Creation of a Twisted Mind...

6 ▪︎Midnight Mystery Man▪︎

Oktober is de maand van In Love With Your Pain... en Creation of a Twisted Mind...🍂👻🎃

De lieve woorden die ik toegestuurd kreeg op mijn prikbord van een lieve lezer, vandaar dat ik deze update opgedraag aan jou!❤️
N23-07

Bedankt voor het stemmen op het vorige deel! ⭐️
Veel leesplezier en geniet van het tweede deel van de special!🥰

Tip: lees in het donker, deze update is perfect voor op een herfstige avond!🌠

•••••

Mijn gedachtes gaan naar het ergste scenario, Clara die zich bevindt bij de puntmutsen. Ik was daar ooit en ik zou er alles voor geven als iemand mij daar vandaan zou halen.
Misschien heeft ze de ketting achtergelaten als aanwijzing zodat we haar zouden vinden...straks is ze een van de menselijke offers die zal plaatsvinden om middernacht.

"We moeten daarheen," besluit ik dan.

"Wat? Ben je gek geworden Des?" Maya houdt me vast bij mijn armen en schudt me door elkaar.

"Maya, om middernacht tijdens de volle maan offeren ze een ziel en dat zou Clara kunnen zijn, dus we moeten haar nu helpen. We hebben geen tijd om terug naar de rest te gaan, want dan begint het offer al en als we die verstoren...dan zullen we ervoor boeten." Onbewust leg ik mijn handen op mijn buik.

Ze is even stil. "Het baart me zorgen dat je hier zoveel van afweet Des...we zijn niet eens gewapend, wat nou als we die engerds tegenkomen?"

"Dan...." Nate legt zijn rugzak op de grond en ritst hem open, "...gebruiken we gewoon deze." Hij overhandigt ons een paar messen, de soort die je koopt in een winkel die zich specialiseert in verboden wapens.

Maya kijkt ons bedenkelijk aan. "Ik hoop dat jullie weten wat jullie doen," zegt ze dan.
Hand in hand met z'n drieën lopen we verder, voorbij de grens.

"We zijn nu officieel aan de achterzijde van Zwartwoud..." fluistert Nate en er ontstaat kippenvel over mijn hele lichaam.

Ik kijk omhoog naar de silhouetten van de reusachtige bomen. De wind strijkt woest langs de bladeren waardoor ze een zacht knisperend geluid afgeven. Mijn voorheen bezwete handpalmen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Er ontstaat een scherpe pijn in mijn vingerkoten en ik maak me los uit de handen van Nate en Maya.

Beiden kijken me aan.

"Alles oké?" fluistert Nate.

Ik knik terwijl ik mijn vingers beweeg en strek. "Ligt het aan mij, of is het hier een stuk..."

"Kouder?" vult Maya aan. Nate en ik knikken allebei. Ik masseer met mijn andere hand mijn vingers en schud ze even om de snijdende verkramping tegen te gaan.
Ik draai me om, om naar de grens te kijken die ons scheidt van de voorzijde en de sinistere achterzijde.

We kunnen nu niet meer terug.

"Zullen we?" vraagt Nate. Er ontstaat een wolkje van rook wanneer hij uitademt. Hij houdt het glinsterende mes voor zich uit als hij voorzichtig de eerste passen zet. Achter hem volgen Maya en ik.
Bij elke pas kraken de bladeren en takken op de grond. Het bos ruikt naar natte aarde, brandnetels en regen, ook al regent het niet.

We lopen een minuut of tien door de achterzijde van Zwartwoud en hoe dieper we het bos in raken, hoe zwaarder mijn ademhaling wordt. Oude herinneringen komen omhoog van de keer dat ik de puntmutsen voor het eerst zag, van hun akelige koorgezang, het offervuur, en de indringende blik van de groene ogen van Cranon.

"Jongens, ruiken jullie dat?" Maya snuift zachtjes de buitenlucht op. Ik doe hetzelfde.
De geur van vuur en as vult beetje bij beetje mijn neusgaten, een licht branderig gevoel achterlatend.