ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ - Η Αιματοδαμάστρια vol. 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

ΧΕΝΡΙ POV

ΓΑΓΩΤΟ ΓΑΜΩΤΟ ΓΑΜΩ!!
Έπεσε με φόρα στο κρεβάτι και άρχισε να κοπανάει το στρώμα. Αυτή η κοπέλα δεν σταματούσε να του γαμάει τη ζωή!
Περίμενε τα πάντα από αυτή. Αλλά ποτέ δεν φανταζόταν εξέγερση, προδοσία.
"Τι σκατά στρατιώτες ήταν αν δεν είχαν τυφλή εμπιστοσύνη και πάθος για την υπεράσπιση της χώρας τους; "

"Ο Πίτερ φταίει για όλα. Τις έβαλε ιδέες στο μυαλό και τώρα παρέσυραν και τον ίδιο στα σκατά. Πόσο τον μισώ! Μόνο μπελάδες δημιουργούσε στη ζωή της Ίρις και κατ' επέκταση στην δική μου, ενώ ο ίδιος μένει στον αφρό. Και πλέον έκανε την Ίρις και ιδεαλίστρια, αντιρρησία συνείδησης πείθοντάς την να γίνει το χειρότερο, το μόνο ασυγχώρητο πράγμα στο στρατόπεδο, προδότης."
"Πως γίνεται να τον σκοτώσω και αυτόν ώστε να τα αποτρέψω όλα; Να σώσω την Ίρις και τον εαυτό μου για ακόμα μία φορά;
Δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο με τον φρουρό. Θα ήταν παρατραβηγμένος δεύτερος θάνατος συμπτωματικά μέσα σε διάστημα ενός μήνα."

Το μυαλό του πήγε αλλού. Στην Ίρις που τον φίλησε.
Ήθελε να την πιάσει από το λαιμό μήπως και έτσι καταλάβαινε ότι δεν του άρεσε να τον κοροϊδεύει, να τον χρησιμοποιεί. Ήθελε τόσο πολύ να μην ίσχυε αλλά δεν αρνήθηκε ποτέ τις κατηγορίες του. Η σκέψη και μόνο τον απαλών της χειλιών πάνω στα δικά του τον έκανε να νιώθει το δέρμα του να καίει. Τραβήχτηκε γιατί φοβήθηκε την αίσθηση, αλλά οι φοβοι του δεν επιβεβαιώθηκαν. Το φιλί όμως κράτησε μόνο μια στιγμή και το άγχος του ότι οι φόβοι του θα έβγαιναν αληθινοί αν διαρκούσε περισσότερο, τον έκανε να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που δεν το συνέχισε.

Ήθελε να πιστεύει ότι όντως ήταν φίλοι με τον Πίτερ και τίποτα παραπάνω όπως του είπε. Δεν σταματούσε όμως να ζηλεύει. Ζήλευε το χρόνο που περνούσαν οι δυο τους. Ζήλευε που μπορούσε να την ακουμπάει όποτε ήθελε, να τις μιλάει για το οτιδήποτε και να γελάνε. Ζήλευε που τον είχε τόσο ψηλά. Ζήλευε που νοιαζόταν γι' αυτόν. Δηλαδή για όλα αυτά που ήθελε να έχει και δεν τα είχε.
Θα μπορούσε να τα έχει όμως. Αν προσπαθούσε. Η Ίρις του είπε ότι τον χρειαζόταν και φάνηκε να το εννοεί. Μπορούσε να ελπίζει σε αυτό.

Το μυαλό του έφυγε πάλι από την Ίρις και πήγε στη πρότασή της. Τα συναισθήματα επρεπε να φύγουν από τη μέση και να επικρατήσει η λογική.
Από τη μια είχε την Ίρις και το αξίωμά του Πρίγκιπα και από την άλλη είχε το αξίωμα του στρατηγού και μία ζωή που δεν εξαρτιόταν από το αν θα πετύχενε η επανάσταση.
Το ιδανικό θα ήταν να μείνει ουδέτερος και να πάει στο τέλος με τη νικητήρια πλευρά, αλλά σιγά μην τον άφηναν να μείνει άπραγος.