Kalmam İçin Bir Sebep Ver [Give Me A Reason To Stay | Kagehina Tr] ✓

Bölüm 20 : Son Kez, İtalya

Yaz, 2052

Kageyama Tobio İtalya'ya ilk geldiğinde kalbi kırılmıştı.

Sevgilisi ve ruh eşi Japonya'ya yeni döndüğünde buraya, İtalya'ya, tuhaf geleneklere ve tuhaf bir dile sahip bir ülkeye gelmek için ayrılmak zorunda kaldı. Yıl 2019’du ve 22 yaşındaydı. O zamanlar hâlâ sanal bir bebekti, hâlâ saftı, hâlâ tazeydi. İtalyanca bilmiyordu, bu ülkede tek bir kişiyi bile tanımıyordu. Korkmuştu ve evini özlüyordu. Saha dışında iletişim kuramadığı için takım arkadaşlarıyla anlamlı bağlantılar kurması aylar sürdü. Sahada harikalar yaratan el işaretleri geliştirdiler. Profesyonel açıdan bu harika bir hamleydi. Uluslararası sahnede çok başarılıydı.

Ama kalbi parçalanmıştı. Çoğu zaman üzgün ve umutsuzdu. Sevgisiyle, tanıdık çevresiyle, kendi konfor bölgesi içinde Japonya'ya geri dönmeyi diledi. Takım arkadaşları onun melankolisini fark etti. Sorunun ne olduğunu sordular ve Kageyama da "nostalgico" (ev hasreti) yanıtını vermeyi başardı.

Takımına mesafeli davrandı. Yeterince arkadaş canlısıydı, iyi bir takım arkadaşıydı ama hiçbirinin içeri girmesine asla izin vermedi. Kendi kendine bunun sadece dil engeli olduğunu söyledi ama aslında insanlara açılma konusunda hiçbir zaman iyi olmamıştı. Bu ona sadece iyi bir mazeret verdi. İki yıl boyunca İtalya'da kaldı, Kovid-19 karantinası sırasında ailesini, arkadaşlarını, sevgilisini özledi, yalnız ve izole bir yaşam sürdü.

İtalya'dan ilk kez ayrıldığında amacı Japonya'ya, milli takımdaki Shoyo'ya, evine dönmekti. İtalya'dan ayrılırken, orda kalmaktan çok daha heyecanlıydı. 2021'deyken.

Kageyama Tobio İtalya'ya ikinci gelişinde kalbi ve içi boştu.

Yıl 2021'di ve 24 yaşındaydı. Birkaç ayını Tokyo'daki Olimpiyat antrenmanları ve maçları sırasında her gün Shoyo'yu görerek, onunla oynayarak ve onunla sevişerek geçirmişti. Ve artık her şey bittiğine göre, kalbinde kocaman bir delik vardı. Kendini mümkün olduğunu düşündüğünden daha boş hissetti. Artık neyi kaçırdığını biliyordu, kendisini canlı ve tamamlanmış hissetmesi için neyin gerekli olduğunu biliyordu ve bu, sözleşmeler ve taahhütler yüzünden bir kez daha elinden alınmıştı. İtalya sözleşmesini hiç imzalamamış olmayı ne kadar da isterdi. Shoyo'yu bir daha asla terk etmemeyi ne kadar da istiyordu.

Bu izole cehennemde bir yıl daha geçirdi. Shoyo ve ailesiyle yüz yüze görüşme yapmayı sabırsızlıkla bekliyordu, iki yılı aşkın süredir onun evi olan bu ülkede asla kök salmamış gibiydi. Bütün bu süre boyunca kalbi ona gitmesi, Japonya'ya geri dönmesi, göğsündeki bu krateri sevgiyle, aşinalık ve rahatlıkla doldurması için çığlık atıyordu. Ancak voleybola olan bağlılığı ve alışkanlığı onu bir yıl daha burada tuttu.

İtalya'dan ikinci kez ayrıldığında amacı sevgilisinin yanında olmak için Brezilya'ya gitmekti. İtalya'dan ayrılmak konusunda, kalmak konusunda hissettiğinden daha iyi hissediyordu. Yakında Shoyo'ya gidip-gelme mesafesine ulaşacaktı. Yeni dilden, yeni kültürden korkuyordu ama Shoyo'ya yakın olmak hepsini telafi ediyordu. Yıl 2022'ydi ve o 25 yaşındaydı.

Kageyama Tobio İtalya'ya üçüncü gelişinde kalbi doluydu.

Shoyo ile el ele uçaktan inmişti. Paris Olimpiyatları'nda birlikte yarışmışlardı ve şimdi İtalya'ya geri dönmüşlerdi. Birlikte. Birlikte oynayacak, birlikte yaşayacak, birlikte seveceklerdi. Aynı takımda olacaklar, birlikte oynayacaklar, birlikte seyahat edeceklerdi. Ruh eşi her zaman yanında olacaktı ve bundan daha mutlu olamazdı. 27 yaşındaydı ve yıl 2024'tü.

İtalya ilk kez evindeymiş gibi hissetti. Bunun Shoyo yüzünden olduğunu sanıyordu. Shoyo evdeydi, dolayısıyla İtalya da evdi. Göğsündeki krater uzun geceler, akşam yemekleri, voleybol ve onların dairesi hakkındaki günlük konuşmalar, aptalca şeyler, üzücü şeyler ve her şeyle doluydu. Shoyo orada olduğu sürece her şey yolundaydı.