sen, ben ve ölüm. | yarı texting

[1.KISIM G İ R İ Ş]

|♪|

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Güzel ülkemin çirkin insanlarının kötülüklerinden kendini koruyamayan İkbal'e, Ayşe'ye, Narin'e, Nuhbe'ye ve daha birçok kadınlarımıza ve kız çocuklarımıza...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

♪| Duman-Haberin Yok Ölüyorum|♪

♪|Batuhan Kordel-Sıcak Şarap|♪

♪|Ayten Alpman-Ben Varım|♪

31 Aralık 2023
İzmir, Türkiye
Saat 23.50

"Kaderde bu şehrin tadını çıkaramadan geberip gitmek de varmış." Gözyaşlarıma inat hafifçe tebessüm ettim."Ne yapalım? Kısmet değilmiş." Dudaklarımı 'maalesef' dermiş gibi büzdüm ve yanaklarımdaki gözyaşlarını sildim. Burnumu çektim ve durgun bir sesle konuşmaya devam ettim.

"Üzgünüm İzmir, bu seferki gelişimde ne babam geldi ne abim. Sadece annem ve ben... Biliyorum sen de çok şaşırdın." Derin bir nefes aldım ve oturduğum pencereden ayaklarımı sallandırmaya başladım.

"Biliyorsun, buraya hep beraber gelirdik ama şimdi parçalanmış bir vaziyetteyiz. Annem ve babam, boşanma aşamasına geldiler ama inatla boşanmıyorlar. Kulağa imkânsız geliyor değil mi? Gören herkesin imrendiği bir ilişkiydi onlarınkisi."

Devam etmeden önce yutkunmaya çalıştım ama boğazımdaki yumru buna engel oldu. "Abim ise... öldü. Evet, basbayağı öldü. Manisa'daki evimizde çıkan yangında öldü. Ancak cesedi yok. Kulağa ne kadar saçma geliyor değil mi?" Burnumdan güler gibi bir nefes verdim.

"Bana da öyle geliyor. Ancak kimseye bunu anlatamıyorum. Sen beni anlar mısın İzmir?"

Omuzlarım çöktü ve başımı eğdim. Biraz önce neredeyse duran ağlamam şiddetli bir hâl aldı. Omuzlarım sarsıla sarsıla hıçkırarak ağlıyordum. Biliyorum, normal değil bu hallerim. Az önce gülüyordum, şimdi ise ağlıyorum. Belki de birazdan kahkahalara boğulacağım sonra aniden sinirleneceğim. Oysa en başından beri içten içe hüzünlüyüm. Derin bir iç çektim. Şuan en ihtiyacım olan şey sarılmaktı. Birinin saçımı okşaması, ağlamam için bana omzunu açması... Kendimi gerçekten çok iğrenç hissediyordum.

"O kadar boktan bir his ki bu... İnsanlara derdimi anlatamıyorum."

Başımı eğdim ve gözlerimi kapatarak "Allah'ım insanlara neler olmuş böyle? Niçin herkes dert yarıştırma peşinde?" dedim.

Sımsıkı kapalı gözlerimden yaşlar boşalmaya başladı. Ellerimi yüzüme yasladım ve sakinleşmeye çalıştım. Birkaç dakikalık süre sonra ağlamam hafiflemişti.

Ellerimden destek alarak sırtım pencereye gelecek şekilde yan oturdum. Telefonumu aldım ve playlistimden şarkı bakmaya başladım. Parmağım Duman grubunun Haberin Yok Ölüyorum'da durdu. Tıkladım ve telefonun sesini tamamen açarak yanıma koydum.

Yanımda duran annemden çaldığım bir sigara ve çakmağı aldım. Sigarayı dudaklarımın arasına koydum ve dışarıdaki rüzgardan korumak için ellerimi etrafına sararak çakmakla yaktım.