Creation of a Twisted Mind...

4 ▪︎De Verdwijning▪︎

Vergeet niet te stemmen voor een volgend update!

Geniet van een extra lange update!🥰
Veel leesplezier!🖤

..........

12 december 2016

Vandaag was mijn laatste dag in dat vervloekte huis. De jongen die ik bijna zeventien jaar lang was, alle herinneringen, alle gedachten, alle tranen en alle verwondingen laat ik achter me en ik zal niet meer omkijken. Er is geen plaats meer voor hem, behalve op deze pagina's. Welke naam bij mijn nieuwe bestaan zou passen, daar twijfelde ik niet lang over: Kaine, naar Kaine Parker, de mislukte kloon van Peter Parker, mijn favoriete personage uit de Spider-Man strips, eentje die niet begrepen werd, uitschot. De comics en een pak lucifers die ik stiekem vanonder de deur toegeschoven kreeg van die snotneuzen, verzachtten mijn verbanning naar de torenkamer. Daardoor hielden niet alleen de muizen, spinnen en boze geesten mij gezelschap elke nacht, maar ook de superhelden en superschurken.
Mijn tijd in die kerker dat ik mijn huis moest noemen zal ik nooit vergeten, hoe graag ik dat ook zou willen. Het enige wat ik zal missen zijn zij, ik zal ze nooit zien opgroeien, ik zal er niet zijn om hun tranen af te drogen, of hun te zien lachen. Ik zal er niet zijn om ze toe te juichen wanneer ze dat achterlijke huis verlaten, maar het ergste is dat ik er niet langer kan zijn om ze te beschermen tegen dat kwaad dat zich vastgrijpt aan onze familiegeschiedenis.

Mijn hart verkrampt van de spijt dat ik ze dit heb moeten aandoen, maar ik kon niet anders. De waarheid zou hun schaden en dat is het laatste wat ik zou willen. De deal met de duivel verzekerde me daarvan. Ik hoop, met heel mijn hart, dat ze me dit ooit kunnen vergeven.

Kaine.

--

"Waarom moet je precies naar het bureau toe op dit uur?" vraagt mijn moeder bezorgd. Ze veegt een paar verdwaalde haren uit haar gezicht en kijkt me indringend aan met haar bruine kijkers.

Via de spiegel in de gang kijk ik haar aan, "Omdat die hufter van een Jax aangifte heeft gedaan."
Ik borstel mijn haren bijeen en maak er een hoge paardenstaart van. Dat oogt wat netter.

"Aangifte?" Sheriff Johnson komt nu de hal binnengelopen met eenzelfde bezorgde blik als zijn geliefde. Hij slaat zijn armen van achteren om mijn moeder heen en laat zijn hoofd leunen op haar schouder.

Ik slaak een zucht. "Vorige week, na het feest van Athan...ontstond er een gevecht, dat gevecht waar ik jullie over vertelde en nu beschuldigt hij me van een mishandeling ofzo."

Toen ik de oproepbrief twee dagen geleden op mijn deurmat zag liggen, begreep ik er ook niks van. Als er iemand aangifte zou moeten doen, dan zou ik dat moeten zijn tegen die drie sukkels, maar nee.

Dessie wilde er geen probleem van maken om de vrede te bewaren.

Nou, tot zover dus de vrede.

We lopen de woonkamer binnen waar ik mijn zwarte blazer pak die, tot ergernis van mij moeder, op één van de stoelen van de eettafel ligt.

Sheriff Johnson gaat aan de houten keukentafel zitten en pakt zijn laptop erbij. Hij tikt vluchtig over het toetsenbord.

"En, heb je hem werkelijk mishandeld?" vraagt mijn moeder dan als we plaatsnemen op de bank.

"Nee, mam! Tuurlijk niet," antwoord ik licht beledigd.
Alsof ik dat zou kunnen, al moet ik toegeven dat ik het wel zou willen.

"Des, jij bent de enige die op verhoor moet komen," Brandy staart naar het scherm van zijn laptop voor een paar seconden. Hij leest aandachtig de woorden door en slaat de laptop vervolgens dicht.