Verlies {De Vervloekte Trilogie 2} *On Hold*

3. Déjà vu

'Daniel?' uitte ik verbaasd. Het was duidelijk Daniel. Daar kon geen twijfel over bestaan, maar waarom was hij hier? Was hij me ook gevolgd? Ik kende Sakura en en Daniel amper een dag en toch leken ze zo bekend.... En waarom waren ze zo geïnteresseerd in me?

‘Wat doe je hier, Daniel?’ vroeg Sakura. Haar stem was plotseling wel heel erg vijandig geworden en ze deed vervaarlijk een stap naar voren, waar Daniel alleen maar om lachte.

‘Denk je soms dat ik me nu bedreigd voel, suikerspin?’ mompelde Daniel, waardoor Sakura woest naar hem gromde. ‘Ik ben hier om Madeline te begeleiden op haar reis.’

‘Wat? Welke reis?’ 

Gauw draaide Sakura zich naar me om en schudde ze kort haar hoofd. ‘Niet luisteren, Madeline. Hij weet niet wat hij zegt!’

‘Volgens mij weet hij heel goed wat hij zegt’, zei ik wijs terwijl ik Sakura zachtjes aan de kant duwde en een stap naar Daniel toe deed. ‘Vertel me meer.’ 

‘Dat kan ik niet’, zei Daniel achteloos. ‘En dat kan zij ook niet, maar ik ben wel bereid om je te vertellen waarom Sakura en ik zo gesteld op je zijn.’

Ik voelde mijn hart sneller beginnen te slaan bij elk woord dat hij zei. Zou ik dan eindelijk wat te weten kunnen komen over waarom ik geen idee had wat er in mijn leven speelde? Of over wat er nu bijvoorbeeld gebeurde? Ik was blij met eender wat.

Omdat ik niets meer zei, besloot Daniel verder te gaan terwijl de dodelijke blik van Sakura op hem gericht was. ‘Sakura wil jou helpen je geheugen terug te krijgen, net als ik, maar ik heb andere redenen dan Sakura, die je je binnenkort wel weer zal herinneren.’

‘Waarom kunnen jullie me niet gewoon vertellen wat ik mis? Wat ik vergeten ben, aangezien jullie me al lijken te kennen’, mompelde ik teleurgesteld. Wat was dit toch?

‘Dat mogen ze niet’, meldde een onbekende stem plots uit het duister. Een vrouw gewikkeld in doeken en een paarse bandana liep op ons af en glimlachte vriendelijk naar me. ‘Hallo Madeline. Wat fijn om je weer te zien. Ik ben Madame Zamila.’ 

.

‘Welkom in Cantuu’, zei Madame Zamila wanneer we het bos uitliepen. ‘Of wat er van overblijft tenminste...’

Ik keek om me heen en nam alles zoveel mogelijk in me op. Alles van wat hier een dorp leek te zijn was verwoest. In de verte zag ik de stenen van een kerk en talloze huisjes lagen in puin op de grond. 

Toen trok er een helse steek door mijn lichaam. Ik hapte naar adem en greep naar mijn keel. Het leek wel alsof iemand mijn luchtwegen strak dichtkneep en me niet meer toeliet om te adem. Happend naar adem zakte ik op mijn knieën en viel ik voorover op mijn handen terwijl allerlei beelden door mijn hoofd flitsten. 

Twee elfen, allerlei wezens… Dit dorp, Cantuu, familie… Eerwaarde Gabriël, Pam, Yom… Jocelyn en Blake… Madame Zamila en de dode Kantoro… Alles kwam weer terug. Ik herinnerde me dit dorp! Ik was hier opgenomen door Pam en Yom nadat mijn ouders me gedumpt hadden langs de snelweg. Ik was toen vervloekt. Was ik dat nog steeds?!

Wanneer de beelden eindelijk voor mijn ogen verdwenen waren, merkte ik dat ik nog steeds zwaar ademend op de grond zat. Langzaam kwam ik overeind en wierp ik een blik op Madame Zamila, die lichtjes knikte.

‘Herinner je je dit weer, kind?’ vroeg ze me alsof ze alles net zelf had meegemaakt, en ik knikte. ‘Goed, dat was dan je eerste memento.’

‘Memento?’ 

Madame Zamilia knikte opnieuw en gebaarde dan dat Sakura, Daniel en ik haar moesten volgen. ‘Het eerste deel van je geheugen is hersteld, Madeline. Memento’s zijn daarvoor vereist.’