ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ - Η Αιματοδαμάστρια vol. 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΜΕΡΟΣ Α

ΠΙΤΕΡ POV (point of view)

Ήταν η πρώτη του φορά στη Αναμόρφωση. Κλεισμένος μέσα στο μεταλλικό κελί να περίμενε για την τιμωρία του.

Είχε πάρει θέση μάχης. Θα το πάλευε, θα αντιστεκόταν σ' αυτό που θα του ερχόταν.
Του ήταν πολύ δύσκολο να διατηρήσει το σθένος του, ενώ άκουγε από τα διπλανά κελιά ουρλιαχτά πόνου και παρακαλετά για έλεος.

Τα μάτια του ήταν δεμένα και παρόλο που τα χέρια και πόδια του ήταν ελεύθερα, ήταν αδύνατο να λύσει το κόμπο του υφάσματος που του στερούσε την όραση.
Ήξερε γιατί το έκαναν αυτό. Ήταν ένα είδος ψυχολογικού παιχνιδιού, από εκείνα που σου σπάνε το ηθικό, αφού με αυτή τη πρακτική δήλωναν πόσο αβοήθητοι και αδύναμοι ήταν οι τιμωρούμενοι μπροστά στον τιμωρό τους.
Το ότι δεν έβλεπαν τον εκτελεστή της ποινής έκανε την φαντασία τους να οργιάζει, να δημιουργεί τις πιο φρικαλέες εικόνες χτίζοντας ένα μύθο γύρω του που ενέπνεε το τρόμο.

Παρά τις εμπειρίες που διηγούνταν όλοι μετά την τιμωρία τους, όποιος και να πήγαινε στο κελί για πρώτη φορά θα δοκίμαζε να αμυνθεί και υπερασπιστεί τον εαυτό του. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η ελπίδα ότι ο καθένας τους θα ήταν η εξαίρεση, ο ικανός αντίπαλος του τιμωρού.

Δεν είχε κάποιο είδος εδάφους, χώμα ή πέτρα για να μπορέσει να δαμάσει, οπότε η μόνη του επιλογή ήταν η σωματική του μάχη. Οι γροθιές του ήταν ήδη σε ετοιμότητα, σηκωμένες στο ύψος του προσώπου του. Προσπαθούσε να εστιάσει την ακοή του και στο πιο παραμικρό ήχο.
"Θα τα καταφέρω!", σκεφτόταν.

Η πόρτα άνοιξε και λίγο φως μπήκε μέσα στο δωμάτιο, βέβαια χωρίς αυτό να βοηθάει κάπως να δει ο ίδιος.
Πήρε φορά και κινήθηκε μπροστά εκτείνοντας την μπουνιά του. Χτύπησε το κενό και έπεσε στο πάτωμα. Ο τιμωρός είχε κάνει ένα απλό βήμα στο πλάι και τον είχε αποφύγει εύκολα.

Το σώμα του ξαφνικά χτύπησε ένας αιφνίδιος πόνος, σαν να τον είχε πιάσει κράμπα σε κάθε σπιθαμή του κορμιού του. "Τι περίεργη αίσθηση."
Ένιωσε να κινείται. Να σέρνεται προς τα πίσω, σαν να τον τραβούσε κάποιος, ωστόσο δεν ένιωθε χέρια ή σκοινιά πάνω του. Δεν είχε τον έλεγχο του σώματός του και κατάλαβε ότι ο τιμωρός μπορούσε να τον ελέγχει χωρίς να τον ακουμπάει.
Τον έβαλε να κάτσει στα γόνατα με τα χέρια δεμένα πίσω στη πλάτη. Τον τέντωσε προς τα πίσω με τη πλάτη του σε σχήμα τόξου.
Ο πόνος ήταν πλέον αφόρητος. Δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια του, το στόμα του ήταν ορθάνοιχτο, αλλά κανένας ήχος δεν μπορούσε να βγει.
Τινάχθηκε πάνω στο τοίχο στα αριστερά του και έπειτα συγκρούστηκε με δύναμη στο τοίχο δεξιά του. Μουγκρητά ξέφυγαν από τα χείλη του. Το χέρι του άρχισε να γυρίζει και κατάλαβε ότι μόλις τελείωνε η περιστροφή θα του το έσπαγε. Το ένιωθε, ερχόταν. Πόσο καιρό θα του έπαιρνε άραγε για να το ξαναχρησιμοποιήσει; Και πάνω που πήρε μια βαθιά ανάσα για να αντέξει το αναμενόμενο πόνο, ένιωσε το σώμα του χαλαρό, ελεύθερο.
Τον άφησε, σταμάτησε να τον ελέγχει. Μάλλον η τιμωρία του τελείωσε.