Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*

6. Levi

Toen we allemaal rond de tafel in Levi's suite zaten, begonnen Sakura en Daniel meteen te overleggen met Levi en klaarblijkelijk ging het over mij en het terugkrijgen of stimuleren van mijn krachten. Het was ook nu pas dat ik merkte dat Sakura al de hele tijd een katana op haar rug had gehad. Had ik Daniel ook niet gezien met een zwaard?

Het was best mogelijk dat ik die katana eerder over het hoofd had gezien, alleen al door het feit dat mijn leven was veranderd in een nooit meer stoppende achtbaan. Ik was de laatste paar dagen ook zo ingenomen door mijn eigen gedachten dat ik amper nog aandacht had voor de wereld rondom me..

En ik was nu weer net hetzelfde aan het doen tot Levi mij aansprak.

"Madeline, dat is je naam, toch?" vroeg hij aan me. Zijn stem was ruig, maar toch niet angstaanjagend of iets in die aard. Ik knikte naar Levi en wachtte tot hij verder zou gaan met praten. "Ik heb net je vrienden hier uitgehoord en ik ga ermee akkoord om jou te leren hoe je je krachten weer terug kan vinden."

Ik knikte naar hem. Tuurlijk, hij kon me vast wel helpen, maar toch vroeg ik me af hoe. Hij bezat vast, zoals elke engel, maar één kracht. Hoe kon hij mij, degene die twee krachten heeft en tot de Grote Drie behoort, dan eigenlijk alles leren? Het bleef me een raadsel.

"Het zal discipline van je vragen en een groot inzettingsvermogen. Ben je daartoe bereid, miss Death?"

Ik hapte haast onmerkbaar naar adem toen hij me met mijn échte naam noemde. Death... Zo had niemand me ooit genoemd. Misschien omdat niemand het ooit had gedurfd, maar deze.. Levi durfde het blijkbaar wel.

"Zeker", antwoordde ik kort, overduidelijk niet tevreden met de situatie. Goed, hij wilde me helpen met dit 'probleem', maar ik was er nog niet zo zeker van. Hoe kon hij me ook helpen?

"Je klinkt er anders niet zo zeker van", kaatste Levi terug met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Naast hem zag ik Sakura bezorgd naar me kijken, alsof ze wilde dat ik me zou inhouden. "Is er wat mis?"

Ik lachte schamper en kruiste mijn armen. Wat was er met me dat ik deze Levi niet leek te mogen? Wat had hij me eigenlijk ooit misdaan? Toch kon ik mezelf niet in bedwang houden. "Welke krachten bezit je?"

Levi lachte en plotseling gingen de lichten, die al de hele tijd in de hotelkamer hadden gebrand, uit als een vlammetje nadat je het uitblies. Het was pikdonker in de kamer en ik rilde wanneer ik zachte geluiden hoorde rond de tafel. "Licht, Madeline Death", hoorde ik Levi fluisteren bij mijn oor. Zijn mond was zo dicht dat ik zijn adem in mijn nek kon voelen. Toen greep hij me plotseling langs achter beet door zijn arm rond mijn nek te draaien zodat ik geen kant meer op kon. Naast me lichtte plotseling een klein balletje licht op, dat balanceerde op de hand van Levi. Ik gromde zachtjes. "Onder de indruk?"

"Niet zozeer."

Levi lachte weer en bracht zijn mond weer dichtbij om mijn oor om me iets toe te fluisteren. "Je hoeft niet zo gespannen te zijn, miss Death." Het licht verdween weer en toen de lampen in de kamer weer aanflitsten, zat Levi weer netjes op zijn plek van voorheen. "Zeg wat je dwars zit. Misschien kunnen we er wat aan doen."

"Wel, hoe zou iemand zoals jij mij nou in hemelsnaam kunnen leren hoe ik mijn krachten moet terugkrijgen? Je bent zwakker dan ik, je bezit maar één kracht", mompelde ik zachtjes, hetgeen waarover ik al de hele tijd had zitten piekeren er eindelijk uitgooiend.

Levi lachte weer en schudde daarna zijn hoofd. "Dus je denkt dat ik niet in staat ben om dit te doen?"

