diğer yarımım.

gecmis.

oy verir misinizz

- cagandan -

"ne demek gitti ülkü? ya 15 dakika yoktuk ya 15! nasil gidebilir?" dedim haykırarak, kafayi yemek uzereydim. naz nereye gitmis olabilirdi? hemen kalkip nereye gitti kim bilir..

"ya siz tuvalete gittiginizde bende odaya girmeden su alayım dedim koridordan, odaya girdigimde nazi goremedim. of hepsi benim sucum!" dedi ulku hungur hungur aglarken, ben nereye gidebilicek olabilicegini dusunuyordum. bir kaç yer geldi bile aklıma.

"tamam, ülkü bulucaz onu kendini suçlama, of tuana ya nereye gittin neden gittin." yagiz ulkuyu teselli ederken, bende aklimda olan yerleri soylemeye basladim.

"gidebilicegi bi kac yer var. yagiz siz küçükken hep gittiğimiz basketbol sagasina gidin, ben de aklimda olan bi yere gidicem.. eger ordaysa hemen beni ariyorsunuz." dedim ve gitmeye basladim. lutfen orda olmus ol naz..

"dur cagan nereye gidiyorsun?"
yagiz arkamdan bagirsa da dinlemeyip hastaneden ciktigim gibi arabaya atladim.

- 1-2 saat sonra, tuanadan -

saatlerdir kimsesiz, yapayalnız, tek basıma oturmusum pembe kayaliklarin ucunda muzik dinliyorum.. tek istedigim seydi aslinda bu, yani istedigim seymis. insan istedigi seyleri hep sonradan farkedermis. gozum telefonda ki sarki listeme kayinca "beni aska inandir" sarkisina basiverdim. caganin öldüğünü sandığım yillarda bazı şeyleri birakip, bazi şeyleri birakamamistim, bu da onlardan biriydi.. sarkiya yavas ve alcak ses tonunda eslik etmeye basladim.

"tam hayattan, vazgecerken.. beni aska inandir." dememle ayak seslerini duymam bir oldu. arkamı dönmeme gerek yoktu, cunku kim olduğunu zaten biliyordum. sadece o biliyordu burayi..

"seni burda bulucagimi biliyordum."
diyip yanima oturdu. kafamı çevirmeden ağır ağır konustum.

"peki benimle ilgili sadece bumu hatırladığın?" elini elime koydu.

"seninle ilgili olan hicbiseyi unutamam ben naz.." cagan dolu gozlerle bana bakarken sarkiya tekrar eslik ettim.

"of yine of, bir daha of.." kafami cagana cevirdigim de devamini o getirdi.

"az daha dayan, son bir dilek alacagin var, kayip giden yıldızlardan.." gülümsedim, bana karşılık vererek o da gülümsedi.

"ya bu kader bastan yazilsin, ya da hayatin kendisi.." sarkiya devam edicekken cagan sarkiyi kapatti.

oflayarak, "niye kapattin ya?" dedim. elini dizlerimin ustune koydu.

"çünkü konuşmamız gerek naz. birkaç saat önce ne haldeydin, şimdi hicbisey olmamış gibi burda oturup şarkı dinlemen beni korkutuyor." dedi acıyla, buruk bir gülümsemeyle ona baktim. başımı göğsüne yasladım.

"korkmana gerek yok efe, ben iyiyim. evet çok büyük birşey yaşadım üstelik doğum günümde, ama iyiyim. sadece kafamı toplamam lazım. sonsuz bir huzur istiyorum." dedim ayağımızın altında ki boşluğa bakarak, ah ne anılarımız vardı burda..

"sonsuz huzurunuza bende dahil olabilir miyim naz hanım?" dedi çağan sirinlikle. elini tuttum.

"benim huzurum zaten sensin efe. hepte sen oldun. sen yokken karanlıktaydım, şimdi beraber gökyüzündeyiz. beraber güzeliz." hayranlıkla bana bakarken, kafasını salladı. ben bildim bileli efenin yanında mutlu, huzurluydum. insanın evi gibisi yok derler ya, evet, insanın evi gibisi yoktu..