Is it easy to be happy?

قطب جنوب.

وقتی چشماشو باز کرد،اولین چیزی که دید پرستاری بود که داشت سرنگی رو وارد سرم می‌کرد ولی متوجه بیدار شدنش نشد.
کمی بعد که راحت تر میتونست با چشمای خسته و پلکای سنگینش به اطراف نگاه کنه،سرمی که توی دستش بود توجهش رو جلب کرد.ولی طولی نکشید که با صدای پرستار سرش رو بالا آورد و نگاهش رو از دستش گرفت.
_بالاخره!
لبهای خشک شده اش رو از هم باز کرد و با صدای گرفته اش پرسید:چرا...چرا از حال رفتم؟؟
زن روبه روش شونه بالا انداخت و در حالی که سرنگو در می‌آورد و توی سطل آشغال مینداخت جواب داد:ضعف کردی،فشارت افتاده بود.باید بیشتر حواست به خورد و خوراک باشه.
خب،قطعا کمتر اینم انتظار نمی‌رفت.
بالاخره بعد دوشب بی خوابی،دیشب فقط دوساعت،دوساعت کوفتی رو چشم روهم گذاشته بود و به شدت به خواب نیاز داشت.و امروزم با معده ی خالی یکم قهوه که مسلما برای بهم ریختن بدنش کافی بود،خورد و بدون هیچ کوفت دیگه ای،مثلا اومده بود کالج تا به درساش برسه.خیلی هم مفید!
با این وضعیت،اینکه بدنش ارور بده و از حال بره چیز عجیبی هم نیست،برعکس کاملا عادیه،شاید.
بعد از جوابی که از پرستار گرفت آروم سر تکون داد و بی حرف دیگه منتظر موند تا بعد از تموم شدن سرمش گورشو کم کنه و بره خونش..

در تمام دو سه ساعت گذشته که با تموم شدن سرم و رسیدن به خونش گذشت،ذهنش تصمیم گرفته بود فقط و فقط به یک چیز فکر کنه"املی"
به این فکرکرد که چرا فقط بیشتر نگاهش نکرده،اینکه چرا باید به ازدواج با پیتر مجبور شه،اینکه پیتر رو خفه کنه،شایدم خونشو آتیش بزنه و زنده زنده سوختنشو تماشا کنه.
و حتی این فکرم به سرش زد که برده املی رو بدزده،و،و،و..
_خدایا..
وقتی به خودش اومد و فکرای مسخره رو تا حدودی از سرش بیرون کرد آپارتمان داغونشو دید که حالا منفور تر از قبل هم به نظر می‌رسید.
خونه ی لعنتی، واقعا خیلی دلش میخواست آتیشش بزنه ولی از اونجایی که همین لونه موشم به زور داشت و بعد از آتیش زدنش بی خانمان محسوب می‌شد،از خیر این یکی فکر هوشمندانه اش هم گذشت.
آهی کشید و قبل از اینکه انجام کار مزخرف دیگه ای به سرش بزنه درو باز کرد و از پله بالا رفت تا به لونه موشش برسه.

وقتی وارد خونه شد،بی اونکه بره کثیفی درمانگاه رو با یه دوش آب گرم از بین ببره و یا حتی لباساش رو عوض کنه،تن لششو انداخت روی تخت و یه نفس صدادار کشید.
با همون دستای کثیفش،کمی چشماشو مالند و کش و قوصی به بدنش داد تا کمی خستگی بی حد و اندازش رو برطرف کنه.

با توجه به‌ اتفاقایی که افتاد،روز عالی ای بود.البته اگه سوختن زبونش،از داست دادن املی برای همیشه،عصبی شدن،جا موندن از درس،از حال رفتن و در نهایت افکار خودکشیش رو فاکتور بگیریم.حالا چیز خیلی مهمی هم نیست.میدونین؟فقط ره احتمال زیاد زبونش تا چند روز آینده درد به شدت زیادی رو به همراه داره و عشق زندگیش برای همیشه رفت که بره.احتمال داشت یه روزم بخاطر بدبختی بی حد و اندازش تصمیم بگیر واقعا خودکشی کنه.

خمیازه ای کشید و بعد از زد یه سیلی به پیشونیش که بی دلیل بود از طریق چشمای خواب الود و تن سنگین شدش فهمید که امشب احتمالا خبری از بیداری نیست.
کمی به سقف بی رنگ و ترک خورده ی بالای سرش خیره شد و بدنش بیچارش تصمیم گرفت فقط یکم،به خدا که فقط یکم به خودش استراحت بده...

بالاخره بعد از کلی کلنجار رفتن با خودش و نور مزاحم آفتاب،رضایت داد که چشماشو باز کنه و اولین چیزی که نگاهش رو بهش داد ساعت بود که 6:45 دقیقه ی صبح رو نشون میداد.
گوشه ی چشماشو با انگشت تمیز کرد و بعد از اینکه حالش از مزه ی بد دهنش بهم خورد و یک راست سمت دستشویی رفت تا مسواک بزنه،دیگه نتونست تحمل کنه و خودشو پرت کرد تو حموم.
وقتی آب پوست یخ کردش رو گرم کرد دوباره املی وارد ذهنش شد و شروع به قدم زدن کرد.
نفهمید چی شد که دوباره بغض مثل یه قاتل گلوشو گرفت و بهش گفت یا گریه کن یا خفه شو و بمیر.
دوباره اشک از چشماش سرازیر شد و صدای هق هقش توی حموم پیچید.
با اینکه دوباره صورتش با آب دوش خیس میشد ولی مثل یه بچه ی ترسیده با لبایی که میلرزیدن،با پشت دست اشکاش رو پس می‌زد ولی متاسفانه اون برای صحنه های دراماتیک ساخته نشده بود،پس خیلی یهویی آب به داغ ترین درجه ی ممکن رسید و پوست جونگکوک بیچاره رو جزغاله کرد.
با شکی که به لطف آب بهش وارد شده بود یه دفعه ای طرف دیگه ی حموم پرید و بعد از اینکه دستاشو به بازوهاش رسوند،با قیافه ی بغض کردش به دوش آب چشم دوخت و اینبار با صدای"اااااَ"مانندی شروی به گریه کرد.و تنها دلیلش برای تغییر دادن نوع گریش از حالت انسانی به عر عر کردن خر این بود که اینبار هم از دست زندگی و دوریش از املی می‌مالید هم برای بی رحمی آب.

بعد از اینکه حس کرد چشماش ديگه اشکی برای ریختن ندارن،درو بازکرد و حوله ش رو از بیرون برداشت.یکم داخل موند و فین فین کرد ولی در نهایت رضایت داد که بیاد بیرون.
همین که از حموم دوست داشتنی و گرمش خارج شد کاملا حس کرد خونش به جای لندن،وسط قطب جنوبه.ولی این چیزی نبود که جونگکوک رو از نقشه ی زجر دادن خودش منصرف کنه.
پس با حوله ی تن پوشش روی تخت نشست و به یه گوشه ی نامعلوم خیره شد.
چند دقیقه ای بدون اینکه به چیزی فکر کنه به همون گوشه خیره بود ولی با صدای پرنده ای که کنار پنچره نشست از هپروت در اومد و تصمیم گرفت یه راه دیگه برای زجر دادن خودش پیدا کنه چون اصلا از اینکه سرما خوردگی با یه چک بهش صبح بخیر بگه و اوضاع رو از این بدتر کنه خوشش نمیومد،پس بلند شد تا خودشو خشک کنه و لباس بپوشه...

بابت کوتاهی پارت عذر میخوام..