Random Shots

Love In Waves 2 [Irn]

Nakatitig si Irene sa malawak na dagat habang ang malamig na hangin ay dahan-dahang humahaplos sa kanyang balat. Ang bawat hampas ng alon ay tila nagpapaalala sa kanya ng bawat alaala—mga alaala ng pagmamahalan na minsan ay naging sentro ng kanyang mundo. Sa ilalim ng liwanag ng buwan at sa kislap ng mga bituin, nagsimula ang isang kwento ng pag-ibig na ipinagbabawal, ngunit puno ng tamis at pagnanasa. Ngunit tulad ng mga alon na humahampas sa buhangin, ang kanilang pagmamahalan ay unti-unting nawala, binura ng panahon at pagkakataon.

Limang taon na ang lumipas mula noong huling beses na nakita niya si Gwyneth, ngunit ang sakit ng pagkawala ay parang bagong sugat na hanggang ngayon ay nananatiling sariwa. Hindi niya mapigilang balikan ang mga panahong magkasama sila—ang mga tawanan, ang mga simpleng halakhak, ang mga lihim na palitan ng matatamis na salita, at ang mga pangakong binitiwan habang hawak-kamay na nakatitig sa paglubog ng araw.

Habang inaalala niya ang lahat ng ito, dumaloy ang mga luha sa kanyang mga mata. Ang dagat na minsan nilang binabalikan ay ngayon tila naging isang tahimik na saksi sa kanyang kalungkutan. Dito sila minsang nagmahalan, at dito rin niya naramdaman ang pinakamasakit na paglayo.

Sa kalagitnaan ng kanyang pagninilay-nilay, isang maliit na boses ang sumingit sa katahimikan.

"Uhm, hi!" Ang tunog nito ay malambing at puno ng inosenteng enerhiya. Nilingon ni Irene ang kanyang pinanggalingan at nakita niya ang isang batang babae na nakangiti sa kanya. Sa isang iglap, parang nawala ang bigat ng mundo sa kanyang balikat.

Napatitig si Irene sa bata, tila naguguluhan at gulat na may ibang tao sa tabi niya. “Hey, are you lost?” tanong niya nang may halong pag-aalala sa kanyang tinig.

The little girl, with her bright eyes and innocent smile, shook her head. “Nope, you are! Awre yo whost?” she asked, her voice playful yet filled with a depth that caught Irene off guard.

Para bang may bagay sa tanong ng batang ito na tumama ng diretso sa puso ni Irene. Sinubukan niyang ngumiti, pero alam niyang bakas sa kanyang mukha ang bigat ng kanyang nararamdaman.

Before she could answer, the little girl handed her something wrapped in a small paper bag. “Hwre, Thish ish fouww yo,” she said cheerfully, handing over an Ilocos empanada. “It’s yummy daw! I made it with Mommy.”

Irene was taken aback, her hand instinctively reaching out to accept the warm empanada. She could feel the heat of it in her palm, a comforting contrast to the coldness she felt inside.

“Thank you,” Irene managed to say, her voice barely above a whisper, as she looked down at the simple gift. The gesture, though small, touched her deeply, as if the little girl had somehow sensed her sorrow and wanted to offer a piece of comfort.

The little girl’s smile widened. “You wook sho shad, Buttt don't worry! My mom saysh everything will be otay if you eat something deliciousshhh!”

A faint smile formed on Irene’s lips, though her heart was still heavy. The innocence and warmth of the child were a stark contrast to the sadness she was drowning in.

Suddenly, a voice rang out from behind them, breaking the tranquility of the moment. “CELESTINAAA!” The name echoed in the air, causing both Irene and the little girl to turn their heads.

Because that's Irene's name, Celestina.

A woman was calling out, her voice filled with urgency. The little girl’s eyes lit up as she recognized the caller. “That’s my mommy!” she exclaimed, waving excitedly.

Irene’s breath caught in her throat as she turned to look at the source of the voice. Her heart skipped a beat as she saw the woman approaching. It was Gwyneth—her Gwyneth.