DUYGUSELİ

kırık tabaklar silsilesi

Açelya'nın güncesinden,

Cümleye baba ile başlayacaktım. Lakin o kadar kırık ki her yanım bu satırları yazmak bile zor geliyor. Bazen Allah'a şükrediyorum en azından sevgisini gösteremese de bir babaya sahibim diye. Ama yine de içimde bir sızı var hiç geçmiyor. Mesela neden diyorum? Neden bu kadar kırıcı olmak zorunda? Bir baba kızına "Siktir git odana, ağla." diyebilir mi? 

Benim babam dedi.

Hiç sızlamadı mı kalbi? Ağlatmaya değer mi bazı şeyler? Ya da ağladığını gördüğünde sinirinin yatışması gerekirken, kızının kalbi bir çöplükten ibaretmiş gibi bu kirli kelimeleri sarf etmek kolay mı?

Bu hayatta benim incinmemi sağlayan bir şarkı sözü var The Neighbourhood grubunun Daddy Issues şarkısından bir parça.

I know how much it matters to you
– Ben seni anlıyorum
And if you were my little girl
– Ve sen benim küçük kızım olsaydın
I'd do whatever I could do
– Yapabileceğim ne varsa yapardım

Bu satırlar kalbime dokunuyor. Çünkü eğer ben de bir baba olsaydım, bu dünyaya bir çocuk getirseydim ona karşı tüm sorumluluklarımı yerine getirip onu tüm kalbimle severdim. Onun tek gözyaşı için dünyayı karşıma alırdım. Ve onu kırmamak için bazen kendimi kırardım. Bazı babalar kızlarını bu şekilde severken keşke benim babamda bu şekilde sevebilseydi.

04.07.2024

Kırmaktan korkmayan bir insan, kırılmaya mahkûmdur.

Eğer çocuğunuz odasından çıkmıyor, sizinle sohbet kurmuyor, sadece yemekten yemeğe aynı ortamda bulunuyorsa bilin ki o kendi içinde sizi cezalandırıyordur. Çünkü siz hiçbir zaman onu anlamadınız. Ve o da artık anlatmaya gerek duymuyor.