Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*

7. Het trainingskamp

Opnieuw stond ik vroeg op om me klaar te maken voor Levi's trainingssessie's in magie die absoluut niet leken te vlotten. Het leek wel alsof we in deze hele week nog niets bereikt hadden.

Langzaam hees ik me uit mijn bed in één van de vele chalets hier in Levi's trainingskamp, dat eigenlijk gewoon een paar verlaten scoutsgebouwen waren in het randje van een bos waar haast niemand meer kwam.

Ik strompelde naar één van de spiegels in het badkamergedeelte en wilde mijn tandenborstel uit het kastje pakken totdat ik iets vreemd bemerkte. Onder mijn witte nachtkleed, leek mijn huid iets naar te hebben, iets donker, dus knoopte ik mijn kleed los en wat ik zag, deed me toch even een paar stappen achteruit deinzen.

Mijn gehele borstkas en zelfs een stukje van mijn schouder waren bedekt onder één grote blauwe kneuzing beginnende van waar mijn hart hoorde te liggen. Het deed me zo schrikken dat ik mijn adem zelfs inhield totdat ik goed en wel besefte dat ik zo zou stikken als ik niet weer een teug lucht in mijn longen zoog. Dus dat deed ik.

Toch bleef mijn adem gejaagd en leek ik het maar niet onder controle te krijgen. Het werd zelfs zo erg dat ik mezelf liet neerzakken tegen de muur aan toen er zich zwarte vlekjes in mijn zicht zich begonnen te manifesteren.

Wat was er met me aan het gebeuren en waarom had ik die kneuzing? Ik had mezelf nergens aan gestoten, noch had ik me op de één of andere manier verwond. Het was er gewoon opeens. Al van die dag dat ik gewoon wakker werd zonder herinneringen in mijn oude slaapkamer thuis bij m'n ouders.

Steeds meer begon het me te dagen dat ik niet meer in de normale mensenwereld thuishoorde. Ik besefte het eindelijk, maar of ik het al dan niet al kon accepteren was alleen nog maar de vraag.

Zachtjes zakte ik nog meer weg tegen de muur terwijl mijn gejaagde ademhaling aanhield. Mijn zicht werd nog waziger en zwarter totdat ik uiteindelijk niets meer zag en het bewustzijn verloor...

"Axe?" mompelde ik toen ik mijn ogen opende in een ruimte die niets anders was dan een lege, witte ruimte. Het duurde even voor mijn ogen gewend waren aan het felle licht, maar wanneer dat dan eindelijk gebeurde, kon ik zijn silhouet al in de verte zien staan, dus liep ik op hem af. "Weet je, ik vraag me dit al een tijdje af, maar..."

Ik viel even stil toen hij zich naar me omdraaide, zijn ogen leeg en levenloos, zijn gezicht ingevallen en mager, donkere paarse kringen die zich onder zijn ogen hadden gemanifesteerd. Hij zag er helemaal niet goed uit.

"Hemeltje, wat is er met jou gebeurt?" voegde ik er dan bezorgd aan toe terwijl ik hem van een afstandje in me opnam. "Gaat het wel met je?"

Axe trok traag zijn mondhoeken op en toonde me een wanhopige glimlach. Een glimlach die me gerust hoorde te stellen, maar die net het omgekeerde deed. "Het... gaat wel met me, Madeline. Ik ben gewoon wat... moe. Uitgeput misschien."

"Hoe..?"

"Narcisso heeft me in zijn greep, dat weet je. Hij wordt elke dag sterker en dat voel ik", legde hij uit, zijn handen zachtjes aan het trillen. "Maar ik weet dat jij gauw zal komen om me hier weg te halen. Toch?"

"Natuurlijk!", bracht ik meteen in ter verdediging. "Dat spreekt voor zich."

"Goed, wat wilde je me nu vragen?"

"Oh ja", mompelde ik, mijn blik kort naar de grond gericht zodat ik even kon nadenken. Het had al een tijdje in mijn hoofd gespeeld en het leek me belangrijk om te weten. "Je zei gisteren, in mijn droom, dat ik je altijd zie op de plek waar je bent. Waarom was je dan niet in het bos bij Cantuu? Ik weet nu dat in die ene droom, één van de eerste, dat de plek was waar ik je zag."

Axe glimlachte duister en haalde dan zijn schouders op. "Dat is de barrière die je geest opwerpt om je tegen mij te beschermen. Een deel van je magische ziel, Madeline. Je moet er alleen doorheen proberen te breken."

"Waarom zie ik dan nu alleen maar deze lege, witte ruimte? Is dat ook een barrière?"

