoen. Tranen van vermoeidheid. Mentaal gesloopt. Tranen. Grote tranen. Ik kruip in een balletje met mijn hoofd op mijn knieën. Ik ben op.

"Milo?" Ik kijk achter me en zie Maan verbaasd naar me kijken. "Was je echt aan het?" Ze stopt met haar zin en geeft me een knuffel. Ze houdt me vast. Een veilig gevoel betreed mijn lichaam. Ik heb nu pas door hoe erg ik een stevige knuffel nodig had. Ik voel een traan over mijn wang. "D dankjewel Maan" Ik geef haar een knuffel terug. Het is niet makkelijk aangezien ik bijna twee meter ben en zij nog veel kleiner dan Robbie. Ik laat los en loop naar mijn bed. Ik laat mezelf in het bed vallen. Ik kijk naar het raam. Naar de wolken. Ik voel Maan naast me komen liggen. Haar warmte geeft me steun. "Leven is moeilijk." Zegt ze zacht. Ik kijk nog steeds naar buiten. "Klopt." Zeg ik terwijl ik diep zucht. Het is inderdaad moeilijk. We kijken naar de wolken.

"Gaat het?" Ik kijk naar Maan die de hele tijd in haar ogen wrijft. "Ja ja, ik ben oke" Nou, zo klinkt het niet. Ik kijk haar aan. Haar mooie honingbruine ogen zijn gevuld met tranen. Ik geef haar een knuffel. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder/borstkas, ik kijk naar het meisje die er alles aandoet om haar tranen binnen te houden. "Je mag huilen meisie, Het mag hier, ik doe je niks" Ik geef haar nog een knuffel. De tranen rollen over haar wangen. De tranen die ze al dagen,weken, maanden, met zich meedraagt. Ik aai rustig over haar rug. Ik luister naar haar verhalen. Ik ben er voor haar. Ik ben trots op haar, maar ook wat ze heeft behaald. Ik ga met mijn vingers door haar prachtige bruine haren. Met het getik van de regen op de achtergrond. Ik kijk naar het gebroken meisje in mijn armen. Maan.

Pov Maan

We liggen samen te kijken naar de lucht. Ik kijk naar de blaadjes die mogen gaan waar ze willen. Het regent zachtjes. Het getik op het raam geeft rust. Ik denk over mijn vader die weg is. Mijn moeder die komende week ook weg gaat zijn. Ik hou mijn tranen bijna niet meer in. Ik haal ze gelijk weg met mijn mouwen. Ik hoor mijn vader weer in mijn achterhoofd vertellen dat ik niet mag huilen. Milo kijkt me aan. "Gaat het?" snel antwoord ik dat ik oké ben maar hij heeft het door. Ik ben niet oké. Ik ben kapot. Ik huil. Ik huil de tranen van afgelopen jaren er uit. Milo wrijft me langzaam over mijn rug. Het voelt fijn om weer iemand te hebben die ik kan vertrouwen. Die er voor me is. Het voelt veilig. Er kan me niks gebeuren. Ik ben veilig. Ik ben veilig in zijn armen. Ik ben veilig in dit huis...

Hey hoii

Hopelijk vinden jullie het weer leuk! 

Tips zijn altijd welkom!   vergeet ook niet even een sterretje te geven!

1116 woorden!