blanco ventana / jaeyong

7 | beyaz zambak, sarı lale, paganini, vivaldi, bach

08082024

uzuuunnn zamandan sonra (literally uc yildana fazla) ilk defa bu fice yb yazalim bakalim...bol bol yorum atarsaniz sevınırım asklarimm

iyi okumalar<3

---

jaehyun tiyatro provalarından sonra eve uğramış, yemeğini yemiş ve olduğu gibi kendisini taeyongların evine atmıştı. dün kapıda vedalaşmalarından sonra adı gibi emindi taeyongun hasta olacağına ama gidip onu kontrol etmek için vakti olmamıştı. bugün provadan önce uğramayı düşünmüştü aslında ama istediği kadar erken kalkamamıştı. yine de yetişebilirdi fakat taeyongla daha geniş bir zamanda görüşmek istemişti.

evden çıkmadan önce de provada doyoungdan aldığı haberi annesine vermiş, daha sonradan geçmiş olsuna ailesiyle beraber de gitmeye karar kılarak çıkmıştı. 

eve girip taeyongun cici annesiyle görüştükten sonra da hizmetli eşliğinde taeyongun odasına çıktı, kapıyı çalarak içeri girdi. 

taeyong yatağında doğrularak kırık bir sesle "hoş geldin." dedi. fakat örtüsünü üzerine iyice çekmişti. jaehyun alık yüz ifadesiyle "hoş bulduk." derken taeyongun omuzlarına odaklanmayı bile unutmuştu çünkü odadaki pencereler, özellikle de biri fazlasıyla tanıdık olan, önünde beyaz çiçeklerin olduğu o beyaz pencereydi. taeyong onun pencereye baktığını fark edince de utandığını belli eden ses tonuyla "özellikle beyaz çiçekleri sevdiğimden bahsetmemiştim sanırım." dedi. jaehyun bu sese ve söylenilene gülümseyerek döndü sesin sahibine.

"sadece çok hoşuma gitti." dedi, etrafında gözlerini gezdirirken de "odanın enerjisi çok güzel, insana dinginlik veriyor sanki..." diyerek de devam etti. ki yalan söylüyordu çünkü şu an dinginden daha çok heyecanlıydı. bu pencerenin sahibinin taeyong olması onu ayrı olarak şaşırtsa da açık konuşmak gerekirse, şu an bunu gerçekten düşünmüyordu. umursamadı bile hatta. sadece kısa bir an "bu o pencere." şeklinde bir aydınlanma yaşadığıyla kaldı. o odayı gerçekten görüyordu sonuç olarak. 

taeyongun odası, jaehyunu heyecanlandırsa dahi, aslında sakinleştirici bir etkiye sahipti gerçekten. oda çok büyük sayılmazdı ve kapıdan girdiğinizde taeyongun yatağı önünüzde duruyor oluyordu. kapının olduğu duvarda oldukça büyük bir gardırop vardı. yatak başlığının yaslandığı duvarda ise jaehyunun o kadını gördüğü beyaz pencere vardı. bu pencerenin önü epey genişti. pencere ile yatak arasında bir komodin vardı ve yine aynı duvara yaslı, pencerenin öbür tarafında bir kitaplık duruyordu. dördüncü duvarda da başka bir beyaz pencere vardı, bu pencerenin önünde de çalışma masası gibi duran sıradan tahta bir masa ve sandalye vardı. odanın geneli beyaz ve kahverengi renklerinden oluşuyor, eşyaların hemen hemen hepsi de ahşap. odayı asıl güzelleştirense taeyong tarafından özenle seçildiği belli olan birkaç çiçek.

"kusura bakma kalkamıyorum, lütfen sandalyemi alıp oturur musun?" dedi taeyong, çiçekleri şimdilik bir kenara bırakarak. jaehyun da bunun farkındaydı çünkü taeyongun çiçekler hakkında özellikle de kendi çiçekleri hakkında konuşmayı çok sevdiğini tahmin edebiliyordu. haliyle diğer pencerenin önünde duran masanın yakınındaki sandalyeyi teşekkür ederek alıp taeyongun baş ucuna koydu ve oturdu. fakat bir anda onu bu kadar yakınında görmek sanki beklemediği bir şeymiş gibi kendi içinden şaşırdı, kalbi hızla atmaya başladı. bu hızın farkındalığını kafasında herhangi bir rafa kaldırıp bastırmaya çalışıyor olsa da taeyongun açıkta kalan geniş omuzları, zarif boynu, aynı zariflikte olan elleri, parmakları ve muhtemelen hastalık sebebiyle kızarmış olan yüzü bunu epey zorlaştırıyordu. belki de kalbinin yaptığı bu oyuna şaşırıyordu. taeyongun görüntüsüne dalıp gitmek onun için görsel bir şölen olacaktı ve bunu biliyordu. daha doğrusu hissediyordu, rahatsızlıkla. evet, bu durumdan kendisi bir nebze rahatsız oluyordu doğrusu çünkü ne olduğunu bilmiyordu. kendisine ne olduğunu da anlamıyordu zaten.