Creation of a Twisted Mind...

1 ▪︎Welkom Terug▪︎

OH MY GOD, Eindelijk weer een update!😱
Een extra lange update, want dat hebben jullie na al dat wachten wel verdiend🥰.

Note: dit is het vervolg van "In Love With Your Pain...", lees dat verhaal dus eerst‼️

Tip: ik raad iedereen (eigenlijk altijd) wel aan om de updates in de avond te lezen, of in ieder geval wanneer het donker begint te worden, want dat maakt het een stuk spannender/ leuker 👻.

Heel veel leesplezier lieverds,♥️

Veel liefs,
_Storyof_me

•••••••••••••••

Overal door het dorp hangen de posters met in grote zwarte blokletters het woord 'vermist' aan de bovenkant. In elke straat, op elke hoek. Ze hangen zelfs aan enkele bomen aan de voorzijde van Zwartwoud, vastgenageld met een spijker. Elke minuut word ik geconfronteerd met die blauwe ogen die sprankelen op de foto en als ik ze voorbijloop, denk ik aan het beeld van haar ijsblauwe kijkers die in haar laatste momenten zwart waren verschoten, van het bloed. Het witte in haar ooit opgewekte ogen waren nergens meer te vinden. Die hulpeloze ogen achtervolgen me overal. Ik kan er niet van slapen, eten of denken, godver. Schrijven hielp ooit, totdat dit het niet meer deed. Ik kan niet anders dan me laten opvreten door dat walgelijke schudgevoel. Het liefst ren ik naar haar familie om te vertellen dat ik weet wat er met hun dochter, zus, vriendin is gebeurd zodat ze haar op z'n minst een gedenkwaardig afscheid kunnen geven, dat is het minste wat ze verdiende. Maar ze zullen het nooit te weten komen. En ergens gun ik hen die onwetendheid, want dat afschuwelijke beeld...haar blauw geworden huidje, de bloeduitstortingen rond haar hals veroorzaakt door dat ruwe stuk touw, haar opengesneden en uitgeholde licha- ik kan die woorden niet op papier krijgen. Nooit weten wat er met hun geliefde Elizabeth is gebeurd is beter dan het alternatief. Haar naam mag nooit worden vergeten: geliefde zus, vriendin, dochter en bijna geworden moeder: Elizabeth van Wateren.

12 -6- 2017

---

Met ingehouden adem kijk ik naar het gekrabbel op de eerste pagina van het boek in mijn handen. 'Elizabeth van Wateren', staat er in grijze potloodletters in sierlijk handschrift. Ik laat mijn vingers zachtjes over het verwaarloosde kaftpapier gaan.

"Pardon jongedame, waar staan hier de thrillers?"

Zonder me om te draaien geef ik antwoord. "In het tweede gangpad van links."

"Een beetje onbeleefd om uw klanten niet aan te kijken, niet waar?" klinkt de krakerige stem opnieuw waardoor ik besef dat mijn 'je-moet-wat- toegankelijker- zijn- voor- de- klanten- preek' van Jessie waarschijnlijk betrekking had op momenten als dit.

Wanneer ik me omdraai staat er geen fragiel omaatje zoals de stem deed vermoeden, maar het opgewekte gezicht van mijn beste vriendin die heel goed is in stemmetjes imiteren. Ik sla haar tegen haar arm waardoor ze moet lachen.

"Hé, niet zo onvriendelijk tegen de klanten hè!" lacht Maya.

"Jaja. Wat kom je doen? Naast mij het leven zuur maken..."

"Ik ben serieus opzoek naar een boek. Oh en ik kom je redden van Jessie. Donkergroen oogschaduw met dat topje? Sorry, maar dat kan echt niet hoor."

Ik grinnik bij het zien waar Maya zich over kan opwinden. Na al die jaren verbaast het me nog altijd.

"Wat voor een boek zoek je? En voor wie? Want ik weet dat jij geen lezer bent."

Ze knikt langzaam terwijl ze haar blonde haren rond haar vingers blijft draaien, iets wat ze doet als ze zenuwachtig is. "Het is ook niet voor mij..."