Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*

Proloog

Er hing een onheilspellende stilte in het bos. Het enige geluid dat te horen was, was dat van de krakende takken onder mijn voeten. Ik had zo'n overduidelijk buikgevoel dat hij hier was, de man met het masker en de bijl. Ik zat er niet naast...

'Maddy, ik moet met je praten!' smeekte zijn stem achter me. Ik draaide me verschikt om en keek recht in de ogen van de man. Hij was niet veel ouder dan mij, daar was ik van overtuigd. 'Herken je me niet meer? Zeg mijn naam, Madeline, alsjeblieft.'

Ik fronste verward en deed een stap naar achteren. Wie was deze gek en wat wilde hij van me?

'Hoe weet je mijn naam?' vroeg ik op mijn hoede. Deze man kon gevaarlijk zijn. Die balancerende bijl, die op zijn rug hing, alleen al. 'Ik stelde je een vraag!'

'Je kent me Madeline! Ik zweer het. En ik ken jou! Weet je het dan niet meer, wat we hebben meegemaakt? Farr, de drakenritjes met Firala, Narcisso...' zei de gemaskerde man zacht, hij deed een paar stappen naar me toe, maar ik liet hem geen centimeter dichterbij komen door evenveel stappen naar achteren te doen.

'Waar heb je het over? Je bent gek! Draken bestaan toch helemaal niet!' riep ik ongelovig naar hem. Hij keek me wanhopig aan en zakte door zijn knieën op de harde bosgrond.

Hij liet zijn hoofd in zijn handen rusten. 'Ik was al bang dat hij dit met je had gedaan.'

'Wie? Wat heeft hij met me gedaan? Spreek, vreemdeling!' beval ik hem terwijl ik met de minuut nerveuzer begon te worden. Ik had helemaal geen idee waarop dit individu doelde en wat hij dan ook van me wilde.

'Narcisso, hij heeft dit met je gedaan. Ik kan niet veel langer met je praten, maar ik vertel je dit nog. Ik zit vast. Narcisso heeft me opgesloten. Kom me zoeken, maar kom niet alleen. Ik zal op je wachten.'

Na die woorden begon de vreemdeling te vervagen. Ik rende naar hem toe om hem tegen de houden, maar het was al te laat. Ik had nog zoveel vragen voor hem. Het was nu wel duidelijk dat hij me kende omdat hij me om hulp vroeg. Hij vertrouwde op me.

En toen werd ik wakker.

.

Die droom heb ik de laatste tijd wel vaker gehad. Hij keert steeds terug. Steeds is hij hetzelfde. Altijd weer. Opnieuw en opnieuw.

Ik vroeg me af wat hij betekende. Het leek me niet echt de doorsnee droom die je elke nacht wel eens hebt. Nee, deze droom was anders. Het leek wel alsof de gemaskerde jongeman me echt wou bereiken, met me wou praten en me iets duidelijk wou maken, maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer de herinneringen aan de droom begonnen te vervagen.

'Madeline? Kom je ontbijten?' Ik zat meteen rechtop in mijn bed toen ik die stem hoorde. Mama? Om de één of andere reden voelde het onnatuurlijk. Alsof ik de stem van mijn moeder al jaren niet meer had gehoord, maar dat was belachelijk, toch? Ik heb al die jaren bij mijn ouders gewoond.

'Ik kom er zo aan, mam!' schreeuwde ik terug.

Desondanks alles vond ik dit tich best wel vreemd. Ik had amper nog herinneringen aan mijn jeugd, laat staan mijn pubertijd. En waarom woonde ik nu, op mijn twintigste, nog steeds bij mijn ouders? Ik had al lang de deur uit moeten zijn.

'Goedemorgen', mompelde ik wanneer ik me bij de ontbijttafel voegde waar mijn vader zijn krant zat te lezen. Ik goot een kom vol ontbijtgranen en pleurde er dan een grote hoeveelheid melk over zodat het lekker soppig werd.

Terwijl ik mijn ontbijtgranen at, begon ik na te denken over de voorbije dagen. Tot op de dag van vandaag herinnerde ik me niets meer van de voorbije week. Ook daarvoor kon ik geen herinneringen meer vinden. Alles leek wel een groot, leeg gat in mijn hoofd.

De stilte aan de ontbijttafel was vervelend, om niet te zeggen ongemakkelijk, met alleen het geluid van mijn lepel dat tegen de kant van de kom botste om ze op te vullen.

'Moet jij zo niet naar je werk toe?' vroeg mijn vader plots van achter zijn krant. Ik keek geschrokken op en hield mijn hoofd een beetje schuin.

'Werk?'

'Ja, in de koffiezaak. Jeetje, heb je eeuwen geslapen of zoiets?' mompelde mijn vader geïrriteerd voor zijn aandacht weer volledig naar zijn krant ging.

Misschien had hij wel gelijk. Misschien heb ik wel eeuwen geslapen...

____________________________
Zo hier is dan eindelijk Verlies! Hopelijk wordt dit voor jullie (en mij) een even leuk verhaal als Axe was. Hopelijk verpest ik het niet. Het spijt me dat het zo lang duurde, maar ik voelde me heel onzeker om hiermee te beginnen. Ik ben van plan om hoofdstuk 1 kort hierna te posten, dus daar moeten jullie dan niet meer zo lang op wachten. Veel leesplezier!