bakugou katsuki, bu ülkeye tek başına gelmeye karar verdiğinden beri oldukça gergindi. amerika'da ki kahraman okulundaki öğretmeni, buraya dönmesi konusunda ikna eden tek kişi olmuştu. aslında orda da oldukça başarılıydı sadece iletişim konusunda iyi değildi. eski okulunda dostluk diye bir şey yoktu, rekabet her zaman ön plandaydı ve her zaman birinci olmak için ekstra çaba sarf eden sarışın onlardan nefret ediyordu. eskiden arkadaşa ihtiyacı olmadığını düşünürdü, sonrasında bu değişmişti.. şimdi ise U.A'ye gelmesi kendisi için iyi olmuştu aslında. sınıfı iyiydi, öğretmenleri iyiydi...ve bu şehir kendisine biraz olsun iyi geliyordu.
şimdi ise artık yanında çalışacağı kahramanın ajansına gidiyordu, best jeanist'in yanına. o kahraman hakkında bazı şeyler okumuştu ve pekte tarzını sevdiğini söyleyemezdi ancak bu umursayacağı son şey olurdu.
saçlarını karıştırırken otobüsten indiğinde önünde durduğu binaya bakmıştı birkaç saniye boyunca. ardından ise kahraman kostümünü tuttuğu çantayı sıkıca kavrayarak içeriye girmişti. ilk olarak girişteki okuyucuya okul kartını okutmuştu tabii. birkaç saniyenin sonunda orda çalışan kahramanlardan biri oğlana el sallamıştı. katsuki de ona doğru yürümüştü.
"hoş geldin! best jeanist seni bekliyor. koridorun sonunda ki oda."
katsuki sadece başını sallamıştı. başka bir şey demeden söylenen yerden geçmiş ve kapalı odanın kapısını tıklayıp içeriye girdiğinde masasında oturan adamla göz göze gelmişti. eh sadece saçları ve gözleri görünüyordu zaten. adına yakışır bir şekilde kot pantolon tüm vücudunu kaplıyor gibi görünüyordu. katsuki kendi kahraman kostümünün daha iyi olduğuna gayette emindi.
best jeanist çocuğun başına gelenlerden haberdardı. zaten bilenler kendisi, aizawa ve okul müdürüydü. şimdi ise karşısında dediklerini onaylayan çocuğa bakarken neler olacağını merak etmiyor değildi.
" hemen başlıyor muyuz peki? "
bunu sorarken başını yana doğru yatırmış adamı dikkatle incelemişti genç oğlan. burada iyi olacak mıydı? eski staj yeri gibi olacak mıydı? sanmıyordu. ordaki senapisi kendisini hep anlardı. hep anlamıştı. bu yüzden şüpheleri de vardı.
" evet, gidip giyin ve devriyeye çıkalım. bakalım neler yapacaksın."
ve bunu demesinin ardından bir saat geçtiğinde best jeanist'in düşündüğü iki şey vardı. birincisi bu çocuk gerçekten yetenekliydi. özgünlüğünü kullanacak mükemmel noktalar biliyordu. ikinci olarak ise kesinlikle sinirli bir yapısı vardı. bunun kendisini koruma mekanizması olup olmadığını düşünmeden edemiyordu. şimdi önünde zorla tuttuğu oğlanın saçlarını düzeltmeye çalışırken homurdanmalarını dinliyordu. ayrıca giymesi için baskı uyguladığı kot pantolonu da unutmamak lazımdı. tarz oldukça önemliydi.
"bundan nefret ettim."
saçlarını olduğu haliyle seviyordu! neden böyle olmak zorundaydı ki? üstelik burda ki işi bugünlük bitmişti neden kendisini salmıyordu?
"alışırsın, saçların böyle daha iyi oldu. diğer gelişinde böyle olsun."
elbette olmayacaktı. katsuki tarağın saçlarından ayrıldığını hissederken tam olarak böyle düşünüyordu zaten. bu adam fazla tuhaftı ve katsuki bunu sorgulamak istemiyordu bile.
"iyi iş çıkardın bakugou. böyle devam et."
ve katsuki staj yerinden ayrılırken ve yurda giderken kafasında bu cümleler dönmüştü sadece. iyi iş çıkarmış mıydı sahiden? böyle devam edebilir miydi? kafası dışarıya belli etmeye bile gerçekten karışıktı. burda konuşabileceği kim vardı ki?
deku mu? onunla yıllar ardından yeniden karşı karşıya gelmişti ve bir anda içini dökemezdi.
kirishima? onu çok az tanıyordu. samimiyeti kendisine güven veriyordu ama çok erkendi.
aizawa sensei ise ayrı bir olaydı. adam rehber öğretmeni olabilirdi ama katsuki bir yetişkine içini açmakta çok kötüyü. bu yüzden üç seçeneği de eledi.
ve ne kadar yalnız olduğunu fark etti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
