Διεστραμμένα εγκλήματα ~ Twisted crimes

5~ Σαμουέλ

ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΛΈΞΩ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΆΛΙΣΟΝ και την ομάδα μου.
Ήταν ήδη 9 το πρωί. Όταν μου είπε χθες η Άλισον να πάμε για καφέ σήμερα, χάρηκα τόσο πολύ που ξέχασα ότι είχα κανονίσει με είχαν αναγκάσει να πάω στου Ρου.
Έρωτας ή δουλειά?
Σκατα.
Ήμουν ένα δεκαπεντάχρονο που είχε και δουλειά?
Έπρεπε να σκεφτώ κάτι.
Γρήγορα.
Γάμα τον Μαλάκα τον Λάρσεν, τον Ντέιβ και τον Ρου. Εξάλλου και η Άλισον κατά κάποιον τρόπο δουλειά είναι όχι πια.
Έκανα ένα γρήγορο ντους και ντύθηκα. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Πόσο σέξι είμαι πια?
Τα Starbucks απήχαν 10 περίπου λεπτά με τα πόδια από το σπίτι ορφανοτροφείο μου.
Ήταν 9 και 30 θα ξεκινούσα από το σπίτι ορφανοτροφείο 9 και 50 έτσι ώστε να ήμουν ακριβώς στην ώρα μου.

Ήμουν 11 χρόνων. Τα θυμάμαι όλα πεντακάθαρα. Παίζουν στο μυαλό μου κάθε βράδυ στα όνειρα εφιάλτες μου.

Ήταν η τελευταία ώρα του μαθήματος. Περίμενα πως και πως να πάω στο σπίτι μου να δω ξανά την μηΤέρα μου και τον παΤέρα μου. Χτύπησε το κουδούνι. Το σπίτι μου είχε πολύ μικρή απόσταση από το σχολείο. Έτσι οι γονείς μου με εμπιστεύονταν να γυρίσω μόνος μου σπίτι.
Καθώς περπατούσα προς το σπίτι μου είχα αισθανθεί ένα ΠΟΛΎ κακό προαίσθημα.
Μόλις άλλαξα τετράγωνο - εκεί που βρισκόταν το σπίτι μου- είδα το αυτοκίνητο μας έξω από το γκαράζ του σπιτιού. Βρισκόταν μέσα στο αμάξι ο "μπαμπάς" μου.
Καθώς πλησίασα, μου είπε: "μπες μέσα Σαμουέλ. Σου έχω μια έκπληξη".
Χαρούμενος μπήκα μέσα νομίζοντας ότι θα πάμε σε κανένα μαγαζί - παιχνιδάδικο ή για κάνα παγωτό-.
Επιβιβάστηκα.
Έβαλε μπρος.
Ξεκίνησε την διαδρομή.
Μετά από 40 λεπτά μακριά από το σπίτι φτάσαμε. Ήταν ένα παλιό κτήριο.
Δεν είχα καταλάβει.
Μπήκαμε μέσα.
Ο "μπαμπάς" μου συστήθηκε.
Η κυρία Άνικα μου είπε να περάσω μέσα στο δωμάτιο. Δεν ήξερα για πιο λόγο βρισκόμουν εδώ. Δεν μου άρεσε.
Ο "μπαμπάς" μου με χαιρέτησε βιαστηκά και έφυγε.

Άφησα την ανάμνηση να μείνει πίσω στο παρελθόν και γύρισα απότομα στο παρόν.
Επόμενη στάση: Άλισον- Starbucks- ανεξέλεγκτες πεταλούδες στο στομάχι.