Toen begonnen mijn frustraties me eindelijk parten te spelen en met het geluid van een klapperende stoel die op de grond viel, stond ik recht, mijn handen op de tafel klappend. "Dat denk ik inderdaad! Dit is gewoon je ruimste tijdverspilling! Ik zeg niet dat jij incapabel bent, maar ik zeg wel dat ik dat ben. Ik weet niet waarom, maar er is iemand die ik moet gaan redden en met gewoon wat lanterfanten komen we er niet!"

Ik was ondertussen beginnen schreeuwen en voelde mezelf rood aanlopen. Levi daarentegen keek me met de grootste interesse aan en glimlachte dan alwetend. Alsof hij dit al de hele tijd had gepland en het maakte me alleen nog maar woester.

"Wat zit jij nou zo te glimlachen!" riep ik hem toe en Levi barstte meteen in lachen uit.

"Hier wachtte ik op, Madeline. Je houd je emoties teveel opgekropt. Dit was je eerste les. Want weet je, magie heeft niets met macht of kracht. Het gaat om het vinden van je kracht, het weten te gebruiken en het leren te controleren. Ik ben me bewust van je situatie, miss Death, en ik plan ook niet om je maanden bezig te houden met het terugvinden van je krachten. Dat ligt geheel aan jezelf."

Ik knikte, al een beetje gekalmeerd en raapte mijn stoel kalmpjes van het grond op voor ik er weer op ging zitten.

"Maar goed. Laten we allemaal maar naar bed gaan. We hebben een drukke dag voor de boeg. Ik verwacht jullie stipt om vier uur beneden aan deze pub, nog voor het licht wordt zodat we zonder veel moeite kunnen vertrekken."

.

De volgende dag stonden Sakura, Daniel en ik stipt om vier uur aan de ingang van de pub toen Levi beneden arriveerde. Hij knikte ons toe en gebaarde dan dat we moesten volgen.

Na een nachtje slapen voelde ik me al veel beter over het feit dat Levi me mijn krachten zou leren herontdekken. Tevens zou ik ook nog leren van Sakura hoe ik met een zwaard moest omgaan en Daniel zou me alles bijbrengen wat hij wist over vleugels. Nadat Levi gisteravond was vertrokken, hadden Daniel, Sakura en ik nog een tijdje zitten napraten over de staat van zaken.

Volgens Levi zou het een lange trip worden naar wat hij zijn 'trainingskamp' noemde en daarom besloot ik me bij Sakura te scharen voor op z'n minst een beetje gezellig gezelschap aangezien Daniel 's morgens al helemaal niet te genieten was en na vorige avond wilde ik Levi nog een beetje mijden.

"Als Levi zo'n machtige engel is als jullie zeggen, wat doet hij dan op aarde? Nou ja, waarom is hij verbannen?" vroeg ik Sakura terwijl ik mijn blik liet rusten op Levi's rug. Zijn sterke, brede schouders.. Hij zou zijn vleugels nog moeten hebben aangezien Daniel me vertelde dat hij niet aan Narcisso's kant stond.

"Weet je dat dan niet?" vroeg Sakura me verbaasd en ik schudde mijn hoofd. Over overbodige vragen gesproken. "Levi was ooit een beschermengel, één van de sterkste en machtigste. Hij had zijn vleugels snel verdiend en kreeg uiteindelijk zelfs de leiding over alle nieuwelingen. Levi was de hoofd beschermengel, weet je."

"Wat is er dan met hem gebeurd? Ik bedoel, iemand van zo'n kaliber verliest toch niet zomaar zo'n belangrijke positie?"

Sakura schudde melancholisch haar hoofd. "Levi werd verliefd. Op een mensenmeisje, en je weet dat dat verboden is voor beschermengelen. Levi kreeg uiteindelijk de keuze voorgelegd om te kiezen voor zijn werk of voor de liefde van zijn leven. Je raadt vast al dewelke hij koos."

"Maar waar is ze nu dan? Hij zou toch op z'n minst met haar samen moeten wonen, nee?"

"Ze verliet hem, een paar dagen nadat hij haar alles vertelde. Ze verdween gewoon, zonder wat te zeggen. De meeste zeggen dat ze hem verlaten heeft, maar Levi wil dat niet geloven. Hij zoekt nog steeds naar haar", vertelde Sakura me met een zucht. "Om eerlijk te zijn geloof ik het ook. Liefde is wreed, Madeline." Haar blik gleed even naar Daniel, die voor ons liep op een ongelofelijk traag pasje en ons daardoor ophield. "Vergeet dat nooit."