Creation of a Twisted Mind...

3 ▪︎Schoonheid▪︎

Tip: neem rustig de tijd om dit hoofdstuk te lezen + lees in het donker voor de optimale ervaring!🖤

Veel leesplezier🥰

...

"Jullie hebben vijanden gemaakt met de verkeerde," grijnst Jax nog voordat ze wankelend het huis uit lopen.

Na het incident keerde de 'feestelijke' sfeer moeilijk terug. De meesten gingen naar huis of naar de stad om het feest voort te zetten in één van de clubs. Athan, Nate, Marnix, Aeson, Maya en ik bleven achter om te helpen met opruimen en de bloedvlekken te verwijderen uit het Perzische tapijt van mevrouw van Veen.

Al gapend boen ik het tapijt met wat allesreiniger en daarna met zeep. De karmijnrode kleur vervaagt wat, maar gaat er niet helemaal uit. Mijn ogen beginnen langzaam aan dicht te vallen als gevolg van deze hectische avond, maar met moeite houd ik ze open.

"Ga jij maar Des, wij regelen het wel vanaf hier," Maya kijkt de jongens aan die instemmend knikken.
Om me heen is het echt een puinhoop; overal liggen glasscherven, water uit het zwembad dat mensen naar binnen hebben gebracht door zich niet af te drogen, schuimende zeepresten, gemorste drank, kruimels chips en ik denk dat ik in de achtertuin een gebruikte condoom zag.
Zonder mij redden ze het nooit om dit alles schoon te krijgen.

"Nee joh, ik ben nog helemaal niet moe," lach ik dan gapend.

"Dat ben je wel. Het tegenkomen van die sukkel is meer dan genoeg mentale inspanning voor een avond. Ga nou maar, wij ruimen dit wel op."

"Ja Dessie," vult Nate aan, "morgenvroeg komen mensen van de opruimploeg, dus maak je geen zorgen."

Dankbaar kijk ik hen aan wanneer ik mijn tas pak. Focussen en überhaupt wakker blijven is moeilijk, vooral nu ik weet dat Jax weer terug is. Op dit tijdstip verlang ik gewoon naar één ding en dat is mijn bed.

Het is koud buiten voor een zomeravond en ik heb spijt dat ik geen vest heb meegenomen als ik de eerste stappen zet. Al rillend wrijf ik over mijn armen en haast me door de voortuin van Nate's huis.

Er is niemand op straat, het lijkt zo verlaten. De lichten in de voorbijkomende villa's staan uit. Nachten hebben wat treurigs, als je het mij vraagt. Kleur, licht en leven neemt even een pauze en het enige wat er dan resteert is kilte, zwart en eenzaamheid.

Het is muisstil in het dorp, geen teken van leven te bekennen. Toch voel ik me bekeken, alsof iemand me aan het begluren is en zich schuilhoudt achter de gordijnen die voor het raam van de woningen zijn gedrapeerd.

Ik blijf abrupt staan en kijk om me heen.
Eén voor één gaat mijn blik de ramen af, opzoek naar een gestalte dat mij dit onaangename gevoel geeft. Plots zie ik een paar vingers die zich terugtrekken vanuit de jaloezieën uit het huis op de hoek

Rustig blijven Des, er is niemand, het is je verbeelding maar.

Ik hoop dat het inderdaad mijn verbeelding is die opspeelt vanwege mijn slaapgebrek.

Zo vlug als ik op mijn slap aanvoelende benen kan, wandel ik de lange straat verder uit totdat de koplampen van één van de auto's die langs de stoep staat geparkeerd, ineens aangaan.
Met mijn handen blokkeer ik het felle licht dat in mijn ogen schijnt voordat ik verblind raak.
Ik zet een paar stappen opzij terwijl ik in mijn ogen wrijf om mijn zicht weer terug te krijgen.
"Hallo? Wie is daar?"

De bordeauxkleurige pick-up truck wordt gestart. Haar ronkende motoren vullen de stille straten en ik blijf staan totdat de auto op me af begint te rijden, de afstand van een paar meters tussen ons verkleinend.
Langzaam wandel ik naar achteren terwijl ik door het verblindende licht probeer te kijken.