"Het lijkt erop dat je je magie onbewust zit af te blokken, Madeline. Het kost mij heel wat magie om hier te blijven en met je te praten omdat je jezelf zo sterk zit af te schermen", mompelde Axe, een korte uitdrukking van zijn pijn op zijn gezicht merkbaar. "Wat heeft hij toch met je gedaan, Madeline?"

"Wie?" smeekte ik hem wanhopig. "Was het Narcisso?"

"Wanneer de tijd rijp is, zal je alles begrijpen wat je hoort te begrijpen." Langzaam draaide Axe zich weer om en begon zijn beeld te vervagen. "De volgende keer hoop ik je in het echt te zien, Maddy."

"Het lijkt wel alsof je het niet eens probeert", zuchtte Levi op de meest dramatische wijze die je maar kon bedenken. Hij haalde gefrustreerd zijn handen door zijn lange, blonde haar, dat deze keer niet in een gebruikelijk vlecht zat, maar gewoon in een paardenstaart. Ik maakte eruit op dat Levi dit net zo zat begon te worden als ik.

Ik was dan ook al een hele week non-stop aan het train zonder dat er ook maar iets van te merken was. Geen enkele keer heb ik mijn magie tot uiting kunnen brengen, op de gebruikelijke 'vonkjes' na dan. Ik was het zat, Levi was het zat en ik denk dat Sakura en Daniel het ondertussen ook wel zat begonnen te worden.

Maar in tegenstelling tot Levi's training, verliepen de trainingen die ik met Sakura en Daniel had op rolletjes. Ik kon een zwaard onderhanden aardig hanteren en ook had ik heel wat bijgeleerd over vleugels, al had ik de mijne dan tot nu toe nog geen enkele keer kunnen uitslaan. Het leek wel alsof mijn leven me de laatste tijd alleen maar dingen onthield. Eerst mijn geheugen en nu mijn krachten en vleugels. Het moest niet veel gekker worden.

"Nou", mopperde ik ongeduldig terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg, "als jouw lessen nou een keertje deftig zouden zijn en me ook echt iets zouden bijbrengen, dan waren we nu misschien al bij Narcisso!"

Met een neerbuigend geklak van zijn tong, rolde Levi met zijn ogen voordat hij een paar stappen naar mij toe nam. "Als jij écht zou proberen om dit te laten werden, dan waren we inderdaad al bij Narcisso!"

"Oh, dus het is allemaal mijn schuld? Ja, natuurlijk is het dat!" bromde ik terwijl woede diep binnenin me begon op te borrelen. "Je hebt helemaal gelijk!"

"Als jij niet zo koppig was, dan zou dit allemaal niet zo moeilijk zijn", kaatste Levi terug terwijl hij zijn stem verhief. Het geluid van zijn woorden echode over de kleine binnenplaats van het kampje waar we al de hele week oefenden. Het was een soort van verlaten kamp van scoutslokalen dat Levi zijn 'trainingskamp' noemde. "Als je nou toch één keertje naar me zou willen luisteren en doen wat ik zeg..."

"Ik ben hier niet de koppige, dat ben jij!" schreeuwde ik verhit naar hem toen ik mijn hand naar hem uitstak. Een verblindende flits schoot onmiddellijk uit mijn handpalm terwijl mijn andere hand, die tot een vuist was gebald, begon te branden met een vuur waarvan ik de warmte totaal niet voelde. Geschrokken deinsde ik achteruit terwijl ik beide verschijnselen meteen zag afnemen. Had ik net...

Toen ik weer opkeek, stond Levi al voor me en pakte hij mijn gezicht beet met zijn grote handen. Hij drukte vol vreugde een kus op elk van mijn wangen en schudde glimlachend zijn hoofd voor hij weer een stap terugnam. "Dat is wat ik wilde zien. Was dat nou zo moeilijk?"

"Maar ik weet niet eens hoe ik dat heb gedaan", sputterde ik tegendraads. "Ik weet niet hoe ik die kracht heb opgeroepen. Ik weet alleen dat het voelde alsof ik zou ontploffen door woede."

"En dat is hoe je je moet voelen", legde Levi geduldig uit. "Magie gaat heel nauw samen met extreme emoties. Of dat nou woede, verdriet, geluk of iets helemaal anders is. Het belangrijkste is dat je het voelt in het binnenste van je ziel. Dat is ook wat ik je al de hele tijd wilde bijbrengen, Madeline."

Ik knikte en boog mijn hoofd, stiekem beschaamd over mijn vijandige gedrag tegenover Levi. Ik had mijn vertrouwen in zijn kunnen een beetje verloren omdat er maar geen resultaat leek te komen. Eigenlijk was ik gewoon degene die niet wilde zien. Ik wilde niet zien wat ik al die tijd al in me had.

"Vertel me nou eens over die dromen die je al de hele tijd hebt."