ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ - Η Αιματοδαμάστρια vol. 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

ΙΡΙΣ POV

Πανσέληνος και απόψε.
Κοιτούσε κάποτε το φεγγάρι και το ευχαριστούσε για τη δύναμη που της έδινε, που κάθε φορά κάτω από το φως του ένιωθε να ζωντανεύει και τις αισθήσεις της να οξύνονται. Πλέον δεν το θεωρούσε ευλογία. Είχε γίνει το σύμβολο της δυστυχίας και του πόνου.

Αναστέναξε και με μια αποφασιστική κίνηση σηκώθηκε από το κρεβάτι.
Δεν χρειαζόταν να δει έξω από το παράθυρο, για να καταλάβει ότι η σελήνη φώτιζε πλέον τον μαύρο ουρανό, το ένιωθε στις φλέβες της.

Τη πρώτη φορά που την έβαλαν να συμμετέχει στη Αναμόρφωση, είχε κλάψει.
Έξω από το κελί του δεύτερου θύματός της παρακαλούσε γονατιστή τον εκπαιδευτή της να την αφήσει να φύγει, να λυπηθεί την ίδια και το μαθητή. Χωρίς αποτέλεσμα βέβαια. Την σήκωσε όρθια με τη βία και την ανάγκασε να συνεχίσει το "καθήκον" της.
Αυτές οι τσιρίδες των παιδιών ηχούσαν στα αφτιά της ακόμα και όταν ήταν μόνη της στο δωμάτιο. Δεν μπόρεσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Η θλίψη και το κλάμα δεν την άφηναν.

Την επόμενη φορά που την έβαλαν να το κάνει, αρνήθηκε πεισματικά και την έκαναν να το μετανιώσει πικρά οπότε και από τότε άλλαξε.
Τα κωλόπαιδα άξιζαν την τιμωρία τους ή τουλάχιστον σίγουρα δεν άξιζε η ίδια να τιμωρηθεί για να μείνουν αυτοί στον αφρό.
Στην αρχή ήταν προσωπικό, μάθαινε τον λόγο κάθε ατόμου που βρισκόταν σε κελί, τον μισούσε και ξεσπούσε την οργή της πάνω του.
Γι' αυτό το λόγο οι εκπαιδευτές έκριναν ότι δεν χρειαζόταν κανείς να την επιβλέπει. Ήξεραν ότι θα έκανε την δουλειά της και θα επέστρεφε στο δωμάτιό της. Την εμπιστεύονταν.

Μετά απο κάποιο καιρό, απλά βαρέθηκε. Μπορεί να μην κοιτούσε καν το φάκελο του μαθητή, απλά έμπαινε μέσα στο κελί, τιμωρούσε και έφευγε. Κάποιες φορές το διασκέδαζε κιόλας, με το τρόπο που την έβριζαν ή προκαλούσαν.
Υπήρχαν πολλοί ευρυματικοί δαμαστές, αλλά πάντα κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Ήταν όλοι ανίσχυροι απέναντί της. Ήταν πιο δυνατή από όλους. Δεν είχε κανένας ελπίδα εναντίον της. Βρίσκονταν στο έλεός της και αυτή η σκέψη της έκαιγε κάπως τα σωθικά. Τέλεια αίσθηση.
Εξακολουθούσε να μην της αρέσει αυτή η δουλειά, να ακούει της κραυγές πόνου για τις οποίες ήταν υπαίτια, αλλά όπως είχε πει και στον Πίτερ, το συνήθισε.

Δεν είχε πολλή όρεξη απόψε γι'αυτό ήθελε να τελειώσει γρήγορα.
Ο Πίτερ δεν εμφανίστηκε αυτόν τον μήνα όπως του είχε πει. Αν τον φρόντιζαν σωστά, τον επόμενο μήνα θα τον έβλεπε ξανά.