'Best friends' ~dutch

H3 Saved by the devil

Ff een vraagje: wie had gedacht dat Brooke soort van een 'good girl' zou zijn? ;D Dat was ook het idee, maar toen gebeurde er iets duivels in mijn brein... En dit is het resultaat. Gewoon even een weetje ;) nu veel lees plezier!
***

'Trevor!' Ik zoek tussen de struiken naar de jongen met de beugel. 'Trevor!' roep ik voor de tweede keer. Het is al de vijfde keer dat hij is weggelopen.

Ik graai de struiken door om te kijken of hij niet is opgegeten door marsmannetjes.

'Pst. B!'

Ik draai me om en zie Trevor achter een boom staan. Hij heeft een nerveuze uitdrukking op zijn gezicht. Zijn zwarte rugtas en wandellaarzen heeft hij met zich.

'Trevor wat doe je-'

'We zijn gemaakt voor elkaar Brooke-'

'Hell no.' Ik heb gewoon zin om zijn lichaam hier te dumpen en regelrecht naar huis te lopen.

Ik schiet bijna de lucht in wanneer de lampen op straat opeens aan gaan. 'Haha- Brooke is bang voor-' Ik sla hem -een soort van- op zijn achterhoofd/voorhoofd en kan net zijn lichaam opvangen van mijn geweldige actie. 'Je weegt echt meer dan die Eric gast,' mompel ik.

Ik had echt niet verwacht dat Louis alcohol bij zich had. Mijn lichaam voelt zelf ook zwaar en ik ben uitgeput. Het is niet makkelijk om een dronken idioot van een heuvel af te dragen. 'Brooke-' komt er vaag uit de stinkmond van Louis. 'Wat,' zeg ik geïrriteerd.

'Het spijt me...' brabbelt hij. Ik sta voor een paar seconde stil. 'Dat zal wel...' geef ik als antwoord terug. We zijn bijna van de heuvel af. Ik begin weer langzaam stappen te zetten. Als ik hem thuis gebracht heb moet ik ook nog helemaal terug gaan om "mijn" fiets te halen. 'Haat je me nu?' hoor ik vaag uit zijn mond.

'Nee,' zeg ik neutraal terug. Ik heb wel erger mee gemaakt...

'Weet je zeker dat je niet weet waar Trevor is?' zegt de politieman met een grote snor. Ik schud voor de zoveelste keer mijn hoofd. 'Nee meneer,' zeg ik poeslief. Ik houd stiekem mijn vingers gekruist achter mijn rug.

'Ik weet niet waar hij is.'

'We zijn er bijna,' zeg ik tegen Louis. Ik heb een manier gevonden om een loodzware jongen te dragen en kan haast mijn benen niet voelen. 'Urgh,' hoor ik Louis zeggen. 'Ben je al wakker?' vraag ik hem. Ik hoop dat de alcohol is uitgewerkt. 'Waar ben ik?' Ik sta even stil zodat Louis op zijn eigen benen kan staan.

Het eerste wat ik wil doen is op de grond vallen en in slaapie-land belanden. Ik trek mijn jurk recht en kan de stank van alcohol nu op mijn eigen kleren ruiken. 'Bedankt,' brom ik in mezelf.

Ik kijk Louis aan, die als een verdwaalde hond om zich heen kijkt, en zie dat zijn haar door de war is.

'Jeetje Brooke, ik ben je echt wat verschuldigd,' zegt hij wanneer het lang stil is. We kijken elkaar zo even aan. Ik wil wat zeggen maar houdt het voor mezelf. In plaats daarvan begin ik weer met lopen. 'We zijn bijna bij je huis,' zeg ik zonder om te draaien. De voetstappen van Louis hoor ik achter me. 'Hoe weet je waar ik woon?'

Shit.

'Ik uhm..'

Hoe ga ik uitleggen dat ik hem stalkte in de eerste klas?

Niet dus.

'Je gaf ooit een feest.' Mijn smoes klinkt 100% waar eigenlijk. 'Owh, oke.' Laat hij het bij. Ik slaak een zucht wanneer ik in de verte zijn huis zie.

