Tarih tekerrürden ibarettir ve hiç kimse kaderinden kaçamaz. Harry Potter bir yaz günü Londra'nın ortasında Draco Malfoy ile karşılaşır ve bu olay hayatını tümüyle değiştirir.
2019'da başlayıp pandemi döneminde yazmaya ağırlık verdiğim oldukça uzun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nedenini bilmiyordu ama ayakları onu Arlingham sokağı 7 numaraya getirmişti. Kapı açıldı, Mr. McCarthy onu önce şaşkınlıkla sonrada sevinçle karşıladı.
"Seni tanrı göndermiş olmalı Harry, aşağı Molton caddesinde bir gıda deposunun gece bekçiliği işini aldım ancak Martin'in bakıcısı kız artık ona bakmak istemediğini söyleyip işi bıraktığı için bir türlü evden çıkamıyordum. Tabii torunumun yaramazlıkları yüzünden kaç bakıcı kaçıp gitti artık sayamıyorum." Adam antrede oturmuş botlarının iplerini sıkı sıkıya bağlarken geldiğinden beri pek konuşmayan gencin yüzüne baktı."İyi misin solgun görünüyorsun?
"İyiyim efendim. Bir sorun yok...
"İyi öyleyse ben çıkıyorum. Lütfen keyfine bak ve kendi evin gibi rahat ol. Sabaha dönerim."
Adam çıkıp kapıyı ardından çektikten sonra Harry ağır adımlarla ona gerçek bir ev hissini hatırlatan salona girdi. Adamın sesini kısıp açık bırakıp gittiği televizyonda The Cranberries Ode To My Family çalıyordu. Martin haki renk süet kumaşla döşenmiş koltuğun bir köşesine kıvrılmış yatıyordu. Harry yavaşça boş olan diğer köşeye oturunca çocuğun gözleri aralandı.
"Eriii... Martin uykulu ve uyuşuk bir halde koltuğun üzerinde emekleyip başını Harry'nin dizine koydu,"Saçlarım...okşamısınn?
Harry ilk başta bu istek karşısında afalladı. Daha önce hayatında hiç kimsenin saçlarını okşamamıştı. Ancak rüyalarına giren sarı cadınında Voldemort'tan kaçtığı gece onu dizlerine yatırıp saçlarını okşadığı aklına gelince yüzünde ufak, belirsiz bir tebessüm oluştu. Parmaklarını çocuğun kahverengi, hafif dalgalı yumuşak saçlarının içinden geçirdi. Martin mutlu mutlu usulca rüyalara daldı.
Harry, dizlerinde uyuyan çocuğa baktıkça aklına bugüne kadar hiç gelmeyen fikirler doluştu. Sahi anne ve babasının ona bir kardeş yapacak kadar vakitleri olsaydı hayatı nasıl olurdu? Ya da sıradan bir aile olsalardı? Cevabını asla bilemeyeceği için Voldemort'a bir kez daha lanet ettiği düşünceler arasında başını koltuğa yasladı.
"Çocuklar yemek hazır!
Harry daha mutfaktan gelen kadın sesinin şaşkınlığını yaşarken Martin aniden uyanıp mutfağa fırlayınca Harry de kalkıp arkasından gitti. Mutfak kapısından içeri baktı. Martin birbirinden güzel yemeklerin olduğu masaya oturmuş neşeyle gülümsüyordu.
"Ne yemek yaptın anne?
"En sevdiğin yemekleri yaptım tatlım."
Kızıl saçlı kadın çocuğun yanağına bir öpücük kondurup doğrulduğunda yeşil gözlerini Harry'e dikti.
"Harry? Uyanamadın değil mi? Size kaç kere söyleyeceğim akşam üzeri uyumayın diye! Gece de uykum yok dersiniz. Kardeşine örnek bir abi olmalısın."
Annesi konuştukça Harry'nin şaşkınlığı arttıkça arttı.
"Otur hadi sana en sevdiğin balıklardan kızarttım."
