Teacher's Pet

Κεφάλαιο 4

Ολίβια

«Δεν νιωθω τα ποδια μου! Ποτε θα κατσουμε σαν ανθρωποι να φαμε και να πιουμε;» ρωταει παραπονεμενα ο Νικος απο πισω μας, ενω εμεις χαζευουμε τη βιτρινα με τα παπουτσια.

«Αυτες οι μαυρες γοβες τις εχω αγαπησει,» συνεχιζει η Ελενη, χωρις να δωσει σημασια στον Νικο.

«Ειναι πολυ ωραιες! Εγω εχω ερωτευτει τις μαυρες με τη κοκκινη λεπτομέρεια απο κατω, και εκεινες τις ασπρες,» λεω ενθουσιασμενη και δειχνω τις γοβες.

«Εγω σκεφτομαι να παρω εκεινες τις ασπρες που θα παει τελεια με το ασπρο φορεμα,» λεει η Φωτεινή και δειχνει με τη σειρα της τις λευκες γοβες, διπλα απο τις χρυσες.

Κοιταζομαστε με τα κοριτσια μερικα δευτερολεπτα και μπαινουμε σχεοδν τρεχοντας μεσα στο καταστημα. Νομιζω πως ακουσα τον Νικο απο πισω μας να μουρμουραει βρισιες και να ξεφυσαει καθως μπαινει μεσα μαζι μας.

Ευτυχως σημερα ακυρωθηκε το μαθημα μας και ειχαμε χρονο να παμε στα μαγαζια να ψωνίσουμε για το παρτυ γενεθλιων μου. Καλα παρτυ τροπος του λεγειν, γιατι το μονο που θα κανουμε ειναι, να ερθουν τα παιδια σπιτι μου να σβησουμε τη τουρτα και μετα θα παμε σε κανενα κρασαδικο να πιουμε κι να φαμε.

Τους εχω ξεκαθαρισει πως κλαμπ δεν θα παμε, γιατι τα σιχαινομαι και ευτυχως, απο οτι μου ειπαν, κι σε αυτους δεν τους αρεσουν το κλαμπ οποτε ολα καλα.

Μετα απο δυο ωρες - που,οπως λεει ο Νικος, φανηκε λες και περασε ενας αιωνας- βγηκαμε απο το καταστημα κρατωντας στα χερια μας τα νεα μας τακουνια. Εκεινη τη στιγμη πηραμε τη καλυτερη αποφαση που θα μπορουσαμε να παρουμε ποτε μας, να παμε να φαμε. Μετα απο τοσες ωρες στα μαγαζια μας, τα στομαχια μας εκανα σαν παλιοι κινητηρες.

Ετσι, πηγαινουμε σε ενα μικρο μαγαζι, καθομαστε αναπαυτικα και ετοιμοι να αναλυσουμε τα παντα. Βασικα, το θεμα που κυριαρχησε ηταν η σχολη. Εκληξη; Μπα, δεν νομιζω.

«Εγω λεω να πουλησω φωτογραφιες τις πατουσες μου για να παιρνω λεφτα. Δεν με βλεπω να βγαζω τη σχολη,» λεει η Ελενη με ενα περιεργο μειγμα χιουμορ και απελπισιας.

«Εγω θα παντρευτω μια πλουσια να μου γραψει τη περιουσια της και θα ζησω με τα λεφτα της, » λεει ενω τεντωνεται, με τα χερια πανω απο το κεφαλι σαν να προσπαθει να φτασει το ταβανι, χαμογελωντας με ενα πονηρο χαμογελο.

«Εγω θα παντρευτω Αραβα,» σηκωνω το χερι μου και λεω ενω εχω το καλαμακι στο στομα μου και τη κρυα σοκολατα να κατεβαινει αργα.