Carnage of Vicinity (At a Not-So-Ordinary Senior High)

CHAPTER 10.00: Mental Tranquility

A/N: Here's the first part of the second arc's last chapter! A short yet sweet one will come on our way.

But of course, something spicy may come around. We'll see!

~

| VICINITY |

FINALLY! The time had finally arrived. Ito na ang araw na pinakahihintay ng lahat sa aming campus- ang School Fest 2024, o mas nakilala noong mga nakaraang linggo bilang ang yearly school fair ng Dulong Barangay National High School.

Pagpasok pa lang sa campus gate, makikita na ang fruit ng paghahanda ng mga students. There were booths in the front of the Main Building, at meron namang mga banderitas na nakakabit sa third floor nito pababa sa bakod ng campus, making the front of the Main Building the center of attraction. May smaller booths naman na bumuo ng mini market sa school grounds na ang nagfa-facilitate ay mga BMA at TechnoVoc students. Panigurado'y ginawang requirement ang pagtitinda ng products para sa major subjects nila.

Dama naman sa mga estudyante ang spirit ng school fest. Dahil wala kasi kaming klase sa mga susunod na araw ay in-allow kami na magsuot ng sibilyang damit. It was an argument na ipinaglaban ng student council sa mga nakatataas nitong nakaraang linggo dahil it was insisted na magsuot kami ng uniform kahit pa man may event. Luckily ay magaling mag-persuade ang student council kaya pwedeng-pwede kaming pumorma sa mga susunod na araw.

However, ako at ang aking kasama ay piniling magsuot ng uniform ngayong unang araw ng school fest.

"Ba't hindi kayo naka-civilian?"

Iyon ang bati ni Michaela nang makita ang pagpasok namin ni Cameron sa gate ng campus. Even Rainier was giving us a questioning look as if kasalanan na hindi kami nakasuot ng tulad sa kanila. Michaela was wearing faded jeans, a pink top, and white converse, habang si Rainier naman ay naka-green na button-down polo, black na high-cut pants, at brown na platform shoes.

"Sabay pa kayong pumasok pero wala man lang nakaalala sa inyo na hindi mandatory ang pagsusuot ng uniform ngayon. Akala ko ba magaling kayong mag-memorize?" hirit pa ni Michaela. Aba, couldn't she just ignore us?

"Hindi rin naman required magsuot ng civilian, ah."

Cameron and Rainier remained silent at parang walang balak makisali sa usapan namin. Bigla kong naalala na hindi pa nga pala sila "nagbabati". Ilang araw na ba ang lumipas mula nang magkasagutan sila sa bahay? If I remember it right ay parang mag-iisang linggo na rin.

It was one of a hell ride for us nitong mga nakaraang araw. Dahil nga sa nangyari ay hindi nagkikibuan ang dalawa at malaki ang naging epekto no'n sa usual na atmosphere sa pagitan naming apat. I was glad that Michaela didn't join the trend at kinakausap niya pa rin kami nang normal, pero I could still feel na medyo awkward siya minsan kay Cameron. I assumed na ayaw lang palalain ni Michaela ang sitwasyon kaya ginagawa niya ang kaya niya to keep our bond intact lalo't nalalapit na ang competition namin.

Speaking of it, the competition was scheduled to be held on the school fest's last day. Dahil doon, magkakaroon pa kami- ang TEAM VMRC as how Cameron called our team- ng extrang time to prepare for the competition. Kung tutuusin naman ay ready na kami; we've already studied and memorized everything that we should and could, kaya naman confident ako na hindi kami mapapahiya, kung hindi man kami ang manalo- which I couldn't afford to unfold.

We could lose, if I may mention. Gaano man kasi kami ka-ready, the beef within our group could be a hole in our performance in the competition, and that's enough to say na technically ay hindi pa kami handa. Victory was still an inch or two away from our grasp.