Omzumda bir el hissetmem ile korku ile gözlerim açıldı.
"Hanımefendi. Geldik bir siz kaldınız."
Gece boyu gördüğüm kabusların etkisinde kalmış , sersemce başımı sallamıştım.
Gelmiştim.
Antalyadaydım. Kaçmıştım o cehennemden. Abime, Toprağa gelmiştim.
Küçük bir kafede kahvaltı yapmış bir pansiyona yerleşmek için etrafa bakınıyordum. Kaybolma maceralarımı atlattıktan sonra küçük bir pansiyona yerleştim.
Büyük sırt çantamı odada bırakıp küçük çantama dosyaları ve parayı koyup okuluna doğru ilerledim.
Adrese daha dikkatli baktığımda lise son sınıfta okuduğunu gördüm.
Tam zilin çalması ile okulun önüne gelmiştim. Tekin olmayan bir mahallenin tekin olmayan lisesi izlenimini veriyordu.
Çıkan tiplerde düşüncemi tastikledi. Genelde erkek ağırlıklı bir okuldu.
Çıkanlar dikkatle bana bakıyordu. Buraya ait olmadığım fazlası ile belliydi.
Okul dağılsada onu bulamamın hayal kırıklığı ile yakınlarda olan ev adresine göz attım.
"Sen Toprağa benziyorsun? Kimsin sen?"
Üzerime düşen gölge ile yüzüm aydınlandı onu tanıyor olabilir miydi?
"Toprağı arıyorum onu tanıyor musun?"
Sarışın adam şüphe ile beni süzdü.
"Önce ben sordum."
"Karışık bir durum biraz, onu bulmam gerek yerini biliyor musun?"
Başını salladı.
"Evdedir bu vakitler. Sen buralarda çok dolanma ama. Elinde adreste var hem gidersen bulursun. Burası çok tekin değil ."
Dostane söylemesi ile başımı salladım ve adrese doğru ilerledim.
Birkaç sokak ilerledikten sonra binayı bulmuştum. Kapının önünde duruyor nasıl söyleyeceğimi ne diyeceğini bilemiyordum. Daha binadan içeri girmeye bile cesaret edememiştim.
Derin bir nefes alıp kapı kolunu anlık gelen güçle ittirdim ve çekilen kapı ile dengemi kaybedip adamın üstüne düştüm.
Kahretsin!
Aciyip utanıyordum. Hızla ayağa kalktım. Özür dilemek için kafamı çarptığım kişiye çevirdiğimde onu gördüm.
"Yavaş olsana kızım. Canın yanmasın."
Üstünü silkelerken gayri ihtiyari konuşuyordu. Bense buruk bir tebessümle ona bakıyordum.
Toprak... Abim...
Sessizliğim sürünce başını kaldırdı. Gözleri hafifçe kısıldı. Tanıdık bir şeyler aradı.
Bir aynanın yansıması olmasakta. Birmizi andıran bir şeyler vardı yüzümüzde. Ve ilk anda fark etti.
"Sen kimsin?"
Kaşlarının çatılması hevesimi kırdı. Ya beni istemezse. Peki ya diğerleri. İçimde ki aile olma arzusu öyle yoğunduki.
Ellerimle oynamaya başladım. Bunu nasıl söyleyecektim hiç düşünmemiştim. Her şey o kadar ani olmuştu ki.
"Ben senin.."
"Ailemden misin?"
Devamı gelmeyen cümlemi tamamladı. Aile. Ailem o benim. Kalan tek ailemin parçalarından. Beni kabul etsin diye yalvardım tanrıya.
