POV BIBI
Ik had een soort droom. Een droom waarin iemand mij iets aan wou doen. Ik weet niet wie het was maar iemand duwde hem van me af. Het is vaag. Het is alsof het 1 minuut geleden in gebeurt maar ik het me toch niet meer kan herinneren. Ik heb erge hoofdpijn want ik snap er niks van. Ik voel me leeg, ik wil wakker worden en bewegen maar er is iets wat me tegen houd waardoor het niet lukt.
Op dat moment schiet ik wakker, maar bewegen lukt niet. Ik kijk rond, ik lig een lege witte kamer op een wit bed en heb draden in mn neus en armen. Wat is er in hemelsnaam gebeurt?
Ik kijk nog eens rond maar scherp kan ik niet zien. Toch zie ik aan de andere kant van mijn kamer een jongen met zijn rug naar mij toe zitten. Hij zit op zijn telefoon en ik lijk hem te herkennen maar weet niet precies vam wat.
Ik wil praten en roepen maar het lukt niet. Alles lijkt gevangen en niks lukt. Ik probeer nog eens te bewegen maar het heeft geen nut. Ik kijk nog eens naar de jongen in mn kamer, hij ziet er een beetje verwaarloosd uit en ook erg wit.
Er rolt een traan over mijn wang. Ik kijk naar mijn hand, ik zie dat er een soort knijpertje aan zit en bropeer hem met alle kracht te bewegen. Uiteindelijk gaan mijn vinger op en neer en tikt hij zacht tegen de ijzeren rand van mijn bed.
Ik probeer harder te tikken en het lukt me. Het hoofd van de jongen schiet in een beweging mijn kant op en dan zie ik wie het is, Dioni.
Dioni laat zijn telefoon vallen en rent meteen naar mij toe. "Oh Bibi wat ben ik blij dat je er nog bent" zegt hij wanneer hij mij omhelsd en er stromen tranen over zijn gezicht.
Hij pakt mijn hand vast en drukt op een rode knop naast mn bed.
Ik heb hem nog nooit zo slecht gezien. Hij heeft een stoppelbaard en langer haar dan dat ik me kan herinneren. Ook draagt hij een joggingpak, iets wat hij normaal in het openbaar niet zou dragen.
Dan ineens komen er twee zusters binnen. Eentje haalt Dioni rustig bij me weg en probeert met hem te praten. De ander druk op wat knopjes en zit aan het zakje vocht dat boven mij aan een haakje hangt.
Ik kijk naar haar naamkaartje, Mvr. van der Steeg. Ze lacht naar me, ik probeer terug te lachen maar het lukt niet.
Dioni is inmiddels een beetje gekalmeerd en staat nu te bellen met nogsteeds tranen in zijn ogen. We maken weer even oogcontact en dan stromen mijn wangen ook vol.
Hij loopt naar mij bed toe en pakt mij hand vast. "Het komt goed kleintje" fluistert hij. En bij dat laatste woordje vullen nog meer tranen mij ogen.
Hij zegt gedag tegen de persoon waarmee hij belde en legt dan zijn telefoon op mijn nachtkastje. Hij komt op de rand van mij bed zitten met nogsteeds onze ogen verbonden.
Ik kijk even om naar de verpleegster die druk bezig is met dingen opschrijven. Ze zet en stap dichterbij en kijk ons serieus aan. "Het is en wonder dat je zusje nog is wakker geworden, ze heeft haar rust echt heel erg nodig." Zegt ze tegen Dioni en hij knikt.
"Ze zal vandaag nog niet kunnen bewegen of..-" zegt de verpleegster maar wordt onderbroken door een groep mensen die binnen komen lopen.
Mijn ouders herken ik maar de rest niet, wie zijn dit allemaal? Er staan 5 jongens aan het voeteneind met kleine tranen in hun ogen. Ken ik hun? Kennen zij mij? Ik zie dat mijn ouders nu ook tranen hebben en ze komen naast mijn bed op een stoel zitten. Mijn moeder pakt mijn hand vast en wrijft er zachtjes over heen.
Iedereen staart naar me en ik kan niks anders doen dan terug staren. Ik kijk nog eens goed naar de jongens aan het voeteneind, maar ik kan nog nogsteeds niet plaatsen of ik ze ken.
