yetimhanede ki kimsesiz kızdan
Konak hanım Ağa'lına giden bir hayat hikayesi...
BERZAN KARAHAN & ASU KARAHAN
Geçmişin Günahı serisinin içinde yer alan iki karakterin yaşam hikayesidir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5 yıl öncesi...
Diyarbakır Karahan Konağı. . . . 🕊🕊🕊
Gözlerimi açtıgımda, bambaşka bir yerdeydim. Nasıl olur da uyanmam. Hemen yatıgım yataktan doğrulup, camdan dışarı baktım. Konak evet evet, konak gibi bir yerdi . Koskoca bir avlusu vardı.
Alak bulak olan kafam bu olanları bir türlü, algılayamıyordu artık.
Tam o esnada Berzan girmişti içeri.
"Yavru ceylan, uyanmış."
"Nasıl oldu!!??Ben bu kadar uyumam, benim uykum anlıktır hemen uyanırım"
"Ee biraz eter işimi gördü diyelim. Yoksa seni İstanbul'dan nasıl Diyarbakır'a getirirdim. "
"NE! NE DİYARBAKIR'I YA DELİRDİN Mİ? BİZİM NE İŞİMİZ VAR BURDA? " demiştim.
"1.si Yavrum sakın ol, ve o sesini kıs yoksa senin için hiç iyi olmaz. 2. Şey ise Ben Aşiret çocuguyum. Burası benim konagım, sende akşam imam nikahlı karım. Yarında resmi nikahlı karım olacaksın." demişti ama, ben şoka girmiştim. Bu sadist piç ne diyordu böyle.
"N... n..ne nikahı, ne evlenmesi? . Ben değil seninle evlenmek yanında durdugumda bile midem bulanıyor. Sen varya adi şerefsiz, piçin tekisin"
"Lannn! " demiş, elini havada tutarak vurmadan salamıştı.
"Bu gece seni evire çevire düzdüğümde görüşeceğiz bakalım. Benim misin değilmisin?. demiş ve ardından, arkasına bakmadan kapıyı çarpıp çıkmıştı. Bende olduğum yere çöküp hıçkırıklarla ağlamaya başladım. Elimden gelen sadece ağlamaktı.
Bir süre sonra evin çalışanı olduğunu ögrendigim abla içeri girerek,nikah için beyaz bir elbise vermişti elime, şimdi istemiyorum, aslında o beni kaçırdı desem. Ama bana değil, ağa dedikleri p*çe inanırlardı. Üzerine ben dayak yerdim yine. Çaresizce susup denileni yaptım.
Ne kadar kolaydı. Yetim ve öksüzdüm. Kimsem yoktu şimdi ise olmayan hayatımı çalmaya çalışan bir pislik vardı.
Ağlaya ağlaya, giydim kefenimi. Üzerimde ki asla bir gelinlik olamazdı. Benim yaralı yüregimle çırpına çırpına tutunduğum bu zalim hayatta düğün diyerek süsledikleri ve gülerek bahsettikleri şey benim cenaze törenimdi. Hemen ardından içimdeki bu sıkıntı ile, oda'ya önceden hazırladıkları makyaj masasına oturmuştum ve boş gözlerle aynaya bakıyordum. Bir sürü rengarenk çeşit çeşit makyaj malzemesi vardı. Cıvıl cıvıl olmak zordur annesi ve babası olmayan bir kız için. Ben öyleydim. Yetimhanede asla sevilmedim. Hep ezildim. Eziyet ve şiddet hayatımdan eksik olmadı. Buna rağmen renkten renge girerdim. Tüm renkler üzerimden eksik olmazdı. Ama şimdi ellerim asla gitmeyen o renge gitti. Gözlerime simsiyah bir far ve sürme çekmiştim. Dudaklarıma ve yüzüme asla bir şey sürmeden kalktım masadan. Odadan çıkacagım sıra yatagın üzerinde duran beyaz eşarp çekmişti dikkatimi. Tüm hırsımla çekip yere atmıştım.
