Part-16
၀မ္႐ွီးယန္သည္သူ႔၏အေ႐ွ႕တြင္၀ပ္တြားေတာင္းပန္ေနၾကေသာလူတစ္စုကို ထိုကဲ့သို ့ျပင္းထန္စြာအမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ခတ္ကာထိုဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းမွထြက္ခြာလာလိုက္ေတာ့သည္...။
သူထြက္သြားတာနဲ႔ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေနၾကေသာအေႁခြအရံအေစာင့္အၾကပ္အေပါင္းတို႔သည္ေျမျပင္မွအလူးအလဲထကာ သူ႔အေနာက္မွထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါခစားရေတာ့သည္...။
သူသည္ သူ ့အားအရန္သင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနပါေသာေ၀ါယာဥ္ကိုပင္လွည့္မၾကည့္...သူသြားလိုရာေနရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားႏွင့္သာေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္...။
သူစိတ္ထဲတြင္လည္းဘာကိုမွေက်နပ္ျခင္းမ႐ွိ အရာရာအားလံုးကိုထု႐ိုက္ပစ္ခြဲကာ လူသတ္ခ်င္စိတ္မ်ားတဖြားဖြားေပၚေပါက္လ်ွက္႐ွိသည္...။ ယခုအျဖစ္က သူပိုင္တဲ့အရာတစ္ခုကိုသူတစ္ပါးက ထိပါးေစာ္ကားလိုက္သလိုပါပင္...ျပန္ေတြးေလေလ သူထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေဒါသေတြထြက္ေလေလ ျဖစ္ေနခဲ့သည္...။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါလာေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ႀကီးထံမွစကားသံတစ္သံထြက္ေပၚလာခဲ့သည္...။
" အ႐ွင္...အခုဘယ္ကိုႂကြျမန္းမလို႔ပါလဲ..."
ကိုုယ္ရံေတာ္ႀကီး၏ထိုအေမးစကားအဆံုးတြင္၀မ္႐ွီးယန္၏ျပက္သားၾကမ္းတမ္းေသာစကားသံကိုျပန္လည္ၾကားလိုက္ရေတာ့သည္...။
"ဒါေတာင္မသိဘူးဆိုရင္မင္းအခုအလုပ္ထြက္ၿပီးသြားေသလိုက္ေတာ့..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔သူသည္သူဦးတည္ရာနန္းတြင္းေဆးတိုက္ဆီသို႔သာခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္...။
ထိုအခ်ိန္ နန္းတြင္းေဆးတိုက္အတြင္းမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်ွက္႐ွိကာ... ကုတင္ငယ္ေလးထက္မွာေမွာက္လ်ွက္သားေလးလွဲေနရတဲ့ဂြန္ခ်င္းကေတာ့အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္ေနခဲ့သည္...။ သူ၏နံေဘးတြင္ကုန္းကုန္းႀကီးဂ်န္ဖန္ႏွင့္ ဟန္ခ်ီတို႔႐ွိေနေပးၾကကာ သမားေတာ္လက္သစ္ေလးတစ္ေယာက္ကသူ၏တင္ပါးကဒဏ္ရာမ်ားကိုၾကည့္႐ႈ ့စစ္ေဆး၍အရစ္႐ွည္ကာမွတ္ခ်က္မ်ိဳးစံုေပးလ်ွက္႐ွိသည္...။
