Kara Gece

11.

   

                        Gece Kozcu

Yağmur yağıyordu,
Bense yağmurun altında, bir kaldırım kenarında oturmuş ıslanıyordum.
Umursamazca öylece oturuyordum yolun kenarında, düşünüyordum
Ne yapacağımı, ne hiss edeceğimi bilemiyordum. Kara Deliğe düşmüş
Boşlukda ilerliyordum sanki günlerdir.
Ben sorunlarımdan kaçmak istiyordum
Ama onlar peşimi bırakmıyorlardı
Bırakmiyacaklardi...
Ama ben böyle daha fazla devam edemezdim, kendime bunu daha fazla yapamazdim, bu yükle mutlu olamazdım

Düşündüm, çok düşündüm
Ve kararımı verdim

Ben sessizce oturuyor,verdiğim karardan emin olup olmadiğimi anlamaya çalişiyordum ama telefonum bu sessizliyi bozup duruyordu.

Ariyordu, Kara beni ısrarla arıyordu
Açsam öfkesini üstüme kusucakdı
Açmasam daha da öfkelenicekdi

Açmadım

Bu seferde Mesaj attı

Kara:"Bana gel konuşucağız"

Evet sanırım artık kalkıp sorunlarımla boğuşmaya gitmeliydim

Arabama binip Karanın kafa dinlemek ve arada benimle buluşmak için kullandığı müstakil evine gittim

Kapının önünde çalmak için bekliyordum ama buna hazır değildim.
Kara ile Konuşmamin sonu nereye gidecek biliyordum ve bunu yapmak isteyip istemediğimden emin değildim
Artık ne hiss etdiğimi anlayamıyordum

Ben Tam geri dönecekken, kapı açıldı.
Bir kadın açdı kapıyı, çalışanlardan biriydi bu kadin onu taniyordum
Ben geldiğim zamanlar Kara ona izin verirdi.

"Kara bey sizi bekliyor"dedi ve kapıyı açık bırakarak yanımdan geçip gitti.
Benim açamadiğim kapı açılmışdı
Girmeliydim

"Ne o, Çıkmak bilmediğin eve şimdi Giremiyormusun?"

Birden Kapı önünde beliren Kara ile afalladım. Duvara yaslanıp, kollarini birleşdirib bana bakiyordu.

İçeri girip kapıyı kapattım.
Ona yaklaşdım, tam önünde durdum.
Vücudunu dikleşdirip doğruldu.
Oda bana bir adım yaklaşıp iki ellinide
Kollarima koydu ve biraz daha faklaşip
Dudaklarimi öpdü.

Öylece durdum, karşılık vermedim
Sakince geri çekildi kollarimi birakdi ve bir adım geri atdı kaşlarini çatmiş gözlerini gözlerime dikmiş bekliyordu
Açiklama yapmami bekliyordu
Sanki açiklama yapmami hak ediyormuş gibi

"Kara"dedim sakince,arkasını dönüp tekli koltuğa doğru ilerledi. Oturup bacak bacak üstüne attı. Bende ona doğru yaklaşıp tam karşisinda durdum yine, bu cesaretim nerden geliyordu bende bilmiyordum ama korkmuyordum bu gün ondan,belkide karşimda sakin durduğu içindir.
Belkide artik kendimle yüzleşmeyi becerdiğim içindir.

"Kara ben ayrılmak istiyorum"

Bir anda söyledim.
Herşeyden bir anda vazgeçdim, Dört yılımdan,hayallerimden,umutlarımdan,
Aşkımdan belkide aşk sandığım takıntımdan bir anda vazgeçdim.
Kara bana iyi gelmiyordu ama bana değer verip sahipleniyordu ve ben bunu seviyordum. Birinin beni sevdiğini düşünmek istiyordum buna inanıp mutlu olmak, sevmek sevilmek istiyordum. Ama Demir hayatıma geldikden sonra anladim ki
Asıl sevgi onda, benim mutluluğum onda beni gerçekten seven bi gelecek vad eden Demir, Kara değil.

Kara hiç tepki vermeden karşımda oturuyordu hâlâ, öylece bakiyordu
Ben böyle bi tepkisizlik beklemiyordum
Sinirden aklını kaçirir Beni öldürür falan saniyordum

"Beni sevdiğini sanıyordum"

Dedi Kara düz bi ses tonuyla
Gözlerim dolmaya başlamişdi nedenini bilmiyordum ama canım acımışdı sanki