Selaaam!
Birşeyler demeden direkt bölüme geçelim istiyorum çünkü efsane oldu bu bölüm😈😈
MENDİLLERİ HAZIRLAYIN!
OY VERMEYİ , YORUM YAPMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN CANLARIMMM
KEYİFLİ OKUMALAR!
"Bağırmana gerek yok, bu çukurda hiçbir it oğlu seni bulamaz," diyerek elinde ki sopa ile daha çok yaklaştı bana. Dibime kadar geldiğinde hiç beklemediğim bir anda kaldırdı elinde ki sopayı. Ve yine hiç beklemediğim bir anda omzuma indirdi sopayı.
Gözlerim sımsıkı kapalı, omuzumda ki acının geçmesini beklerken sopanın yere düştüğünü işittim. Gözlerimi araladığımda bana doğru sinsi bakışları ve iğrenç gülüşüyle yaklaştığını görmemle içimdeki korku büyüdü.
"Yaklaşma!" çığlıklarım küf kokan bu deponun duvarlarına çarptı.
"Bebeğim, kabus görüyorsun." bir elin yüzümde gezdiğini hissetmemle yerimde sıçradım.
"Yaklaşma!"
"Şşştt, benim Çalıkuşu sakin ol." nefes nefeseydim ve ter içinde kalmıştım. Gözlerim Savaş'ı bulduğunda kolları arasına girdim. Gün aymış, güneş parlıyordu ama havanın aksine benim içimde fırtınalar kopuyordu.
"Kabus gördün sadece,merak etme ben yanındayım bebeğim. Korkma hiçbir şeyden." kollarımı koca bedenine sardığımda o da bana sarıldı.
Eve geleli bir hafta olmuştu ve ben her gece gördüğüm kabuslar nedeniyle adam gibi uyuyamıyordum bile. Son üç dört gündür daha azdı çok şükür.
Bu dönemde ben Laçin ve Savaş ile bol bol vakit geçirmiştim. Yani ağrılarımdan dolayı çok rahat hareket edemesem de en azından doya doya kokularını içime çekmiştim.
Savaş bir hafta boyunca kol ve bacaklarımda ki yaralara pansuman yapmış ve krem sürmüştü. Günde iki kere bunu yaptığı yetmiyormuş gibi bir de ben Laçin'i emzirdikten sonra rahat uyuyayım diye Laçin ile az uyuyup ilgileniyordu. Yemeğe inmeme izin vermiyor, yatağa getirtiyordu yemeği.
Ancak babam olacak o adamı hala bulamamışlardı. Bu benim korkmama ne kadar sebep olsa da Savaş'ın güven verici sözleri ve varlığını her zaman hissettirmesiyle bu korkum minumuma iniyordu.
"Geçecek bebeğim, merak etme." hala onun kolları arasındayken gülümsedim.
SAATLER SONRA....
"Benim güzel kızım acıkmış annesi," diyerek ağlayan Laçin'i bana getiren Savaş'a televizyon karşısında otururken kollarımı uzattım. O da uzattığım kollarıma bıraktı bebeğimizi.
Göğsümü açar açmaz açlığını gidermeye başlayan bebeğe gülümseyerek baktım.
"Dakikalardır sadece ağlıyordu. Bir göğüse sustu, şuna bak. Gerçi ben olsaydım onun yerinde bende-"
"Savaaaaş! Kızın yanında yapma bari." Gülümsedi bana bakarak. Utandığımı biliyordu ama durmaksızın devam ediyor, yapacağından da asla geri kalmıyordu.
"Ne yapayım Çalıkuşu? Bende özledim karımı ama kızım benden çok yapıştı sana. Bende istiyorum ama olmuyor. Onun gibi ağlasam olur mu?" Güldüm onun bu hallerine. Resmen kendi kızından beni kıskanıyordu. Aslında beni güldürmek için yaptığının farkındaydım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIZIL ÇALIKUŞU(+18)
Teen FictionMutlu sonlar bize uğrar mıydı? Peki ya masallar? Masalda gibi hissedebilir miydik kendimizi? Peki peki, masallarda da katiller var mıydı? Masallarda da kötüler cadılar yerine anne babamız mıydı? *** "Aldırma," Kaşlarımı çatarak baktım bu sefer gözle...
