Klasik abi kurgu yetmezliğinden bir tane de kendim yazmak istedimm.
Keyifli okumalar.
*****
.
*****
"Eyvallah Dide biz bu kıza çektirdik. Çok çektirdik ama abileri artık büyüdü. Birbirlerinden haberleri bile olmadan büyüdüler. Ya günün birinde çıkar gelirlerse ne hesap vereceğiz. Kızın hayatını kaydırırız geri dönüşü yok bu işin."
Amcamın dedikleri ile dinlediğim kapı arasından biraz geriye sendeledim. Abilerim mi?
Bu defa sinirle yengem söze girdi,
"Saçmalama Bahri birbirlerinden haberleri bile yok. Kızı evlendireğiz gidecek. Ömrü billah haberi olmaz."
"Sen gerçeklerden kaçabiliyorsun ama o dosyalar hâlâ babamın odasında Dide gün gibi duruyor. Hem bizim kız saftır kırar oturur dibimizde öğrensede aramaz. Ya abileri?"
"Bahri istemeye gelecekler akşama kapanacak bu mevzu on güne de dini nikah bitti gitti!"
"En büyük abisini araştırmış babam ölmeden yurt dışına açılmış ismini soy ismini aldık ondan ama o tıpkı bize yaraşır bir aslan parçası olmuş. Şirketler kurmuş kendisine güçlenmiş. Kız kardeşine bu zulmü ettiğimizi duysa ne olur halimiz hiç mi korkmazsın Dide?"
"Bahri korkmam sende korkmayasın. Güçlü bir aşirete gelir gidecek Lal. Adı gibi yaşıyacak! "
Daha fazla onları dinlemeden adımlarımı dedemin odasına çıkardım.
Abilerim mi?
Anne ve babamın erken yaşta öldüğü için beni amcam ve yengem büyütmüştü.
Abilerim olduğundan hiç bahsetmemişlerdi.
Dedemin odasına çıkıp çekmecedeki evrak dolu kutuyu alıp hızlıca yan tarafındaki odama geçtim.
Son dört yıl dedem elden ayaktan düşmüştü. Ve çok sevgili gelini ona bakmamış, bana baktırmıştı. Bu yüzden düzenini iyi bilirdim. Sakladığı önemli dediği ne varsa bu kutuya koyardı. Bakmama müsade etmez, hiddetlenirdi.
Çocukluğum onun sinirli anlarından ibaret olduğu için sonu iyi bilir ses etmezdim.
Merakta etmezdim ne olduğunu kutuda. Sadece yaşar giderdim bu konakta. O bile batardı.
Sessiz sakindim. Çünkü yetimler birazda öyleydi. Kendimi bildim bileli kimsesizdim. Oysa şimdi abilerim olduğunu öğrenmiştim.
Heyecanla dosyaları çıkardım. Dört dosya vardı.
Ve dosyaların altında bi yığın fotoğraf. Bir mektup, banka kartı ve nakit para da vardı.
Önce mektubu okudum.
Lal'e
Lal... Hayatını çaldığımız biriciğim. Sen benim yıllardır beklediğim kız çocuk hasretinden sonra kavuştuğumsun.
Bunu sana bir kez olsun belli etmedim bilirim.
Annen'le baban evlendiğinde annen hamileydi eski kocasından. Oğlum kabul etmişti başkasının piçine bakmayı oysa ben hiç kabul edemedim. Aziz'i. Aziz senin en büyük abin kızım.
Babalarınız farklı olsada analarınız birdi.
Annen bir oğlunu değil bir ton sorunu da birlikte getirmişti. Eski eşinin ailesi hiç rahat bırakmadı oğlumu.
Ne kardeşleri ne kuzenleri. En biliyordum o kadının hayatlarına mal olacağını.
Oğlum benim biriciğimdi Lal. Aşık olduğum kadından kalan tek mirasım. Bahri de oğlum olsada onların analığı farklıydı. Onu hiç baban gibi sevemedim.
Üzerine titrerdim oğlumun. Annenin bu konağa ani gelişi sarstı . Dilek olay onca tehditle tam yedi yıl baş koydular aynı yastığa.
Sırasıyla,
Dağhan abin
Boran abin
Toprak abin
Ve sonra da sen doğdun.
Annen'le babanın kazasında annenin suçu vardı kızım. Hepsi onun yüzünden oldu.
Sizi ölüme sürüklediler. Kazadan hep anneni mesul tuttum.
O oğulları da aynı annen gibiydi. Olsa sen lal'im aynı babadın. Kıyamadım sana. Kardeşlerini şehrin dört bir yanına dağıttım. Ama sen istedim ki dizimin dibinde ol.
Ama olmadı kızım sana o gece yetimhaneye bırakmama engel olan vicdanım yıllardır birkez sızlamadı. Şimdi ölüme bu kadar yakınken af dilemek istedim Lal.
Bu ev sana cehennem biliyorum. Abilerinin adresleri dosyalarında yazıyor.
Kendi kaderini kendin yaz Lal.
Affet beni.
~Vâkıf Rahmi Özyel.
Dosyaları incelemeye başladım. En küçük abi Toprak Özyel...
Çok uzakta değildi. Aramızda dört beş saatlik bir mesefe vardı. Simsiyah saçları kara kaşları ile anneme benziyordu. Sinirle bir yere kilitlenmişken çekilmişti fotoğrafı. Tehlikeli bir hınzırlık sezdim fotoğrafta.
Birkaç fotoğraf ve hem okul adresi hem ev adresi vardı.
19 yaşındaydı. Yaşı yaşıma yakın olduğu için heyecanlıydım.
Ve bir büyük abi Boran 24 yaşında Doktorluk son sınıf öğrencisiymiş. Yakışıklı karizmatik bir adamdı. Kumral saçlarını annemden alsada babamı da andırıyordu. Annemle babamın karışımını görmüştüm karşımda.
Ukala bir sırıtışla etrafa bakıyordu fotoğraflarda.
Ve bir büyük abi Dağhan 26 yaşındaydı. İstanbul ve şehrin birkaç noktasında hukuk bürosu vardı. Kırmızı kalemle tam bir adresinin olmadığı yazılmıştı. Birkaç adres ve ofisine ait bir kartvizit vardı.
Ve en büyük abi Aziz 29 yaşındaydı. Neredeyse boştu dosyası. Ona ait pek bir şey yoktu.
Şirketinin adresi vardı o kadar.
İlk iki abiyi bulmak ne kadar kolaysa Dağhan ve azizi bulmak o kadar da zordu.
Derin bir nefes alıp kendimi sakinleştirdim. Başka çarem yoktu. Onları bulmalıydık. Birden hayatımızı çalanlardah geri almalıydık hayatımızı.
^|^
*****
Vee giriş bölümü sonuuu!!!
Düzenli aralıklarla bölüm gelecek
