İyi okumalar💖
"Annen ölmüş"
Kucağında oturduğum bedenin hızlı solukları dinmiş, kurduğu cümlenin ardından sessizleşmişti.
Bir cümle bir insana ne kadar ağır gelebilirse şu an o durumdaydım. Dizlerim uyuşmuş, ellerim titriyor, kanım donmuştu.
Aldığım nefes bana az gelmeye başlıyordu, göğsüm havalanmış, olduğu yere dikilmiş irislerim yanıp göz yaşlarını taşırmaya başlamıştı.
"O-o o öldü..."
Zar zor kurduğum cümleyle hızlı hızlı nefes almaya başlamıştım ama nafileydi, yetmiyordu. Omuzlarından tutunduğum bedenden destek alıp karanlık odanın içinde ayaklandım. Uyuşan dizlerim bana meydan okuyor hareket ettmeme engel oluyordu.
"Jungkook?" Kulaklarıma dolan sesle ona baktım. Bana endişeyle bakıyordu o ela irisler bir kez daha benim için endişeyle dolup taşmıştı. Odanın zifiri karanlığı bile saklamıyordu onu benden.
"Öldü..."
Aklımdan başka bir şey geçmiyor, başka bir cümle düşünemiyordum. Titreyen ellerimi saçlarıma geçirip, sıkıca kavradım yumuşak tutamlardan. Napıcaktım ben, ben iki yıldır hasretiyle yanıp kavrulduğum birinin, annemin ölümünü nasıl kabulecektim?
"Jungkook beni dinle, yarı-" Ayaklanan bedenin yanına yaklaşıp ellerinden tutum, gözlerimdeki yaşalar durmuyor art arda akıp gidiyordu. Yutkundum, hızlı soluklarımla araladım dudaklarımı.
"Yapma..." Beynim beni, Taehyung'un annemi öldürdüğüne inandırmaya çalışıyordu. Sanki annem ölmemiş ama Taehyung onu öldürücekmiş gibi hissettiriyordu. Ama o yüzüme öyle bir çaresizlikle bakıyordu ki sanki oda şimdi ağlayacakmış gibiydi. Kim Taehyung çaresizdi.
"Yalvarım Taehyung... onu benden almayın." İrisleri gözyaşlarımda dolaşıyordu, sıkıca tutuğum elleriyle elerimi daha da sıktı, böyle bir şey dememi beklemiyordu. Yutkundu, sessizce baktı bana, ellerimi ellerinden çekip çenesini tutum.
"Yapamayın, kalbim dayanamaz artık. B-ben daha ona doymamıştım Taehyung." Dudaklarım ve tüm bedenim titriyor, ellerim uyuşuyordu. O sadece yüzüme bakıp dinliyordu beni.
"Ben dayandım, onsuz kalmaya dayandım. Her ne kadar onu görmesemde varlığından haberdardım a-ama... ama ben onun ölümüyle baş edemem. Onu benden alma Taehyung." Titreyen gözleri hızla kapanmıştı. Bir elini belime doladı, diğer eliyle başımı kavrayıp bedenimi kendine çekmiş, sıkıca sarılmıştı.
Başımı omzuna koyup, içimden bir parça söküyormuş gibi çıkan hıçkıralarımla ağladım. Bana sarılan iri bedenin dudakları enseme kavuşmuş, derin bir öpücük lütfettmişti.
"Affetmiyorum." Az önce öptüğü yere dolgun dudaklarını tekrar bastırdı ama bu sefer öpmedi. Öylece bekledi orda, bir pamuktan farksız olan dolgunluklar.
"Onu senden aldığı için, seni bu hayta sürüklediği için tanrıyı affetmiyorum."
-
Oysa ölüm ne tatlı geliyordu bana, bedenin toprakla buluştuğu gün huzuru bulur insan derdim. Ama kastım çocuğunun kokusuna hasret kalmış annemin toprağa saklanması değildi. Kastım bu hayattı bana zehir ettmesine rağmen benim için her şeyi yapan annemin ölümü değildi.
