Part- 23
ေအးျမေသာညခ်မ္းအခ်ိန္အခါတြင္ အားလံုးၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ကာအိပ္စက္အနားယူေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း နန္းေတာ္အတြင္း႐ွိမိဖုရားႀကီးမူဟြားယန္၏နန္းေဆာင္ေတာ္၀န္းထဲတြင္ေတာ့ လူအခ်ိဳ႕သည္အေတြးကိုယ္စီျဖင့္မအိပ္စက္ႏိုင္ၾကေသးေပ...။
ဂြန္ခ်င္းသည္ သူတြယ္ထားေသာသစ္ကိုင္းေလးကိုခဏခဏေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့ကာ ဘယ္အခ်ိန္ျပဳတ္က်လာမလဲဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္စိုးထိတ္ေနခဲ့သည္...။ၿပီးေနာက္ သူစားခ်င္ေသာဇီးသီးကိုသူ႔အေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးထိုင္၀ါးျပေနေသာ ၀မ္႐ွီးယန္ဆိုသည့္လူသားကိုလည္း သူမေက်နပ္စြာေစာင္းေစာင္းၾကည့္ကာ ပါးစပ္မွလည္းပြစိပြစိ္ျဖင့္တီးတိုး က်ိန္ဆဲေနခဲ့သည္...။
" အလကားလူႀကီး...ဘာကိုေခ်ာျပီး ဘာကိုလွတာလဲ က်က္သေရကိုမ႐ွိေနဘူး...သြားေသပါလား...ထြီး"
၀မ္႐ွီးယန္သည္ နန္းေဆာင္ေတာ္၀န္းက်င္ကိုမ်က္လံုးေ၀့ကာၾကည့္ေနရင္း တံေတြးေထြးသံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရတာမို႔ ဂြန္ခ်င္း႐ွိရာဘက္ကိုျပန္ၾကည့္လာကာ ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာေလသံျဖင့္ေမးလာခဲ့သည္...။
" မင္း...ခုဏကတံေတြးေထြးလိုက္တာလား..."
၀မ္႐ွီးယန္၏႐ုတ္တရက္ဆန္ေသာအေမးစကားေၾကာင့္ဂြန္ခ်င္းသည္ လံုး၀ျပဴ းျပာသြားကာ သူအျပစ္လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းဥာဏ္ဆင္ေတာ့သည္...။
" မ...မဟုတ္ပါဘူးအ႐ွင္...က်ေနာ္မ်ိဳးပါးစပ္ထဲျခင္...ျခင္၀င္သြားလို႔က်ေနာ္မ်ိဳးျပန္ေထြးထုတ္လိုက္မိတာပါအ႐ွင္...တမင္သက္သက္တံေတြးေထြးတာမဟုတ္ရပါဘူး..."
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူသည္ မ်က္ႏွာေလးကိုအညိဳးႏိုင္ဆံုးညိဳးခ်ကာ အားငယ္သြားပံုဟန္ေဆာင္ျပန္ေလသည္...။
ဂြန္ခ်င္း၏မူယာမာယာမ်ားကိုဒီရက္ပိုင္းအတြင္းအရိပ္တင္မက အေကာင္လိုက္ပါျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးေနေသာ၀မ္႐ွီးယန္သည္ ထိုအမူအယာမ်ားကိုနည္းနည္းမွဂ႐ုမစိုက္သည့္အျပင္ ပိုလို႔ပင္အျမင္ကပ္လာသည္မို႔ ဂြန္ခ်င္းကိုၾကည့္ရင္း သူ႔နံေဘးတြင္ရပ္ေနေသာကိုယ္ရံေတာ္ႀကီးကိုအမိန္႔တစ္ခု ေပးလိုက္ေလသည္...။