Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*

2. Een besluit om middernacht

'Madeline? Madeline?! Madeline!'

Ik hoorde mijn naam. Iemand riep me. Verward opende ik mijn ogen en tot mijn verbazing bevond ik me in een bos. Ik had een soort déjà vu gevoel. Alsof ik dit al eerder had gezien. Een beetje verderop stond een klein hutje. Was ik aan het dromen?

'Madeline', zijn stem klonk van achter me, van de plek net buiten het bos. Hij was het weer. De jongeman met de bijl en het masker. Dit was dus wel degelijk een droom.

'Waarom droom ik steeds over je?' vroeg ik hem terwijl ik naar hem toe stapte. Weg tussen de bomen, het "licht" in. 'Wat wil je dat ik doe? Ik heb geen idee wie je bent of waar je bent!'

Ik begon aardig gefrustreerd te raken. Niets of niemand in mijn leven leek nog bekend voor me. Het was alsof ik aan een heel nieuw leven begonnen was en ik vond er helemaal niets aan. Waarom gebeurde dit met me? Wat gebeurde er hiervoor?

'Ken je me dan echt niet meer?' vroeg hij, naar me toe stappend met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hij sloot zijn twee grote handen om mijn gezicht en staarde recht in mijn ogen alsof hij daar een oplossing kon vinden. 'Madeline...'

Zijn aanraking voelde desondanks toch bekend. Ook al was dit maar een droom. Het leek alsof deze man me al eerder had vastgehouden.

'Zeg me je naam.'

'Je kent me als Axe, Madeline. Mijn echte naam kan ik je niet vertellen, al ken je die ook, misschien niet lang... maar je kent hem', vertelde hij me. Zijn blik stond nog steeds bezorgd en zijn warme handen omsloten nog steeds mijn gezicht. 'Ik had je moeten beschermen, Madeline. Het spijt me zo.'

In de ooghoeken van Axe vormden zich kleine tranen, maar hij leek ze koppig in te houden. Het was me nu wel duidelijk dat ik hem gekend moest hebben, dat kon niet anders. Ik had gevoel dat ik naar hem moest luisteren.

'Hoe kan ik je dan vinden?' Ik speurde zijn gezicht af naar iets dat me kon helpen. Iets, zodat ik me hem kon herinneren.

'Zoek uit wie je was, Madeline, maar vertrouw niemand. Hij zoekt naar je. Hij weet dat ik met je communiceer via je dromen, maar hij kan me niet doden. Niet zonder jou. Ik dacht dat we hem hadden, Maddy, dat we hem echt hadden vermoord, maar we hebben ons grondig vergist', mompelde Axe, maar ik begreep er niets van.

'Wie?'

'Narcisso. Meer kan ik je niet vertellen', zei Axe tot mijn grote teleurstelling. 'Ga op je instinct af. Je moet proberen te achterhalen wie je was. Alsjeblieft, Madeline.'

Axe zuchtte en hij drukte voorzichtig een kus op mijn voorhoofd voor hij begon te vervagen. Ik begon wakker te worden...

'Wacht!' riep ik nog, maar het was al te laat..'

'Ik mis je.'

Ik werd wakker met een schok. Alsof ik net een nachtmerrie had gehad, maar niets was minder waar. Ik herinnerde me alles nog levendig en ik was vastberaden te achterhalen wie ik was.

Daarom besloot ik weg te lopen.

Ik haalde snel een ruime rugzak uit mijn kast en begon die dan meteen in te pakken met het hoognodige. De klok boven mijn bed zei dat het net middernacht was en dat leek weer zo bekend. In mijn nachtkastje vond ik nog een paar ontbijtrepen en ik besloot ze ook maar in mijn rugzak te gooien.

Ik had geen idee hoelang dit tripje zou duren, maar het zou vast geen dagtripje worden.

Nadat ik alles gepakt had, trok mijn spiegelbeeld meteen mijn aandacht. Ik liep langzaam dichter naar de spiegel toe en bestudeerde grondig de donkere vlek die bovenaan mijn borst was verschenen. Ik had die tot nu toe nog niet opgemerkt...