'Madeline, Madeline, je moet NU wakker worden!' schreeuwde iemand plots in mijn oor waardoor ik met een schok wakker schrok. Mijn ogen waren wijd open en ik zag Daniel voor me staan met een fakkel in zijn ene hand en een zwaard in zijn andere. 'We moeten gaan.'
'Hoe kom je aan dat zwaard?' vroeg ik, nog half in slaap terwijl ik haastig overeind getrokken werd. Mijn hoofd was warrig en ik trilde op mijn benen van het plotselinge wekken. Was er gevaar? 'En wat is er in hemelsnaam gaande?'
Toen hoorde ik plotseling een luide grauw van wel heel dichtbij. Ik keek verwoed om me heen en zag allerlei kleine flikkerlichtjes om me heen oplichten. Het ergste was dat ik pas nu besefte dat het geen echte lichtjes waren, maar ogen...
'Daniel, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is!' fluisterde ik hem angstig toe. Ik zag Sakura wat verderop zwaaien met een fakkel, waarvoor de kleine oogjes aan de kant gingen, maar het leek niet heel erg veel te helpen.
'We zijn omsingeld door eventyr, Maddy. Nu blij?' mopperde Daniel gefrustreerd voor hij me vooruit duwde. 'En nu lopen!'
Ik had geen tijd meer om te protesteren want de eventyr kwamen dichterbij en Daniel bleef me maar duwen. Ik voelde de adrenaline door me heen stromen wanneer ik door het dichtbegroeide bos heen rende met een bende gek geworden eventyr achter me aan. Ondanks het dreigende gevaar had ik me in deze laatste dagen nog nooit zo levend gevoeld. Al dit, wat nu op dit moment gebeurde, kwam me zo bekend voor dat ik er haast misselijk van werd.
Tot ik natuurlijk viel.
Daniel schreeuwde mijn naam en Sakura kwam al op me af rennen, maar ze werd tegengehouden door de muur van eventyr die zich al om me heen had gevormd. Ieder wezen was anders en het een leek al meer op een "sprookjesfiguur" dan de anderen, maar ze waren allemaal even angstaanjagend.
Hoe dichter de kleine mormels bij me kwamen, hoe meer ik leek in te dutten. Het was alsof ze een raar effect op me hadden. Ik werd slaperig, alles werd licht. En toen werd het donker.
.
'Madeline.' Ik hoorde zijn stem weer, maar mijn ledematen voelden zwaar aan en het was... donker? Langzaam opende ik mijn ogen en duwde ik me overeind. Ik leek me te bevinden in een groot graanveld. Slaperig wreef ik de slaap uit m'n ogen en keek ik een beetje beter om me heen. 'Zo te zien ben je terug?'
Een hand strekte zich plots naar me uit voor mijn neus en ik nam hem voorzichtig aan terwijl ik naar boven keek. Ik keek nu recht in de ogen van Axe. Was ik dan weer in een droom terecht gekomen. Vluchtte ik net niet voor de eventyr?
Ik had geen tijd om erover na te denken want Axe trok me al overeind met één krachtige ruk en glimlachte me dan droevig toe.
'Wat heb ik er niet voor over om je echt in mijn armen te kunnen houden', fluisterde hij zachtjes. Ik keek hem ongelovig aan en kneep dan bemoedigend in zijn hand. Wat was nou net mijn relatie met deze Axe? Waren we vrienden? Familie? Geliefden?
'Ik wil je vinden', zei ik vastberaden, 'maar ik heb geen idee hoe.'
Axe keek me meelevend aan en vlocht zijn vingers dan door de mijne voordat we door het graanveld begonnen te wandelen. De zon scheen neer op ons beiden en als dit geen droom was geweest, had ik zijn heerlijke hitte op mijn huid kunnen voelen. Toch leek het alsof Axe mijn hand echt vasthield. Om de één of andere reden.
Samen liepen we hand in hand naar een klein meertje dat zich verderop bevond. Het water schitterde in de zon en golfde zachtjes door een koel briesje.
'Onthou wat ik je eerder al verteld heb', zei Axe terwijl hij mijn hand losliet en zich bukte om een steen op te rapen. 'Probeer je geheugen terug te winnen.'
JE LEEST
Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*
Fantasia« Wat veel mensen vergeten over een vloek, is dat ze altijd bijwerkingen heeft. » Madeline Elpis was vervloekt. Gedoemd tot sterven op haar twintigste, maar nu is ze eindelijk verlost. Tenminste, dat dacht ze dan toch. Beetje bij beetje ontdekt Made...
