ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ - Η Αιματοδαμάστρια vol. 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

ΠΙΤΕΡ POV

Είχαν μπει στη τελική ευθεία, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή και ο Πίτερ είχε τόσο άγχος που νόμιζε ότι θα τρελαινόταν.

Η τελευταία προσθήκη στον αγώνα ήταν η Οντέτ. Μετά από μια βδομάδα από τη στιγμή που άρχισε πάλι να του μιλάει, την έφερε στο δωμάτιό του και της εξήγησε τα πάντα. Σχεδόν τα πάντα. Δεν αναφέρθηκε στην Ίρις, όπως δεν είχε κάνει και με τους υπόλοιπους συναγωνιστές. Έπρεπε να την κρατήσει κρυφή και προστατευμένη σε περίπτωση που το σχέδιό του εκτίθετο. Δεν μπορούσε να διακονδυνέψει να χάσει το πιο δυνατό και πολύτιμο χαρτί του.

- Ξέρεις ότι θα σ' ακολουθούσα παντού Πίτερ.
Του είπε τρυφερά και του έπιασε το χέρι. Ήταν η πρώτη τους επαφή εδώ και κοντά δυο μήνες.
- Δεν καταλαβαίνεις πόσο καλό κάνεις! Θα γίνεις ο σωτήρας όλων μας.
Τον φίλησε παθιασμένα.
Ο Πίτερ ήξερε ότι η Οντέτ είχε τους λόγους της να θέλει να ξεφύγει από το στρατόπεδο.
Όλοι οι συναγωνιστές είχαν από ένα προσωπικό λόγο που συμφωνούσε με την ιδεολογία και σκοπό που τους παρουσίαζε ο Πίτερ και αυτό του έδινε ελπίδες για νίκη, γιατί καταλάβαινε ότι όλο και περισσότεροι αμφισβητούσαν το σύστημα και το τελευταίο δεν ήταν παρά ένα σκοινί πάρα πολύ τεντωμένο έτοιμο να σπάσει.

- Τον είδες ; Μιλήσατε;
- Ποιον;
- Τι ποιον ρε Πίτερ; Τον Χένρι βέβαια!
- Γιατί είσαι τόσο στη τσίτα;
- Δεν πρόσεξες που τον έστειλαν πίσω στη γκρι πτέρυγα;
- Τι; Γύρισε μόνιμα; Εννοώ τον είδα αλλά δεν το κατάλαβα.
- Προσωρινά του είπαν, μέχρι να βελτιωθεί ο αυτοελέγχος του δαμάσματός του, αλλά με τους μάστερς δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι τα πραγματικά τους σχέδια.
Ξεφύσηξε και έκατσε στο κρεβάτι.
- Σου πήραν τον φίλο;
Την κοιτάξε πονηρά με ένα χαμόγελο διασκεδάζοντας με την απελπισία της.
Του πέταξε ένα μαξιλάρι.
- Ναι μου το πήραν! Και μη γελάς! Δεν σε συμφέρει που δεν είναι εδω και δεν μπορώ να ολοκληρώσω την αποστολή μου.
- Ναι έχεις ενα δίκιο σ' αυτό. ~ Έξυσε το πιγούνι του.~ Δεν μπορούμε όμως να το καθυστερήσουμε άλλο. Θα ενεργήσουμε ανεξαρτήτως Χένρι. Στην επόμενη πανσέληνο. Ή όλα ή τίποτα.
- Ή όλα ή τίποτα.
Ψιθύρισε η Ίρις παίρνοντας κουράγιο.
- Αν θέλεις να του μεταφέρω κάποιο μήνυμα...
Την ακούμπησε τον ώμο και αυτή του έσκασε ένα χαμόγελο.
- Δεν έχω κάτι να του πω. Θα ήθελα απλά να είναι εδώ... Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Τον κοίταξε στα μάτια με μελαγχολία.
- Ναι καταλαβαίνω.

Τις επόμενες δυο μέρες είχε από κοντά τον Χένρι αλλά από ό,τι καταλάβαινε και ο Χένρι επιδίωκε να είναι τριγύρω του. Ο Πίτερ δεν ήξερε πως να το ερμηνεύσει.
Στο βραδινό ο Χένρι πήρε το δίσκο με το φαγητό του και έκατσε απέναντί του. Ο Πίτερ τον κοιτούσε σοβαρός προσπαθώντας να μην προδώσει την απορία του.
- Σε τι οφείλουμε αυτή τη τιμή;
Ρώτησε ο Πίτερ καθώς η αξία του Χένρι είχε ανέβει από τότε που αναβαθμίστηκε και οι περισσότεροι δαμαστές τον θαύμαζαν.
- Πήρα μια απόφαση τις τελευταίες μέρες που ίσως θα ήθελες να την ακούσεις.
Μπήκε κατευθείαν στο θέμα.
- Φυσικά. Αλλά θα πρότεινα ένα καλύτερο μέρος γι αυτό.
Έγνεψε εξίσου σοβαρός.
Έδωσαν ραντεβού σ' ένα σημείο που θα ήταν δυο τους.
Ο Χένρι σηκώθηκε και έφυγε πηγαίνοντας να κάτσει με τους φίλους του και οι φίλοι του Πίτερ άρχισαν ενθουσιασμένοι να τον ρωτάνε για τις σχέσεις του με τον Χένρι και αν μπορούσε να τους βάλει και αυτούς στη παρέα.
Ο Πίτερ άφησε τον ενθουσιασμό τους να ξεθυμάνει και γύρισε στην Οντέτ τη προσοχή του.