Η εκδίκηση της Τζισού

Η μεγάλη μέρα

Έμεινε πολύ λίγος χρόνος μέχρι την επίσημη επιστροφή μας. Οι τελευταίες μέρες της προετοιμασίας περνούσαν σαν νερό γιατί δουλεύαμε όσο πιο σκληρά μπορούσαμε. Δεν ανέφερα τίποτα στην Γεόν - Α για την κρυφή σχέση της φίλης μας με τον Γιουτζίν μιας και δεν είναι δική μου δουλειά, το σκέφτηκα το προηγούμενο βράδυ αρκετά και αποφάσισα πως δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό' δεν μπορώ να μπω εμπόδιο στα συναισθήματα τους άλλωστε ποια είμαι εγώ για να ορίσω τους κανόνες της ζωής; μόλις τελειώσαμε την πρόβα τράβηξα την Γιούνα σε ένα απομονωμένο μέρος του πρακτορείου ώστε να της ζητήσω συγγνώμη για την στάση μου λέγοντας της πως θα ήμουν δίπλα της σε ότι απόφαση και αν έπαιρνε για το εάν ήθελαν να ανακοινώσουν την σχέση τους ή το οτιδήποτε. Στην αρχή δυσκολεύτηκε αρκετά να με πιστέψει όμως στην συνέχεια όρμησε στην αγκαλιά μου σφίγγοντας με πάνω της. Ίσως να αντέδρασα με αυτόν τον τρόπο γιατί ξέχασα πως κι εκείνη είναι γυναίκα κι όχι μόνο ένα είδωλο που σκέφτεται την καριέρα της. Τα κορίτσια μόλις μπήκαμε στο σπίτι έτρεξαν να κάνουν ένα μπάνιο κι μετά πήγαν στα δωμάτια τους να ξεκουραστούν, ούτε για βραδινό δεν είχαν όρεξη. Κάθισα στον καναπέ δίχως να ανάψω το φως τραβώντας από την τσάντα μου το λάπτοπ για να δουλέψω πάνω στο concept της επερχόμενης συναυλίας μας, αναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά μια ευθύνη που ανήκε προηγουμένως στην αδερφή μου. Ωστόσο, η γρήγορη προσέγγιση της πολυαναμενόμενης επιστροφής μας δεν μου είχε αφήσει το περιθώριο να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από τις υποχρεώσεις μας, τρόμαξα από τον ήχο που έκανε μια ειδοποίηση στην κάτω δεξιά γωνία της οθόνης μου. Ήταν ένα μήνυμα από την Μι -Ραν' χωρίς δισταγμό, το άνοιξα. Μου ζητούσε να τη συναντήσω αμέσως' στο τελευταίο της μήνυμα έλεγε πως θα με περίμενε στην τοποθεσία που έστειλε ακόμα κι αν εγώ αποφάσιζα να μην πάω!

Ταλαντέφτηκα αρκετά μέσα μου  για το εάν ήταν το σωστό ή όχι κι αλλάζοντας ρούχα ώστε να μην με αναγνωρίσει κάποιος στον δρόμο άρπαξα την τσάντα μου και έφυγα ήσυχα από το σπίτι. Ίσως να ήταν λάθος η κίνηση μου όμως μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον.. ίσως να ήθελε να μου πει κάτι που δεν το γνώριζα. Την περίμενα να κάνει την εμφάνιση της κάνοντας βόλτες πάνω κάτω προσπαθώντας να κρύψω το πρόσωπο μου από τα βλέμματα των περαστικών με την ιδέα να γυρίσω σπίτι να μεγαλώνει μέσα στο μυαλό μου. Λίγα λεπτά αργότερα ευτυχώς άκουσα την βραχνή φωνή της πίσω μου - η κατάσταση έγινε ακόμα πιο περίπλοκη όταν με άρπαξε από τον αγκώνα αναγκάζοντας με να κρυφτώ πίσω από ένα σκοτεινό σοκάκι, λέγονται πως ήθελε να με δει για να ζητήσει συγχώρεση για ότι έχει πει και κάνει για την δίδυμη μου. Η φωνή της έτρεμε και τραύλισε, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της και να ξεκαθαρίσει την θέση της' ανέφερε πως δεν ήθελε ούτε ευχήθηκε ποτέ να πάθει κακό όμως κάθε φορά που με έβλεπε ήταν σαν να αντικρίζε εκείνη αντί για μένα ρωτώντας την ξανά και ξανά ένα γιατί. Η Μι -Ραν παραδέχτηκε πως πολλές φορές στο παρελθόν είχαν ανταλλάξει άσχημα λόγια μα ποτέ δεν ευχήθηκαν η μια για την άλλη να φύγει από την ζωή. Το τρομαγμένο βλέμμα της με διαπέρασε κάνοντάς με να οπισθοχωρήσω, η συζήτησή μας διακόπηκε από δυνατές επευφημίες που υψώθηκαν από ένα μικρό πλήθος που είχε μαζευτεί ξαφνικά φωνάζοντας το όνομα της. Εκείνη από φόβο μην αναγνωρίσουν κι μένα με έσπρωξε δυνατά πιο μέσα στο σοκάκι κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου και να χτυπήσω άσχημα τον αγκώνα και την μια μεριά των πλευρών μου, κοίταξε φευγαλέα προς το μέρος μου ενώ αμέσως μετά άρχισε να τρέχει στους δρόμους της Σεούλ με την ιδέα πως κάποια στιγμή θα την έχαναν.