Één van de jongens kom naast mijn bed staan en pakt mijn andere hand. Hij glimlacht met tranen in zijn ogen, waarschijnlijk tranen van geluk dus ik lach maar terug.
"Dus zoals ik zei: Bibi zal vandaag en morgen waarschijnlijk nog niet kunnen beeegen en praten. In de meeste gevallen is dat pas na 1 of 2 weken dat ze echt weer goed kan functioneren. Door de hart stilstand en de enorme klap op haar hoofd zal ze de komende weken of misschien wel maanden niemand meer herinneren of herkennen, alleen haar familie zal ze nog kennen.
De blonde jongen die mijn hand vast houd kijk me met bezorgde ogen aan. "Herken je mij nog?" Vraagt hij en ik wil antwoorden maar het enige wat ik kan doen is staren. Nu kijk ik naar de jonges aan het voeteneind, ik heb geen idee wie ze zijn maar ze lijken mij te kennen. "Dankuwel dokter, maar zou u ons even alleen willen laten als u dat begrijpt?" Vroeg een andere blonde jongen lief aan de dokter. "Natuurlijk" zei ze en ze liep de kamer uit.
Wat is er gebeurt en waarom ben ik hier. Wie zijn die jongens en waarom heeft iedereen hier tranen, ik ben toch niet ziek geweest ofzo. Ik denk diep na maar ik kan me niks ernstig herinneren.
"Schat" begint mijn moeder met een traan. "Ik weet dat je ons niet kan antwoorden maar je kunt ons wel horen. Je zit nu vast met allemaal vragen, maar zodra je weer hersteld bent zullen we je alles uitleggen.
Ik kijk naar mijn glimlachende vader die knikt. Ik krijg weer tranen, ik weet niet waarom ze kwamen gewoon. "Schatje niet huilen, we houden allemaal ontzettend veel van je" zegt hij.
Ik wil Dioni en mijn ouders een dikke knuffel geven maar het lukt niet, het lukt me gewoon echt niet.
Het is inmiddels al wat later zie ik aan de klok aan de andere kant van mij kamer. "Het bezoek uur is bijna afgelopen" zegt de jongen die al die tijd mijn hand heeft vast gehouden.
"Het bezoek ik uur afgelopen, als jullie het fijn vinden mogen er twee mensen bij Bibi blijven." Zegt ze vriendelijk en loopt dan weer weg. Uiteindelijk is besloten dat Dioni en mijn moeder blijven.
Wanneer iedereen weg gaat komen ze nog één voor één een kus op mijn wang geven. Nu kwam de jongen die de hele tijd mijn hand heeft vast gehouden. Zou dat mijn vriendje zijn? Had ik überhaupt een vriendje? Hij kwam met zijn hoofd steeds dichterbij en gaf tot mijn verbazing een kus op mijn lippen. Ik schrok maar terug trekken kon ik niet. Ja dat zal denk ik mijn vriendje zijn badacht ik besluitend. Eindelijk trekt hij terug, hij kijkt me glimlachend met nogsteeds tranen in zijn ogen aan. En vervolgens loopt iedereen de deur uit.
Een verpleegster heeft een extra bed in mijn kamer gezet waar Dioni of mijn moeder op kan slapen. "Ga jij maad mam, je hebt de rust nodig. Ik slaap wel in deze stoel." Zegt Dioni tegen mijn moeder. "Dat is lief Dioni, misschien mag je bij je zusje slapen." Zegt mijn moeder en ze kijken me allebij aan. Ik probeerde mijn lachspieren aan te zetten, en uiteindelijk kwam als bevestiging een kleine glimlach van mijn gezicht. Waardoor Dioni ook moest lachem en naast mij kwam lichen.
Ik was heel moe van vandaag dus ik viel al vrij snel in slaap.
■■■■■■■■■■
HEY LEZERS ❤ HET HEEFT INDERDAAD ERG LANG GEDUURD TOT ER EEN NIEUW HOOFDSTUK WAS DAT KOMT OMDAT IK FF WILDE WACHTEN TOTDAT IK WAT MEER LEZERS HAD, ZODAT IK ZEKER WIST DAT MENSEN HET LEUK VINDEN. MAAR HIER IS DAN EINDELIJK HOOFDSTUK 24!
-XX- MAAIKELAWLEY