Het grote hek wat voor zijn terrein staat is duidelijk te herkennen aan de versierde paardjes en sierlijke letters:

Familie Ruiz

Louis Ruiz, zoon van Athene Ruiz en Frank Ruiz. Zijn tweelingbroer Austin zit in dezelfde klas net als ik.

Louis gelukkig niet, Austin is trouwens homo en daarom is het makkelijk om met hem te chillen.

'Nou Louis, home sweet home.' Ik kijk hem even aan en dan weer terug naar het hek wanneer we er voor staan.

Ik kijk naar links. Ik kan nog herinneren dat ik altijd in die bosjes zat...

Wachtend.

Waarom ik hem stalkte? Er was misschien een kans, ja een kleine kans dat hij- 'Brooke, misschien is het een idee-' Ik snauw hem meteen af, 'nee Louis, ik ga niet in je huis slapen.' Ik rol mijn ogen. Dude, je hebt net liggen snurken op mijn schouder.

Ik draai me al om voordat hij nog meer nutteloze dingen gaat zeggen. 'Zie je morgen op school.' Ik zwaai even met mijn hand, maar blijf vooruit lopen. 'Brooke?'

Ik sta even stil en draai mijn hoofd. 'Ja?' Ik zie dat hij hapt naar adem, of de lucht antwoorden aan hem gaan geven. 'Wees voorzichtig.' Hoor ik dan. Ik knik 'Natuurlijk,' geef ik als antwoord terug. Mijn voeten beginnen weer met bewegen en ik houd mijn tasje strakker in mijn hand.

Ik heb altijd nog de geweldige peperspray dames.

~
'Hoe ging je date?' Mijn oma zet een grote schaal met wortelpuree op tafel. 'Ge-wel-dig,' zeg ik extra vrolijk. Je zou me geloven als ik geen geïrriteerde expressie op mijn gezicht had. 'Kindje toch...' Ik prik in mijn augurk. 'Je eet zelfs je lievelingseten niet...' Het is even stil, maar dan laten we tegelijkertijd een grote zucht los. We kijken elkaar aan en schieten allebei in de lach. 'Ik snap jongens soms gewoon niet Betty, ze zijn idioten zonder hersenen en denken dat zuipen gezond is.' Ik stop in één keer de augurk in mijn mond en begin ruw te kauwen. 'Maar liefje, er was toch een jongen... Hoe heet hij ook al weer...'

Betty stopt met waar ze mee bezig is en kijkt de lucht in om terug in de tijd te gaan in haar brein. Er verschijnen nu extra rimpels op haar gezicht.

Zeg nou alsjeblieft niet...

'Hoe heet hij nou weer...'

'Betty,' zeg ik om haar aandacht te trekken.

'Hmmm...'

'Betty!' Roep ik wanhopig. Als ze eenmaal in haar gedachte zit komt ze er niet uit totdat ze het antwoord weet.

'Ah! Ik weet het! Zijn naam was Tr-'

Ik schuif mijn stoel ruw naar achteren. 'Ik ga het vuil buiten zetten.' Ik sta in een keer op en denk niet aan de brandende blik van mijn oma die in mijn rug prikt.

Ik trek de deur zachtjes dicht en houdt de vuilniszak steviger vast. Ik begin door de wind te lopen.

Nog een woord.

Nog een paar letters.

Dan had ik die naam weer gehoord.

'Hey pas op!' Ik schrik op wanneer iemand me terug trekt op de stoep. Er rijd geen seconde later een auto langs mijn gezicht.

Ik laat de vuilniszak vallen en mijn hart begint als een razende te kloppen. Omdat het donker is kon ik niet zien wie er in de auto zat.

'Gaat alles goed?'

Heel mijn lichaam trilt en ik word omgedraaid door iemand. Er is geen lamp waar we staan dus kan ik zijn gezicht niet zien.

'Beda-'

Net wanneer ik hem wil bedanken rijdt er een auto langs.

'RAAK ME NIET AAN!' Ik sla zijn handen weg en pak de vuilniszak weer op.

Ik kan niet geloven dat ik die bedorven framboos hier zie.

Cody Walker, de mogool waar ik vijf maanden geleden een relatie mee had.