Teacher's Pet

Κεφάλαιο 3

Ολίβια

Δεν εχω ξαναφοβηθει τοσο πολυ για τη ζωη μου τις τελευταιες τρεις εβδομαδες που μας περασαν.

Καθε φορα που εβγαινα απο το σπιτι, ενιωθα τη σκια του Στρατηγοπουλου να με ακολουθει παντου. Στο αστικο, το αγχος μου έσφιγγε τη καρδια μου και φοβομουν μηπως με πλησιασει,μηπως μου πει κατι που θα με εκανε να κλαψω μπροστα σε τοσα ατομα. Αλλαξα ακομα και θεση στο λεωφορειο, προσπαθωντας να βρω μια γωνια οπου δεν θα μπορουσε να με εντοπισει.

Και στο μαθημα, η κατασταση γινοταν αφορητη. Δεν τολμουσα να παω στο μαθημα του αδιαβαστη. Καθε του ερωτηση έμοιαζε με προκληση, κι εγω προσπαθουσα απεγνωσμενα να απαντησω σωστα. Ενιωθα πως η ζωη μου εξαρτιοταν απο τις λεξεις που θα βγουν απο το στομα μου. Κι ομως, καθε φορα που τον κοιτουσα δυσανασχετούσε που δεν μπορουσε να βρει λαθος σε εμενα.

Και να με παλι, ενα ακομα πρωινο στη αγαπημενη σταση, να περιμενω το αστικο. Οση ωρα περιμενω το αστικο χαζευω γυρω μου με τη μουσικη να παιζει στα αυτια μου.

Το φθινοπρωο εχει κατακλυσει τα παντα γυρω μου με τη σιωπηλη, γλυκια μελαγχολια του. Τα φυλλα, βαμμενα σε χρυσαφενιες αποχρωσεις, επεφταν αργα απο τα δεντρα, χορευοντας στον αερα πρωτου προσγειωθουν απαλα στο εδαφος. Ο ουρανος ηταν καλυμμενος με ενα πεπλο γκριζων συννεφων, τα οποια αντανακλουσαν το φως με εναν απαλο τροπο.

Ο αερας ειχε μια λεπτη ψυχρα που τρυπουσε απαλα στο δερμα μου και εκανα τα μαλλια μου να χορευουν σε εναν απαλο ρυθμο.

Κοιταζω μακρια αφηρημενη και βλεπω το αστικο να πλησιαζει. Παραξενο ποσο ανακουφισμενη νιωθω στη σκεψη πως σημερα δεν ηρθε στη σταση.

Ενας αθορυβος αναστεναγμος ξεφευγει απο τα χειλη μου καθως μπαινω μεσα και προχωραω προς τη θεση που τοσο πολυ μου ελειψε. Αφηνω το σωμα μου να χαλαρωσει απολαβαίνοντας τη σιωπη που με τυλιγει.

Ομως βιαστικα να χαρω.

Βλεπω τον καθηγητη να μπαινει λαχανιασμενος, σπαζοντας τη γαληνη που ειχα καταφερει να δημιουργησω. Και το καλυτερο ολων ειναι οτι ερχεται και καθεται διπλα μου.

Γαμω την τυχη μου!

Ενας κρυος ιδρωτας αρχισε να κυλαει στο μετωπο μου και καθε δευτερολεπτο που περνουσε εμοιαζει να με τυλιγει το αγχος.

Τωρα να του πω Καλημερα; Μηπως αν δεν πω τιποτα θα φανω αγενης; Αν δεν του πω θα αρχισει να μου λεει για τους κανονες συμπεριφορας. Αν πω, τι θα σκεφτει; Μηπως θα νομιζει πως θελω να ειμαι ευγενικη μαζι του για το βαθμο στο μαθημα του; Ομως αν του πω καλημερα, ισως ξεκινησει να μου τη πει χωρις λογο, μονο και μονο να με στεναχωρησει.