The People Pleaser

1. Jak najlepsze pierwsze wrażenie

- Aria?

Wysoki wąsacz w średnim wieku uśmiechał się do mnie nieśmiało. Miał ciemną karnację i miłe zmarszczki tuż przy ustach i wokół intensywnie orzechowych oczu, co oznaczało że na pewno dużo się w życiu śmiał. To był dobry znak i najlepszy możliwy objaw starzenia się. Od razu zrobiło mi się cieplej na sercu. Uśmiechnęłam się delikatnie w jego stronę.

- Pan Montgomery?- spytałam dla pewności, chociaż mężczyzna przede mną był zdecydowanie tą samą osobą, której zdjęcia widniało na mojej umowie z programem Au Pair.

Skinął głową potwierdzając i wyciągnął do mnie dłoń, którą szybko uścisnęłam. Miał silny i pewny uścisk. Następnie schowałam dłonie za siebie i wyprostowałam się, starając się zapanować nad szybkim biciem mojego serca. Stresowałam się. Chciałam wypaść jak najlepiej przed rodziną, która mnie gościła, a poza tym dobrze wiedziałam jak ważne jest pierwsze wrażenie.

- Miło mi cię poznać, moja droga.- jego południowy akcent był tak mocny, że ledwo go zrozumiałam.- Bardzo cię proszę, mów mi Dan.

- Oczywiście.- uśmiechnęłam się szeroko, kiwając głową na potwierdzenie.

- Jak tam twój lot? Mam nadzieję, że minął w miarę szybko?- mężczyzna zapytał, po czym odchylił rękaw idealnie skrojonej marynarki, żeby sprawdzić godzinę na swoim srebrnym zegarku.

- Tak, upłynął całkiem szybko. I bez większych komplikacji.- odpowiedziałam, chociaż nie do końca tak było. 

Całe dziewięć godzin w przestworzach siedziałam jak na szpilkach, nie mogąc doczekać się spotkania z rodziną z którą miałam spędzić następne trzy miesiące. Nie mogłam zmrużyć oka nawet na chwilkę, mimo że wiedziałam, że powinnam. Różnica czasowa w mojej rodzinnej Anglii i Ameryce była całkiem duża i czułam, że powinnam przygotować swój organizm na nadchodzący jet lag, jednak podekscytowanie moją przeprowadzką było tak duże, że nie potrafiłabym zdrzemnąć się nawet na moment.

Teraz jednak nie czułam żadnego zmęczenia, a adrenalina przejęła kontrolę nad moją potrzebą snu, mimo że w Londynie był już środek nocy.

- Cieszę się. Mateo czeka na nas w samochodzie, chodźmy. Bardzo chce cię już poznać.- Dan uśmiechnął się lekko, po czym wskazał na parking za oszkloną ścianą lotniska.

W umowie, którą podpisałam, wyczytałam, że moim obowiązkiem będzie zajmowanie się dwójką dzieci Dan'a- dziesięcioletnim Mateo i czternastoletnią Millie. Dziewczynka musiała nie przyjechać na lotnisko. Byłam ciekawa z jakiego powodu.

Mężczyzna bez pytania przejął ode mnie moją dużą walizkę i podręczną torbę, którą zarzucił sobie bez problemu na ramię, tak jakby wcale nie ważyła kilkunastu dobrych kilo. Następnie wskazał dłonią drogę, a ja ruszyłam za nim, próbując dorównać mu tempa. Przedzieraliśmy się przez tłumy ludzi na wielkiej hali przylotów, a we mnie narastała coraz większa ekscytacja.

- Mateo nie mógł się doczekać, aż przyjedziesz.- Dan spojrzał na mnie przez ramię, wciąż taranując dla mnie drogę i unikając zderzenia z innymi ludźmi na lotnisku.- Jest trochę nieśmiały, więc nie przejmuj się, jeśli zbyt wiele nie będzie mówił na początku. Potrzebuje chwili, żeby się otworzyć przed kimś nowym, ale wierz mi, jest bardzo podekscytowany z powodu twojego przyjazdu.

Skinęłam głową, uśmiechając się lekko. Ja również czułam narastające podekscytowanie., chociaż równocześnie coś ściskało mi się w żołądku ze stresu. Mój przyjazd do Stanów był zdecydowanie bardzo impulsywny i chyba wciąż jeszcze do końca nie przetrawiłam tej decyzji. Dan wydawał się być bardzo gościnny i miałam ogromną nadzieję, że jego dzieci będą dla mnie równie uprzejme. To przecież nimi miałam zajmować się całe wakacje. Zależało mi, aby przyjęły mnie jak najlepiej.