Bugüne kadar bir hikayem yokmuş meğer.Nefes alıp vermek yetmiyormuş yaşamaya.Emirlerle dolu geçen hayatım tam olarak 24 Haziran’da sona ermiş, bir umut geldiğim bu şehir bana ev olmuştu.
Abimin babamdan gizli bir avuç parayla beni başka bir şehire yollamasıyla başladı her şey.Belki de bir daha onu hiç göremeyeceğimi bile bile bindim o otobüse.Beni bir daha onu aramamam konusunda sıkı sıkı tembihlemişti fakat nasıl yaşardım ondan haber almadan? Ararsam,babamın beni bulacağını söylemişti.Buna emindim de ama nasıl abimden habersiz yaşardım ki?
Yine de söz verdirtmişti zorla.Küçücük bir kasabadan kocaman bir şehire doğru başlamıştı yolculuğum.Abimin biriktirdiği biraz para ile.
İndiğimde beni karşılayacak kimsem yoktu.Ama koskoca İstanbul’um vardı.Etrafımda sarılanları görmezden gelip küçücük bavulum ile çıktım otogardan.Abim bir arkadaşını aramış ve benim için bir iş ayarlamasını istemişti.Elimde ki küçücük kağıdı sımsıkı tutuyordum.Bir telefon kulübesi bulup o arkadaşı aramalıydım ve işe hemen başlamalıydım.
Yolda ki insanlara sorarak ulaştım varacağım yere.Çokta severek yapmaya başladım işimi.Kazandığım para benim olacaktı. İlk kez bir nebze özgürdüm.Çok umutluydum bu yeni şehirden.
Kendimden.Hayallerimden.
Belli ki abimin çok yakın arkadaşıydı. Koskocaman şehirde ondan başka kimsem yoktu.Sağolsun gözü gibi bakmıştı bana.
Hava karardığında Selim abi restoranın alt katında ki minik odada kalabileceğimi söylediğinde dünyalar benim olmuştu. Olsa olsa 8 adımlık uzunlukta ki o küçücük oda benim evim olmuştu…
-YILLAR SONRA-
Aynadan kendime baktım.Yeşil scrubslarıma baktım,yeşile gerçekten aşıktım!Uzun turuncu saçlarımı bu defa açık bırakmıştım. Özgürlerdi. Sonbaharın rüzgarında diledikleri gibi savrulabilirlerdi.Yüzümde ki açık tonlu makyajım beni tam olarak bir ‘kadın’ gibi yansıtsa da içim hala küçücük bir çocuktu.Fakat bu çocuksu yanımı kimsenin yanında ortaya çıkartmamıştım.Dışarıdan çok sert biri gibi gösteriyordum kendimi.Gardımı indirmiyordum kimsenin yanında.Olası zararlara karşı önlemimi alıyordum çünkü yeterince zarara uğratmıştım ruhumu.Dahasına gerek yoktu.
