Samen sterker

De band wordt sterker

Camille voelde haar hart sneller kloppen terwijl ze met Dino naar de ijskraam liep. Zijn aanstekelijke lach en de sprankeling in zijn ogen deden haar glimlachen, en ze genoot van elk moment dat ze samen doorbrachten. Het leek alsof ze Dino al jaren kende, hoewel ze hem pas een paar uur geleden had ontmoet in het park. Bij de ijskraam koos Camille voor aardbeienijs, terwijl Dino voor chocolade ging. Ze vonden een bankje onder een grote eik en genoten zwijgend van hun ijsjes, terwijl Moli aan hun voeten lag te snuffelen naar de kruimels die op de grond vielen.

"Vertel eens meer over Moli," vroeg Dino na een tijdje, zijn stem vol oprechte nieuwsgierigheid. Camille glimlachte breed en begon te vertellen over hoe ze Moli had gekregen toen ze nog maar een kleine puppy was, en over alle avonturen die ze samen hadden beleefd. Moli was haar beste vriendin waar ze alles tegen kon zeggen. Ze lachte diep van binnen dacht ze wel gek dat Moli echt alles van mij weet.

Dino luisterde aandachtig en stelde af en toe vragen, wat Camille het gevoel gaf dat hij echt geïnteresseerd was in wat ze te zeggen had. Ze leerden elkaars favoriete films kennen, de muziek waar ze van hielden en hun gedeelde passie voor koken. Naarmate de middag voorbij ging, voelde Camille zich steeds meer op haar gemak bij Dino. Ze lachten om dezelfde grappen en deelden hun geheimen, waarbij ze ontdekten dat ze veel gemeen hadden. Dino vertelde haar over zijn verhuizing en hoe hij het spannend vond om nieuwe vrienden te maken in een andere stad.

"Ik ben blij dat ik jou heb ontmoet," zei Camille uiteindelijk met een verlegen glimlach, haar ogen vast gesmolten aan die van Dino. Dino glimlachte breed terug en legde zijn hand even op haar knie. "Ik ook, Camille. Het voelt alsof we elkaar al veel langer kennen."

Camille haar  hart maakte een sprongetje bij zijn woorden. Ze voelde een warmte die ze niet kon negeren telkens als ze naar Dino keek of zijn aanraking voelde. Het was meer dan alleen maar vriendschap, dat wist ze zeker, maar ze kon het gevoel nog niet helemaal plaatsen. Ze bleven nog een tijdje zitten, genietend van elkaars gezelschap en de rust van het park om hen heen. Toen de zon begon te zakken, stonden ze op van het bankje en begonnen langzaam terug te lopen richting de uitgang van het park.

"Ik hoop dat we elkaar snel weer zien," zei Dino terwijl hij naast Camille liep, zijn stem zacht en vol warmte. "Ja, dat hoop ik ook," antwoordde Camille, haar hart vervuld van blijdschap en een vleugje spanning voor wat de toekomst zou brengen.