'හචිං'
නියමයි.හරිම සතුටින් කියන්න කැමති මට දැන් හෙම්බිරිස්සාව.දවල් අර වැස්සෙ තෙමිලා සීතලෙත් ඉදලා මෙහෙම නොව්නොත්නෙ පුදුමෙ.හැබැයි මගේ ජීවිතේ ලස්සනම දවස තමයි අද.තාමත් හීනයක් වගේ.
මම හෙමීට පහලට ඇවිල්ලා අම්මා හොයාගෙන කිචන් එකට ගියා.අම්මා ඩිනර් එක රෙඩි කරනවා වගේ.
'අම්..හචිං..හචිං.ස්ස්..හචිස්..'
''බබා.හරිනෙ හරිනෙ.මම හිතුවා.හරිම හොදයි ෆස්ට් ඩේ එකේම.තාත්තා හිටියනම්...''
අම්මා අතේ තිබ්බ පිහියත් උස්සන් කියවන්න ගත්තා.වෙලාවෙ හටියට ඕකෙන්ම දමලා ගහන්න තියන සම්භාවිතාවය හුගක් වැඩී.
'ඉතින් .හචිස්.. අම්මා..හචිස්.'
''හොදටම හෙම්බිරිස්සාවනෙ ළමයො.කෝ එන්න බලන්න...
...ඩේසී.......කිචන් එකට එන්න...''
මගේ නලලට අත තියලා බැලුව අම්මා කාටහරි කතාකලා.
''කියන්න ලොකු මැඩම්.''
ඒ අර ඊයෙ උදේ කාමරේට ආව කියවන අහින්සක කෙනා.ඒ කියන්නෙ එයා ඩේසි.
''අනේ බලන්න ඩේසි මේ කෙල්ල අසනීප වෙලානෙ.හෙට ස්කූල් යන්නත් පුලුවන් වෙයිද මන්දා.අනේ පොඩ්ඩක් බලල උඩට එකන් යන්නකො.මන් ඉක්මන්න එන්නම්.උණත් වගේ.වැස්සෙ තෙමිලා මෙතන.''
''චූටි මිස් එන්න අපි උඩට යමු.බෙහෙත් මොනාහරි බිව්වම අඩුවෙලා යයි.රෑට කන්න බෑ වගේනම් සුප් එකක් හදලා දෙන්නම්කෝ''
ඩේසි මාව උඩට එක්ක යන මග දිගටම අර බෙහෙත් මේ බෙහෙත් ගැන කියෙව්වා.පස්සෙ බලෙන්ම අම්මා ගෙනාව සුප් එකත් පොවලා ඇදේ හාන්සිකරවලා තමයි එයා යන්න ගියේ.
කම්මැලි කමට වගේ ෆෝන් එකත් අරන් WhatsApp එකට යද්දි උඩින්ම unknown නම්බර් එකකින් මැසේජ් වගයක් ඇවිල්ලා.!මට කවදා ආව මැසේජ්ද...
ඒ අහස්.යා....!!! මගේ ඇස් අදහගන්න බැහැ.මම නිකමටවත් හිතුවෙ නැහැ එයා මට මැසේජ් කරයි කියලා නම්බර් එක ඉල්ල ගත්ත පලියට.!ඒක වෙනස් හැගීමක්.කවදාවත් මන් ගැන හොයන්න යාළුවෝ ඉදලා නැහැ.ඉතින් එහෙම එකේ මම සතුටු වෙන එක වැරදි නැහැ නේ.
