Teacher's Pet

Κεφάλαιο 1

Ολίβια

Έχετε αναρωτηθει ποτε τη ιστορια που κρυβεται πισω απο καθε προσωπο που βλεπετε στο λεωφορειο;

Καθως καθομαι εδω, αναμεσα σε αγνωστους ανθρωπους, νιωθω τις σκεψεις μου να ταξιδευουν απο τον εναν στον αλλον, σαν να προσπαθω να μπω στα παπουσια τους, εστω και λιγο.

Ο ηλικιωμενος ανδρας με τα κουρασμενα ματια απεναντι μου, τι να εχει δει αραγε στη ζωη του; Σκεφτομαι τις απωλειες που μπορει να εχει βιωσει, τις στιγμες που αγαπησε και που τωρα ισως νοσταλγει. Καθε ρυτιδα στο προσωπο του μοιαζει με μια γραμμη απο ενα βιβλιο που δεν θα διαβασω ποτε μου. Και τι δεν θα εδινα για να μαθω τη ιστορια του, τα ονειρα που ειχε οταν ηταν νεοτερος, τις ελπιζες που εμειναν απραγματοποιητες.

Το βλεμμα μου ταξιδευει στη κοπελα με τα ακουστικα, διπλα στον ηλικιωμενο αντρα, χαμενη στη μουσικη της, μου θυμιζει εμενα. Καθε μερεα βυθιζομαι σε μια μελωδια για να ξεφυγω απο τον κοσμο γυρω μου, για να βρω μια μικρη οαση γαληνης σε μια θαλασσα απο σκεψεις. Το ιδιο και αυτη. Ταξιδευει σε μια αναμνηση προσπαθωντας να ξαναζησει τη στιγμη απο τη αρχη και να νιωσει τα ιδια συναισθηματα.

Το αστικο σταματαει και μπαινει μεσα μια μητερα που κραταει το παιδι της αγκαλια. Ψαχνει με το βλεμμα της μια αδεια θεση, μεχρι που σηκωνομαι κανοντας τη νοημα να κατσει. Μου νευει με το κεφαλι της και ενα «ευχαριστω» σαν ψιθυρος μου λεει.

Βλεπω τη αγωνια στα ματια της, την αγαπη της. Αναρωτιεμαι αν σκεφτεται το μελλον του παιδιου της, αν φοβαται για το αγνωστο που τους περιμενει.

Καπου πιο περα ενα ναερο αγορι κοιταζει εξω. Τι ονειρα να κρυβονται πισω απο αυτα τα ματια; Τι προσδοκιες να εχει για τη ζωη του, τι ελπιδες για ενα μελλον που ακομα δεν εχει γραφτει;

Ενω οι σκεψεις μου πηδουν απο προσωπο σε προσωπο, το αστικο σταματαει αποτομα με αποτελεσμα να σφιξω με δυναμη τη μπαρα. Η πορτα ανοιγει και μπαινει μεσα ενας αντρας, κανοντας αμεσως αισθητη τη παρουσια του. Ψηλος, γεροδεμενος, τα μαυρα μαλλια του ειναι περιποιημενα τραβηγμενα πισω, αποκαλυπτοντας ενα προσωπο με εντονα, σχεδον αγριεμενα χαρακτηριστικα που μαγνητιζουν το βλεμμα.

Φοραει ενα λευκο πουκαμισο, τα πρωτα κουμπια ανοιχτα, τονιζει τους γεροδεμενους ωμους του και τη πλατη του και ενα καφε κομψο παντελονι. Τα γυαλια μυωπιας που φοραει προσθετουν μια νοτα σοβατοτητας και μυστηριου ταυτοχρονα.